Wilde dieren gedijen goed in Koreaanse DMZ. Sommige natuurbeschermers vrezen dat de vrede dit kan verstoren

De stilte van de late winterochtend wordt onderbroken door een staccato van geweerschoten.

“Militaire oefeningen,” haalt Kim Seung-ho, 58, de directeur van het DMZ Ecology Research Institute, een non-profit organisatie die onderzoek doet naar de wilde dieren in de Demilitarized Zone, of DMZ, dat is het grensgebied tussen Noord- en Zuid-Korea. Een dikke deken van mist sijpelt over de beboste heuvels op deze late winterochtend als Kim aan de oever van de Imjin rivier net ten noorden van Paju, Zuid-Korea, de horizon afspeurt naar vogels.

Deze ochtend zijn Kim en de 24-jarige stagiaire van het instituut, Pyo Gina, op hun wekelijkse reis om vogels te tellen net buiten de DMZ, een 155 mijl lange en 2,5 mijl brede strook land die al meer dan zes decennia vrijwel onaangeroerd is door de mens. Deze strook land werd een onbedoeld toevluchtsoord voor wilde dieren toen de twee Korea’s zich uit het gebied terugtrokken nadat een wapenstilstand was getekend in hun oorlog van 1950-53.

De DMZ is versterkt met hoge hekken van prikkeldraad, doorzeefd met landmijnen en zwaar bewaakt door de respectieve legers van de landen, waardoor alle menselijke verstoringen tot een minimum worden beperkt. Nadat de mensen het gebied hadden verlaten, konden planten en dieren zich ongestoord ontwikkelen. Maar met de toenemende goodwill tussen Noord- en Zuid-Korea vrezen milieuactivisten zoals Kim dat het beschermde karakter van het gebied aan het veranderen is en kan leiden tot nadelige gevolgen voor de wilde dieren.

“Ik kan niet anders dan me zorgen maken dat dit gebied ernstig bedreigd zal worden. Als we het gebied hadden behouden omdat we het erover eens waren dat het ecologisch waardevol is, dan kan het intact worden gehouden, ongeacht de politieke omstandigheden. Maar dit gebied is behouden gebleven vanwege de aanwezigheid van militaire troepen,” zegt Kim. “

“Een zeearend!” hijgt Pyo. De zeearend kust op gespreide vleugels voordat hij snel om een bocht in de Imjin duikt en uit het zicht verdwijnt.

Volgens het Zuid-Koreaanse ministerie van Milieu zijn er in het gebied meer dan 5.000 soorten planten en dieren geïdentificeerd, waarvan er meer dan 100 beschermd zijn. Kwetsbare, bijna bedreigde en bedreigde dieren in de DMZ zijn onder meer het Siberische muskushert, de witnekkraanvogel, de roodkruinkraanvogel, de Aziatische zwarte beer, de koeneusgier en de langstaartkoraal – een soort wilde geit.

Kim en Pyo tellen vogels in de Civilian Control Zone, een gebied tot ongeveer 6 mijl breed dat langs de zuidkant van de DMZ loopt. Vanwege het beperkte karakter van de DMZ zelf, kan het instituut alleen onderzoek doen in de periferie. Hoewel de civiele zone voor het publiek ook beperkt toegankelijk is en de perimeter wordt omzoomd door prikkeldraad en militaire wachtposten, heeft Kim toestemming om deze zone voor onderzoeksdoeleinden te betreden.

De CCZ wordt voornamelijk gebruikt voor landbouw – boeren mogen er hun akkers bewerken en de hectares rijstvelden die binnen de perimeter worden verbouwd, zijn in de winter een rustige voedingsbodem voor veel trekvogels.

Ziet u de bovenstaande grafiek niet? Klik hier.

“Behoud van het DMZ-gebied zou ook behoud van de Civilian Control Zone moeten betekenen,” zegt Kim, staande op een smal pad tussen rijstvelden. “Als we alleen de DMZ zelf behouden, zal de verscheidenheid aan vogels die hier komen, worden ingeperkt. Kleine bosvogels kunnen zowel genoeg voedsel vinden als binnen de DMZ, maar grotere vogels komen hier voor voedsel en gaan terug in de DMZ om alleen maar te slapen.”

De bedreigde roodkruinkraanvogel, een van de zeldzaamste kraanvogels ter wereld, overwintert in het gebied, vertrouwt op de graankorrels die in de velden van de CCZ zijn achtergelaten als voedsel en slaapt in de stilte van de DMZ. Er zijn nog slechts ongeveer 3000 van dit type kraanvogel over in de wereld, volgens de International Crane Foundation. De burgerzone speelt een belangrijke rol in het behoud van de DMZ-wildstand, door als buffer te fungeren om het verkeer tot aan de randen van de DMZ zelf tot een minimum te beperken.

Claire Harbage/NPR

In een teken van ontdooiende spanningen zijn de twee Korea’s in oktober begonnen met een gezamenlijk project om landmijnen uit de DMZ te verwijderen. Er zijn ontwikkelingsprojecten in de maak, evenals wegen en spoorwegen en, uiteindelijk, mogelijke ontwikkeling in de civiele zone.

“Ontmijnen vernietigt onvermijdelijk de natuur,” zegt Jung Suyoung, 37, taxonomie-expert en onderzoeker bij de National DMZ Botanical Garden, terwijl hij vanaf het terrein uitkijkt naar de rand van de zone, minder dan 5 mijl verderop. Hij vreest de schadelijke effecten van het opgraven van landmijnen en de verplaatsing van planten die onvermijdelijk is in het proces.

“Sommigen, waaronder ikzelf, pleiten ervoor dat we de DMZ laten zoals het is en proberen het land niet te gebruiken,” zegt hij.

De botanische tuin, geopend in 2016, is gevuld met planten die inheems zijn in de DMZ. Het morst naar beneden op een aangelegde heuvel in een vallei omringd door bergen.

In een kas vult een groep onderzoekers honderden brede, platte bakken met aarde en zaait zorgvuldig lange, zwarte zaden van de hosta-plant, een bladhoudende inheemse soort die niet hoog genoeg zal groeien om het zicht van de militairen op de zone te verstoren – een beperking waar de onderzoekers omheen moeten werken bij het plannen van hun operaties. De zaden zullen uiteindelijk uitgroeien tot laaggelegen, bossige planten die de onderzoekers van plan zijn terug te brengen naar de randen van de DMZ om gebieden die zijn aangetast door aardverschuivingen en invasieve plantengroei opnieuw te bevolken.

De inspanningen om de DMZ en de omliggende gebieden te behouden zijn in volle gang. Het ministerie van Milieu in Zuid-Korea zegt dat het dit jaar maatregelen zal aankondigen om het milieu te beschermen voordat er meer ontwikkeling in het gebied komt. Er zullen gesprekken worden gevoerd met het ministerie van Defensie en andere belangrijke spelers voordat de laatste hand wordt gelegd aan richtlijnen voor het behoud.

De Zuid-Koreaanse regering dringt er ook op aan dat de hele DMZ door UNESCO wordt uitgeroepen tot biosfeerreservaat, als een gezamenlijke inspanning met Noord-Korea. Deze toewijzing zou een brede bufferzone vereisen die ontwikkeling in gebieden langs de DMZ beperkt. Een eerdere aanvraag van de Zuid-Koreaanse regering in 2012 mislukte, deels vanwege een gebrek aan regels die de ontwikkeling door landeigenaren in de omliggende gebieden beperken.

Kim en Pyo, samen met een handvol vrijwilligers van het instituut, zetten hun onderzoek elke week voort. Het instituut is van plan om de gegevens die ze verzamelen te gebruiken om de regering te adviseren over waar het beste wegen en gebouwen kunnen worden gebouwd en waar mensen kunnen komen en gaan met zo min mogelijk verstoring van de dieren.

“Het is een trieste realiteit dat we het gebied hebben behouden omdat we gedood kunnen worden als we naar binnen gaan – niet vanwege een ethisch plichtsbesef om de natuur te behouden,” zegt Kim nadat hij is teruggekeerd van de vogeltelling, waarbij hij in een paar uur tijd 32 verschillende vogelsoorten heeft geteld.

“Liefde voor de natuur is inderdaad mijn drijfveer, maar tegelijkertijd denk ik dat de natuur antwoorden kan geven op de problemen waar de mensheid onder lijdt,” zegt hij. “We moeten het beschermen – desnoods afdwingen – want het is een belangrijke troef voor de toekomst.”