Mila, dowolna z różnych jednostek odległości, takich jak mila statutowa o długości 5 280 stóp (1,609 km). Pochodzi od rzymskiego mille passus, czyli „tysiąca kroków”, które mierzyły 5000 stóp rzymskich.
Około roku 1500 „starolondyńska” mila została zdefiniowana jako osiem furlongów. W tym czasie furlong, mierzony większą północną (niemiecką) stopą, wynosił 625 stóp, a zatem mila równała się 5000 stóp. Za panowania królowej Elżbiety I, mila zyskała dodatkowe 280 stóp – do 5.280 – na mocy statutu z 1593 r., który potwierdził użycie krótszej stopy, dzięki czemu długość furlonga wynosiła 660 stóp.
Gdzie indziej na Wyspach Brytyjskich używano dłuższych mil, w tym mili irlandzkiej o długości 6.720 stóp (2.048 km) i milę szkocką o długości 5 952 stóp angielskich (1,814 km).
Mila morska była pierwotnie zdefiniowana jako długość na powierzchni Ziemi jednej minuty (1/60 stopnia) łuku wzdłuż południka (północno-południowej linii długości geograficznej). Ze względu na nieznaczne spłaszczenie Ziemi w szerokościach polarnych, jednak pomiar mili morskiej zwiększa się nieznacznie w kierunku biegunów. Przez wiele lat brytyjska mila morska, lub mila admiralicji, wynosiła 6080 stóp (1,85318 km), podczas gdy amerykańska mila morska wynosiła 6080,20 stóp (1,85324 km). W 1929 roku na międzynarodowej konferencji w Monako mila morska została ponownie zdefiniowana jako dokładnie 1,852 km (około 6 076,11549 stóp lub 1,1508 mili statutowej), choć Stany Zjednoczone nie przeszły na nową międzynarodową milę morską aż do 1954 roku. Miara ta pozostaje w powszechnym użyciu zarówno w transporcie morskim, jak i lotniczym. Węzeł wynosi jedną milę morską na godzinę.