Hoe screen en diagnosticeer je radiculair syndroom?
De juiste diagnose voor radiculair syndroom begint met een volledig lichamelijk onderzoek van de nek, rug, armen en onderste extremiteiten. Uw arts zal kijken naar problemen met flexibiliteit, spierkracht, gevoel en reflexen. Röntgenfoto’s kunnen aangewezen zijn om de benige anatomie van de wervelkolom te tonen. Er kan ook een MRI-scan of een CT-scan worden gemaakt. Een MRI-scan is nuttig om compressie van zenuwwortels aan te tonen door een gedetailleerd beeld te geven van de zachte weefselstructuren. Een CT-scan wordt vaak gebruikt om de benige anatomie van de wervelkolom te beoordelen, die kan laten zien hoeveel ruimte er beschikbaar is voor de zenuwwortels en het ruggenmerg binnen het wervelkanaal.
Wat zijn de behandelingen voor radiculaire pijn?
Fysieke therapie, chiropractische manipulatie, voorlichting van de patiënt en niet-steroïdale ontstekingsremmende medicatie zijn de meest voorkomende niet-invasieve behandelingsopties voor de meeste patiënten bij wie geen significante spierzwakte ten gevolge van radiculair syndroom is aangetoond. Epidurale steroïde injecties kunnen ook worden overwogen voor ernstige gevallen. Zoals eerder besproken, is spierzwakte een verontrustend teken van zenuwwortelcompressie of radiculair syndroom. Zenuwtesten (electromyografie of EMG) kunnen aangewezen zijn om de toestand van de zenuw-spierverbinding objectief te testen, vooral wanneer krachttesten door pijn worden beperkt. Als een patiënt daadwerkelijk zenuwletsel heeft, kan een operatie geïndiceerd zijn om de druk op de zenuwen te verlichten. In andere situaties kan een operatie worden voorgesteld als de niet-chirurgische behandelingsopties hebben gefaald om de symptomen van radiculair syndroom te verbeteren. Het is belangrijk dat u de behandelingsmogelijkheden met uw arts bespreekt om te beslissen welke behandeling voor u de beste is.