Box officeEdit
The Amityville Horror opende op 15 april 2005 in de Verenigde Staten op 3.323 schermen en verdiende in het openingsweekend 23.507.007 dollar, waarmee het de eerste plaats in de binnenlandse box office behaalde. De film bracht in eigen land uiteindelijk 65.233.369 dollar op en in het buitenland 42.813.762 dollar, goed voor een wereldwijde box office van in totaal 108.047.131 dollar.
Kritische ontvangstEdit
De film kreeg negatieve kritieken. De film heeft een score van 23% op recensie-aggregator website Rotten Tomatoes, gebaseerd op 163 recensies, met een gemiddelde waardering van 4,13/10. De consensus van de site luidt: “Een zo-zo remake van een zo-zo origineel.” Metacritic meldt een 33 uit 100 rating, gebaseerd op 31 critici, wat duidt op “over het algemeen ongunstige recensies”.
Manohla Dargis van The New York Times zegt: “Het nieuwe Amityville is eerder griezelig dan eng, maar het is een bescheiden verbetering ten opzichte van het origineel, deels omdat het beter is uitgevoerd, van het acteerwerk tot de bloederige effecten, en deels omdat de filmmakers de rol van de priester hebben teruggeschroefd, die in de eerste film in volle glorie werd gespeeld door Rod Steiger en hier door een beduidend ingetogener Philip Baker Hall.”
Peter Travers van Rolling Stone beoordeelde de film met één ster en zei: “Regisseur Andrew Douglas, die voor het eerst meespeelt, propt er elk spookcliché in, van demonische gezichten tot druipend bloed. Dit huis brengt zoveel FX-schokken teweeg dat het speelt als een attractie in een pretpark. Resultaat? Het is niet eng, gewoon druk. Voor het echte werk moet je Psycho kijken. . . The Shining… The Haunting … of The Innocents … Wat al die films gemeen hebben, is precies wat de nieuwe Amityville Horror mist: Ze weten dat wat je niet ziet in een spookhuis je zenuwen de baas maakt.”
Ruthe Stein van de San Francisco Chronicle vond “het echt schokkende aan de nieuwe versie is dat hij niet vreselijk is…. De beslissing om minimale computer-gegenereerde effecten te gebruiken, eerder om monetaire dan artistieke redenen, werkt in Amityville’s voordeel. De film behoudt de cheesy look van het origineel uit 1979, pure schlock zonder opsmuk om iets anders te lijken.”
Marjorie Baumgarten van de Austin Chronicle stelde dat de originele film “een effectieve kleine thriller was waarvan de angsten gestaag, impliciet en cumulatief zijn … maar in de remake zijn de angsten van dien aard dat je je afvraagt waarom de koppige Lutzes niet vluchten na de eerste nacht. Het is duidelijk dat de filmmakers deze film graag opnieuw wilden maken, juist omdat de technologische vooruitgang van de laatste 25 jaar nu meer grafische weergaven van gruwelijke fantasieën en computerverbetering mogelijk maakt, die de onzichtbare wereld zichtbaar kunnen maken. Strategisch gezien was het nooit de bedoeling van de nieuwe Amityville om te gaan voor de subtielere, impliciete horror van het origineel; in deze film zou het er alleen maar om gaan de kijkers de stuipen op het lijf te jagen. En daarin slaagt de film over het algemeen, want plotselinge schrikmomenten en flitsen van akelige beelden doen de kijkers hardop gillen alsof ze op het juiste moment komen … Het meest irritante aspect van de nieuwe film heeft echter niets te maken met vergelijkingen, maar eerder met de inherente onlogica van het verhaal. Waarom zien we beelden van een opgehangen meisje als we weten dat ze door het hoofd is geschoten? Er lijken beelden in de film te zijn geplant die weinig met het eigenlijke verhaal te maken hebben. Misschien is het een techniek die in snelle reclamespotjes slaagt, maar het stapelt verwarring op de kunst van het vertellen.”
James Christopher van The Times merkte op: “Er is iets plezierigs geks aan de manier waarop de familie voortkabbelt. De rillingen zijn bevredigend griezelig. De bloederige special effects zijn uitbundig en effectief. En het houten huis zelf is een sinister architecturaal genot. Het is natuurlijk totale onzin, maar ik heb die avond toch maar het licht aangelaten.