Georges Hebert
In 1902 verwoestte een catastrofale vulkaanuitbarsting het stadje St. Pierre op het Caraïbische eiland Martinique, waarbij zo’n 28.000 mensen in één klap omkwamen. Een jonge Franse marineluitenant, George Hebert, coördineerde moedig de evacuatie van meer dan 700 mensen, zowel inheemse als Europese, uit de buitenwijken van de stad. Deze ervaring had een diepgaand effect op hem. Want terwijl hij toekeek hoe de mensen zich in die cruciale eerste momenten verplaatsten, leek het alsof de inheemsen de obstakels op hun pad met gratie en creativiteit overwonnen, terwijl de Europeanen zich slecht verplaatsten, op zoek naar vertrouwde paden, die nu niet meer bestonden. Het was hem duidelijk dat de “moderne mens” het vermogen had verloren om zich efficiënt en effectief te verplaatsen in alle omgevingen, behalve de meest routinematige. Bovendien versterkten de heldenmoed en tragedie die hij op die dag zag zijn overtuiging dat, om van echte waarde te zijn, atletische vaardigheden en fysieke conditie moeten worden gecombineerd met moed en altruïsme, een openbaring die aanleiding gaf tot het oorspronkelijke motto van parkour, “Etre fort pour être utile” – “Wees sterk om nuttig te zijn.”
Reizend uitgebreid, bleef Hebert onder de indruk van de fysieke ontwikkeling en bewegingsvaardigheden van inheemse volkeren in Afrika en elders. Gebaseerd op deze observaties, formuleerde Hebert een fysieke trainingsdiscipline die hij “de natuurlijke methode” noemde. Hij gebruikte klimmen, rennen, zwemmen en door de mens gemaakte hindernisbanen om de natuurlijke omgeving na te bootsen.
De ‘Natuurlijke’ Methode
Hebert’s “Natuurlijke Methode” werd al snel de basis voor alle Franse militaire trainingen, en de eerste georganiseerde obstakelparcourstraining in de moderne tijd. Geïnspireerd door zijn werk, ontwikkelden eenheden van de Franse Special Forces in de jaren 1950 Hebert’s werk verder in wat bekend werd als, “parcours du combattant.”, of “het pad van de strijder”.
Jaren later keerde Raymond Belle, een brandweerman en veteraan van de Franse Special Forces, terug naar zijn geboortestad Lisses aan de rand van Parijs, waar hij de discipline van parcours du combattant en de leer van Hebert introduceerde aan zijn jonge zoon David en een groep van David’s goede vrienden, die vervolgens begonnen Raymond’s leer aan te passen aan hun “natuurlijke omgeving”, wat geboorte gaf aan wat we nu kennen als “Parkour.”
Belle en haar toenmalige beste vriend, Sebastian Foucan richtten samen met andere jeugdvrienden en familieleden een groep “traceurs” (de oorspronkelijke term voor parkour beoefenaars) op, die ze de “Yamikazi” noemden, naar een stam van krijgers in Afrika. Als de eerste georganiseerde groep van traceurs, begonnen de Yamikazi een aanhang te ontwikkelen in Frankrijk, waaronder filmmaker Luc Besson. “The Yamikazi”, Besson’s film over de groep versnelde de groei van Parkour.
Het was rond deze tijd dat er een persoonlijke breuk begon te ontstaan tussen Belle en Foucan, waarbij Foucan uiteindelijk zijn eigen weg ging. Foucan, die de Engelse taal machtig was, bracht de discipline naar Engeland waar hij ervoor koos om het “Freerunning” te noemen in plaats van “Parkour”. Dit werd een bron van verwarring en conflict omdat mensen Belle’s “Parkour” gingen definiëren als de meest efficiënte manier van punt A naar punt B (geen flips of acrobatiek), en Foucan’s “Freerunning” als de meest creatieve manier van A naar B, met invloeden van andere bewegingsdisciplines zoals breakdance, martial arts tricking en capoeira. Deze controverse duurt tot op de dag van vandaag voort onder een kleine gemeenschap van puristen, hoewel van Belle zelf bekend is dat hij flips in zijn eigen praktijk heeft gebruikt