De naam zegt het al. “Penis captivus’ is de medische term voor wanneer de penis tijdens de geslachtsgemeenschap in feite gevangen wordt gehouden door de vagina. Hij komt vast te zitten, geen van beide partners kan de band verbreken, en dit is geen fabeltje. Maar hoe angstaanjagend het ook klinkt, maakt de ernst ervan de hype ook echt waar?
Het idee van een penis die vastzit in een vagina doet misschien denken aan de film Teeth uit 2007, een komisch absurde horrorfilm over een tienermeisje wier vagina tanden herbergt – in volksverhalen beschreven als vagina dentata – die het lid van elke onwetende man afsnijden, vooral als hij een fout heeft begaan (in haar gedachten). Gelukkig is penis captivus niet zo gruwelijk, gebruikelijk of ernstig.
“Als de penis zich in de vagina bevindt, raakt hij steeds meer opgezwollen,” vertelde Dr. John Dean, klinisch directeur van gender en seksuele geneeskunde voor de Devon Partnership NHS Trust in het zuidwesten van Engeland, onlangs aan BBC Health Check. “De spieren van de bekkenbodem van de vrouw trekken ritmisch samen bij een orgasme… Terwijl die spieren samentrekken, komt de penis binnenin vast te zitten en verder op te zwellen totdat de spieren zich ontspannen. Het bloed kan weer uit de penis stromen, de penis begint te zakken na het orgasme, en de man kan zich terugtrekken.” Hij merkte ook op dat de ritmische samentrekkingen die een vrouw ervaart tijdens een orgasme geen spasmen zijn – deze kenmerken meestal vaginisme, dat vaginale spasmen kan veroorzaken die zo sterk en pijnlijk zijn dat de vagina zich sluit, volgens het National Institutes of Health.
De fascinatie voor penis captivus, zei Dean, is het “vooruitzicht van een stel dat worstelt om zich gedurende vele minuten te scheiden.” Maar hij zegt dat in zijn eigen ervaring, in de zeldzame gevallen dat hij ervan heeft gehoord, het slechts een paar seconden gebeurt – tussen de vijf en tien. Lang genoeg dat “als je in die situatie bent, dat waarschijnlijk een eeuwigheid lijkt.”
Een beperkte geschiedenis van penis captivus
Hoewel Dean penis captivus afschildert als een mild voorval, zijn er meldingen van ernstiger gevallen, maar de aandoening is al zo zeldzaam. Slechts een handvol zijn gemeld in de afgelopen eeuw, en vele werden verworpen omdat ze “gebaseerd waren op horen zeggen” met een “zwak verband” met de “werkelijke feiten,” schreef Dr. F. Kraupl Taylor, een arts, in een artikel uit 1979 in het British Medical Journal (BMJ). Maar van de gevallen waarover hij spreekt, noemt hij een “min of meer geloofwaardig geval” uit 1910, waarin een paar vast kwam te zitten en “intense pijn” leed als gevolg van pogingen om zich te scheiden. Pas toen de vrouw chloroform kreeg toegediend, dat vroeger als verdovingsmiddel werd gebruikt, kon haar vagina de penis van de man loslaten.
Een ander antwoord van een arts op Taylor werd in 1980 gepubliceerd in BMJ. In de brief van Dr. Brendan Musgrave werd gesproken over een persoonlijke ervaring die zich in 1947 had voorgedaan. In die tijd was Musgrave huisknecht in het Royal Isle of Wight County Hospital in Zuid-Engeland, toen een bruidspaar uit een ambulance werd gehaald “op een enkele brancard.” De vrouw kreeg ook verdoving, en het echtpaar werd ontslagen.
Penis captivus komt vaker voor bij dieren dan bij mensen, aldus Dean. En het is niet ongewoon om dieren te zien die “aan elkaar vastzitten na seks, vooral honden … en mensen kijken met lede ogen toe.” Als er een opvallender, ernstiger geval bij mensen zou zijn dat ingrijpen of opname in een ziekenhuis noodzakelijk maakte, schreef Taylor, “zou het gretig zijn gemeld in een medisch tijdschrift met zoveel mogelijk bewijs en details.”