Wolfraamcarbide, een belangrijk lid van de klasse van anorganische koolstofverbindingen, dat alleen of met 6 tot 20 procent van andere metalen wordt gebruikt om hardheid te verlenen aan gietijzer, snijranden van zagen en boren, en doordringende kernen van pantserdoorborende projectielen.
Splarka
Wolfraamcarbide is een dichte, metaalachtige substantie, lichtgrijs met een blauwachtige tint, die eerder ontleedt dan smelt bij 2.600° C (4.700° F). Het wordt bereid door verpoederd wolfraam met roet in aanwezigheid van waterstof te verhitten bij 1.400-1.600° C (2.550°-2.900° F). Voor de fabricage wordt een in de jaren 1920 ontwikkeld proces gebruikt: het wolfraamcarbide in poedervorm wordt gemengd met een ander metaal in poedervorm, meestal kobalt, en in de gewenste vorm geperst, vervolgens verhit tot temperaturen van 1.400-1.600° C; het andere metaal, dat smelt, maakt de wolfraamcarbide korrels nat en lost deze gedeeltelijk op, waardoor het als bindmiddel of cement fungeert. De gecementeerde composieten van wolfraamcarbide-kobalt zijn bekend onder vele handelsnamen, waaronder Widia en Carboloy.