Antypiretyki: mechanizmy działania i zastosowanie kliniczne w obniżaniu gorączki

Gorączka jest złożoną reakcją fizjologiczną wywołaną przez bodźce infekcyjne lub aseptyczne. Podwyższenie temperatury ciała występuje, gdy w pewnych obszarach mózgu wzrasta stężenie prostaglandyny E(2) (PGE(2)). Podwyższenie to zmienia częstotliwość odpalania neuronów kontrolujących termoregulację w podwzgórzu. Chociaż gorączka jest korzystna dla nieswoistej odpowiedzi immunologicznej na inwazję drobnoustrojów, jest ona również postrzegana jako źródło dyskomfortu i jest powszechnie tłumiona lekami przeciwgorączkowymi. Leki przeciwgorączkowe, takie jak aspiryna, są szeroko stosowane od końca XIX wieku, ale mechanizmy, dzięki którym obniżają one gorączkę, zostały scharakteryzowane dopiero w ostatnich kilku dekadach. Obecnie wiadomo, że większość leków przeciwgorączkowych działa poprzez hamowanie enzymu cyklooksygenazy i zmniejszenie stężenia PGE(2) w podwzgórzu. Ostatnio sugeruje się również inne mechanizmy działania leków przeciwgorączkowych, w tym ich zdolność do zmniejszania mediatorów prozapalnych, wzmacniania sygnałów przeciwzapalnych w miejscu urazu lub wzmacniania komunikatów przeciwgorączkowych w mózgu. Mimo że złożone działania biologiczne leków przeciwgorączkowych są lepiej poznane, wskazania do ich klinicznego stosowania są mniej jasne. Mogą one nie być wskazane we wszystkich stanach gorączkowych, ponieważ niektóre z nich paradoksalnie zwiększają dyskomfort pacjenta, przeszkadzają w dokładnej ocenie pacjentów otrzymujących leki przeciwbakteryjne lub predysponują pacjentów do wystąpienia działań niepożądanych innych leków. Opracowanie bardziej selektywnych leków obniżających gorączkę i ich rozważne stosowanie z uwzględnieniem możliwych niepożądanych następstw jest ważne dla przyszłej jakości medycyny klinicznej.