Historia języka japońskiego
Od „karate” do „karaoke”, od „fasoli adzuki” do „buddyzmu Zen”, język japoński eksportuje orientalne tradycje do kultury zachodniej od dziesięcioleci. Niektóre z nich przychodzą i odchodzą jako moda (wychowanie „Tamagotchi”); inne zakorzeniają się („bonsai”) i rozprzestrzeniają. Hodowla olbrzymich ryb („koi”) lub jedzenie surowych ryb z ryżem („sushi”), japoński jest dziś wszechobecny.
Ponad 130 milionów ludzi mówi po japońsku, co czyni go dziewiątym najczęściej używanym językiem na świecie. Poza Japonią, jest jeszcze 5 milionów ludzi, którzy mówią po japońsku z pewnym stopniem biegłości – głównie japońscy potomkowie na Hawajach i w Brazylii. Usługi w zakresie języka japońskiego stały się niezwykle ważne w sytuacjach społecznych i biznesowych.
Japonia jest jedną z wiodących potęg przemysłowych na świecie i jest godna uwagi ze względu na swój wzrost gospodarczy od czasu II wojny światowej, biorąc pod uwagę, że posiada niewiele zasobów naturalnych. Japonia jest znana z silnej etyki pracy swoich obywateli i wysokiego poziomu współpracy pomiędzy przemysłem a rządem.
W przeciwieństwie do większości języków zachodnich, japoński posiada rozbudowany system gramatyczny do wyrażania grzeczności i formalności. Ogólnie rzecz biorąc, istnieją trzy główne poziomy grzecznościowe w mówionym języku japońskim: forma zwykła („kudaketa”), prosta forma grzecznościowa („teinei”) i zaawansowana forma grzecznościowa („keigo”).
Ponieważ większość relacji w społeczeństwie japońskim nie jest równa, jedna osoba zazwyczaj ma wyższą pozycję. Pozycja ta jest określana przez różne czynniki, w tym pracę, wiek, doświadczenie, a nawet stan psychiczny.
Od osoby na niższej pozycji oczekuje się, że będzie używała uprzejmej formy wypowiedzi, podczas gdy druga osoba może używać bardziej prostej formy. Również obcy ludzie zwracają się do siebie grzecznie. Japońskie dzieci rzadko używają uprzejmej mowy aż do wieku nastoletniego, kiedy to oczekuje się od nich, że zaczną mówić w bardziej dorosły sposób.
Pochodzenie języka japońskiego
Pochodzenie języka japońskiego jest przedmiotem poważnych sporów wśród językoznawców. Przedstawiono dowody na istnienie wielu źródeł: Ural-Altajski, Polinezyjski i między innymi Chiński. Spośród nich najczęściej uważa się, że język japoński jest związany z rodziną ural-altaicką, która obejmuje w swojej domenie język turecki, mongolski, mandżurski i koreański.
Koreański jest najczęściej porównywany do japońskiego, ponieważ oba języki mają wspólne kluczowe cechy, takie jak ogólna struktura, harmonia samogłosek, brak spójników i szerokie zastosowanie mowy honoratywnej, w której ranga społeczna słuchacza silnie wpływa na dialog. Jednakże, wymowa japońska różni się znacznie od koreańskiej, a języki te są wzajemnie niezrozumiałe.
Japoński ma niezwykle skomplikowany system pisma, składający się z dwóch zestawów sylabariuszy fonetycznych (z około 50 sylabami w każdym) i tysięcy chińskich znaków zwanych „kanji”, z których około 2000 zostało wyznaczonych przez Ministerstwo Edukacji jako wymagana nauka przed ukończeniem szkoły średniej.
Adaptacja chińskich znaków w okresie od VI do IX wieku n.e. była najważniejszym wydarzeniem w rozwoju języka. W XII wieku z kanji powstały systemy pisma sylabicznego „hiragana” i „katakana”, które dały Japończykom nową swobodę w pisaniu ich ojczystego języka. Dzisiaj język japoński jest zapisywany za pomocą mieszanki tych trzech systemów: „kanji”, „hiragana” i „katakana”.
Od połowy XVIII wieku Japończycy zaadoptowali ogromną ilość „gairaigo”: obcych słów pochodzących głównie z języka angielskiego. Należą do nich „teburu” (stół), „biru” (piwo), „gurasu” (szkło), „aisu” (lód), „takushi” (taksówka) i „hoteru” (hotel).
Jest też kilka słów z portugalskiego, holenderskiego i hiszpańskiego, takich jak „pan” (chleb) i „igirisu” (Wielka Brytania), od portugalskich „po” i „ingles”. Słowa te dotarły do Japonii głównie w XVI i XVII wieku, kiedy misjonarze i kupcy zaczęli odwiedzać ten kraj.
Kontakt
Kliknij tutaj, aby się z nami skontaktować