Foto met dank aan Wikimedia Commons
Als je de afgelopen 30 jaar naar school bent geweest of crack hebt gerookt, heb je waarschijnlijk D.A.R.E. gevolgd, het drugspreventieprogramma dat kinderen leert om “gewoon nee te zeggen”. Volgens de website van D.A.R.E. geeft 75 procent van de Amerikaanse schooldistricten en meer dan 43 landen les in hun lesprogramma. Dit zou geweldig nieuws zijn als het programma daadwerkelijk verslaving zou helpen voorkomen.
Sinds politieagenten D.A.R.E. meer dan 30 jaar geleden voor het eerst onderwezen, hebben de American Psychological Association, het Office of the Surgeon General en het Government Accountability Office de tactieken van de organisatie bekritiseerd. Het programma verloor federale financiering in 1998, maar sinds 2009 gebruikt D.A.R.E. het bejubelde keepin’ it REAL curriculum, een door Penn State ontwikkeld drug-educatie programma gericht op middelbare scholieren. Keepin’ it REAL werd getest op 7.000 leerlingen en werd – in tegenstelling tot D.A.R.E.’s old-school lesplan – opgenomen in de Substance Abuse and Mental Health Services Administration’s National Registry of Evidence-based Programs and Practices. Studenten die Keepin’ it REAL hebben voltooid, drinken minder vaak alcohol en roken minder vaak sigaretten en wiet.
Dit is leuk om te lezen, maar willen we echt dat D.A.R.E. nog meer drugseducatie lesprogramma’s implementeert? Studies bewijzen dat D.A.R.E. in het verleden heeft gefaald, en achter deze studies zitten studenten die een goede drugsvoorlichting was beloofd, maar in plaats daarvan slechts een paar jaar later verslaafd bleken te zijn aan drugs. Om meer te weten te komen over het verhaal achter de gegevens, ging ik om de tafel zitten met verschillende drugsverslaafden uit heel Amerika om te praten over hoe D.A.R.E. hen in de steek heeft gelaten.
VICE: Wat is er zo bijzonder aan D.A.R.E.?
Shorty: We zaten allemaal op de grond terwijl mensen demonstreerden dat mensen rookten, dronken en drugs gebruikten. Het maakte me een beetje bang. Ik was bang dat de eerste keer dat ik iets zou proberen, ik misschien zou sterven. Ze vertelden ons hoe verslavend crack, cocaïne en heroïne zijn – de statistieken, de cijfers, de waarschijnlijkheid dat je verslaafd raakt na de eerste hit of dosis. Weet je wat ik daardoor wilde doen? Ik rookte crack, snoof cocaïne en nam een dosis heroïne om te zien of ik de statistieken kon verslaan. Ik heb het allemaal gedaan.
Wat zou er tot je zijn doorgedrongen, als dat al mogelijk was geweest?
Ik denk niet dat er iets tot me zou zijn doorgedrongen. Ik had een oom die stierf aan een overdosis drugs rond de tijd dat ik over D.A.R.E. hoorde – zelfs dat weerhield me er niet van om het te willen proberen. Ik moest het risico nemen en het zelf ervaren.
Heeft iets van D.A.R.E. je geholpen?
Cliff: D.A.R.E. had een vrijwillige spreker uit een penitentiaire inrichting die over zijn verslaving sprak. Ik had het gevoel dat ik een band met hem had, omdat we in hetzelfde milieu zijn opgegroeid. Ik vond het een goed idee om dit programma te laten geven door een politieagent, omdat zij ervaring hebben met drugsmisbruik en het elke dag zien.
Heeft je drugsvoorlichting je in de steek gelaten?
Ik denk dat mijn school verschillende middelen had die hadden kunnen helpen bij problemen met drugsgebruik. Ik heb nooit hulp gezocht, omdat het me op dat moment niets kon schelen.
Wat is er uiteindelijk tot je doorgedrongen?
Ik werd nuchter toen ik werd gearresteerd voor een aanklacht wegens diefstal. Ik werd verschillende keren in behandeling genomen en begon uiteindelijk naar N.A.-bijeenkomsten te gaan.
Wat herinner je je nog van D.A.R.E.?
Travis: Ik herinner me dat ze ons echt lieten geloven dat alleen losers drugs gebruikten. De programma’s waren een bangmakende aanpak die mensen die niet verslaafd zijn, aanspreekt. Het grootste wat me is bijgebleven, is de nadruk op “zeg gewoon nee”. We oefenden met “Nee” zeggen. Ik was het eens met nee zeggen tegen drugs. Ik denk dat er een grote nadruk lag op onthouding. Ze hebben ons nooit de realiteit van drugs en alcohol laten zien. We zagen allemaal een zwarte long en keken naar een lever met cirrose, maar de gevolgen voor je persoonlijke leven werden bijna helemaal overgeslagen.
Hoe ben je aan de drugs geraakt?
Ik was altijd nieuwsgierig, maar door mijn religieuze opvoeding en de steun van mijn straight-edge vrienden heb ik het kunnen uitstellen tot ik volwassen was en uit mijn geboortestad weg was. Ik speelde wel eens met voorgeschreven medicijnen, maar maakte er geen gewoonte van totdat ik voor het eerst wiet rookte met mijn zwager. Ik had niets anders dat me tegenhield – ik was werkloos in die tijd – en hij vroeg me of ik het samen met hem wilde proberen. Ik aarzelde niet. Elke keer met ieder was anders. Soms was het om erbij te horen. Soms jaagde ik het na. De eerste keer dat ik pillen gebruikte, had ik meteen het gevoel dat het goed zat.
Wat had je tegen kunnen houden om drugs te proberen?
Niemand kon me tegenhouden. Ik deed wat ik wilde. Ik liet vrienden vallen die bezwaar maakten tegen mijn gebruik en maakte nieuwe vrienden van wie ik drugs kon krijgen of die me konden helpen ze te vinden. Ik had ontelbare interventies en gevaarlijke ervaringen. Ik pikte eens een dealer op die onder het bloed zat en nam hem mee naar de dollar-winkel om een nieuw t-shirt te kopen. Ik reed dronken en high, hoewel ik altijd had gezegd dat ik dat niet zou doen.
Dacht je dat je ooit drugs zou proberen?
Madison: Als ik terugkijk, wist ik destijds zeker dat ik nooit zou gebruiken, omdat ik bang was om in de problemen te komen en nooit had gedacht dat ik aan drugs van welke soort dan ook zou worden blootgesteld. Zo dacht ik ook over alcohol. Ik was ongelooflijk naïef over de gemakkelijke toegang en het prominente bestaan van drugs op middelbare scholen.
Denk je dat je opvoeding je niets heeft geleerd over verslaving?
Over de ziekte van verslaving werd niet gesproken. Het feit dat verslaving dodelijk is voor lichaam, geest en ziel werd over het hoofd gezien. Ik kreeg foto’s te zien van verslaafde tieners die spijbelden en stalen uit de portemonnee van hun moeder of uit de spaarpot van hun zus. Ik wist dat ik dat nooit zou zijn – ik was een actief functionerende drugsverslaafde en alcoholist. Het kostte me veel tijd om toe te geven dat ik een probleem had, simpelweg omdat ik een bachelor in boekhouden had van de UD, een goedbetaalde baan, een mooi huis en genoeg mogelijkheden.
Heeft D.A.R.E. je vragen over drugs en alcohol beantwoord?
Shaundra: Nee. Helemaal niet. Het wordt geleid door autoriteit, wat je een soort tactiek geeft om bang te maken. Ik denk dat het effectiever zou zijn om echte, levende, herstellende verslaafden, zoals ikzelf, hun verhaal te laten vertellen, als je kinderen echt de waarheid over die levensstijl wilt leren.
Was je toen je opgroeide nieuwsgierig naar drugs?
Nee. Ik was toen ik opgroeide nooit echt nieuwsgierig naar drugs. Ik denk dat wat er gebeurde, was dat mijn vader ontdekte dat ik biseksueel ben en dat hij me op mijn 16e min of meer verstoten en buitengezet heeft – ik was daar op school al eerder mee gepest. Een paar dagen of weken later vroeg mijn beste vriendin of ik marihuana wilde proberen. Zij had het ook nog nooit gedaan, maar we wilden zien waar al die ophef over ging. Achteraf gezien denk ik dat mijn eerste keer heel erg aan de groepsdruk lag.
Je hebt D.A.R.E. gevolgd, klopt dat?
Dustin: Dat heb ik op de basisschool gedaan. Het probleem was dat ik pas later met drugs in aanraking kwam en dat al het D.A.R.E.-materiaal dat ik had geleerd, was weggespoeld.
Waarom heb je drugs gebruikt?
Gebrek aan structuur in mijn jeugd en de genetische aanleg. Zowel mijn vader als mijn moeder zijn verslaafd, en mijn broer gebruikt meth IV. Cultureel gezien ben ik opgegroeid in een omgeving waar drugsgebruik geen negatieve connotatie had. Ik heb nooit de juiste manieren ontwikkeld om met de stress om te gaan. Drugs zijn een gemakkelijk vervangend copingmechanisme.
Wat vindt u van het bespreken van verslaving in de drugseducatie?
Verslaving en drugsmisbruik zijn meestal een symptoom van een ander probleem. Iedereen gebruikt om verschillende redenen. De consequenties direct aan het gebruik kunnen verbinden en het verheerlijkingsaspect wegnemen, is iets wat moet gebeuren. Helaas kunnen de meeste kinderen het traject van beslissing tot consequentie op jonge leeftijd niet begrijpen.
Heb je nog iets van D.A.R.E. onthouden?
Leandra: D.A.R.E. was het programma met de hond in die tijd-McGruff of iets dergelijks. Ze leerden ons over drugs en groepsdruk, dat soort dingen. We verdienden een rood en gouden lint waarop stond, “Zeg nee tegen drugs.” We leerden de straatnamen en de effecten van drugs.
Wat zou je veranderd hebben aan de drugsvoorlichting om beter bij je te passen?
Een van de belangrijkste dingen die het programma volgens mij niet deed, was het echt maken voor mij. Ik was jong, ja, maar ik kende niemand die verslaafd was of ooit verslaafd was geweest, dus het leek alsof het mij gewoon niet kon overkomen. Ik heb niet geleerd dat het iedereen op elk moment kan overkomen. Degenen die niet verslaafd zijn of niet persoonlijk iemand kennen die verslaafd is, zeg ik dat ze niet zo snel moeten oordelen, omdat ze niet weten waarom die persoon zo is. Niemand wordt op een ochtend wakker en besluit verslaafd te worden. Het is een lange, donkere weg vol pijn en hartzeer, die nog wordt verergerd door een reeks slechte beslissingen die tot meer lijden leiden.