Tweeperslaap was een voorloper van de moderne anesthesie. En hoewel retro meestal cool is, is dit zeker niet een van die gevallen.
Tijdens een groot deel van het begin tot het midden van de 20e eeuw waren aanstaande moeders, die op het punt stonden te bevallen, de meest voorkomende patiënten die een “schemerslaap” ondergingen – of Dammerschlaf zoals het werd genoemd door de Duitse arts Carl J. Gauss, die in 1903 de uitvinder ervan werd genoemd.
Dit proces, waarbij artsen een combinatie van geneesmiddelen gebruikten om patiënten in een toestand te houden die het midden hield tussen slaap en waakzaamheid – een schemerzone, zo u wilt – werd regelmatig toegepast tijdens bevallingen.
Welke geneesmiddelen werden gebruikt?
Gauss combineerde twee geneesmiddelen, morfine en scopolamine. Morfine, je bent er waarschijnlijk mee bekend. Scopolamine, misschien minder.
De krachtige verbinding is afkomstig van Zuid-Amerikaanse nachtschadeplanten (of de Borrachero-boom, volgens andere bronnen). Onder invloed van scopolamine is de patiënt half bewusteloos, open voor suggestie en – volgens de overlevering – zeer openhartig als hem een vraag wordt gesteld. De stof was een van de oorspronkelijke “waarheidsserums”
Het mengsel van drugs leverde precies genoeg pijnstillende morfine om moeders tijdens de bevalling te ontremmen, plus voldoende scopolamine om een toestand op te wekken waarin ze alert genoeg waren om de bevelen van een dokter op te volgen. Het belangrijkste is dat ze niet voldoende helder waren om zich iets van de ervaring te herinneren. Dit geheugenverlies was de manier waarop Gauss en andere artsen die de methode propageerden, het afschilderden als een “pijnloze bevalling”.
Aan de andere kant: scopolamine heeft nog steeds een kleurrijke geschiedenis. Onlangs is er over geschreven als “de gevaarlijkste drug ter wereld”, “adem van de duivel” genoemd. Omdat de drug de slachtoffers in een “zombie-achtige” toestand brengt, coherent maar zonder vrije wil (en zonder herinnering aan gebeurtenissen), is het de drug bij uitstek geworden om duizenden misdaden in Zuid-Amerika te helpen en aan te moedigen.
Terug naar die moeders…
Ja, de moeders. U raadt het misschien al: als je je geen pijn herinnert, betekent dat niet dat je die niet hebt ervaren. Er waren inderdaad aanwijzingen dat vrouwen die op deze manier een bevalling ondergingen, in doodsangst verkeerden.
Moeders kronkelden, spartelden en hallucineerden vaak onder invloed van de drug. Als u een fan was van de serie Mad Men, herinnert u zich misschien Betty Draper die door het lint ging tijdens de bevalling van haar derde kind, Gene. Dat was bedoeld om te illustreren hoe de verschrikkingen van het schemerslaap konden zijn.
Niettemin bleef Gauss experimenteren en zijn “Freiburg Methode” verfijnen (zo genoemd omdat Gauss gevestigd was in Freiburg, Duitsland) en tegen 1911 hadden hij en anderen de techniek bij 8.000 tot 10.000 geboorten gebruikt.
Midden in het decennium, een journaliste genaamd Hanna Rion (later bekend als “Mevr. Frank Ver Beck,” afstand nemend van haar identiteit zoals vereist in die dagen) onderschreef enthousiast de techniek in een boek dat gepubliceerd werd in de VS. Dit leidde tot de popularisering van het schemerslaapje aan deze kusten.
Hoorde niemand de moeders in nood?
Omdat de sociale normen van die tijd vaders uit de verloskamers hielden, was alleen het medisch personeel getuige van barende moeders in een schemerslaapje. Het gebruik van deze methode begon af te nemen toen een artikel uit 1958 in Ladies Home Journal met de titel “Wreelty in Maternity Wards” (Wreedheid in kraamafdelingen) “horrorverhalen” vertelde van verpleegsters en anderen die uit de eerste hand bevallingen in een schemerlampje hadden gezien.
Deze vreselijke verhalen, samen met opkomende studies over het depressieve effect van de drugs op het centrale zenuwstelsel van baby’s, zorgden ervoor dat de praktijk aan het eind van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig uit de gratie raakte.
Vandaag de dag combineren artsen voor ingrepen die geen algehele anesthesie vereisen, veilig plaatselijke verdoving (die werkt als een zenuwblokkade) met intraveneuze sedatie, die een slaapachtige toestand opwekt. De patiënt ervaart geen pijn en herinnert zich meestal niets van de ingreep.
NOW WATCH: Populaire Video’s van Insider Inc.
NOW WATCH: Populaire Video’s van Insider Inc.