Onaangepakt systemisch racisme is naar mijn mening het belangrijkste probleem in de Verenigde Staten van vandaag.
Slavernij was Amerika’s “erfzonde”. Het werd niet opgelost door de grondleggers van de Amerikaanse grondwet, noch door het afschuwelijke conflict dat de Amerikaanse burgeroorlog was. Het veranderde slechts zijn weerzinwekkende vorm en zette de generatieslange onderwerping van een hele laag van de Amerikaanse samenleving voort. De Beweging voor Burgerrechten sloeg op haar beurt een machtige slag tegen het racisme in Amerika, en onze zielen schoten omhoog toen Dr. King ons vertelde dat hij een droom had. Maar we waren en zijn nog steeds ver van het “beloofde land”. En zelfs toen Amerika opstond om zijn eerste zwarte president, Barack Obama, te kiezen, hebben we als collectieve natie onderweg misschien wel terrein verloren.
John R. Allen
President, The Brookings Institution
Dat is onze erfenis als Amerikanen, en in veel opzichten zijn de meest afschuwelijke overblijfselen van de slavernij vandaag de dag nog steeds in de VS te vinden in de vorm van systematisch racisme dat in bijna elk aspect van onze samenleving en in wie wij als volk zijn, is ingebakken. Voor diegenen die hun afkomst herleiden tot landen buiten West-Europa, of voor diegenen met een niet-christelijk geloofssysteem, heeft die onloochenbare waarheid vaak invloed op elk aspect van wie je bent als persoon, in de een of andere vorm.
De realiteit van deze geschiedenis is de afgelopen weken op grimmige wijze tentoongespreid. Van de verschrikkelijke moorden op George Floyd en Ahmaud Arbery, tot de ontelbare, onnoemelijke daden van racisme die elke dag in heel Amerika plaatsvinden, dit zijn de kwesties die het moment bepalen – net zoals onze reactie zal bepalen wie we zijn en zullen zijn in de 21e eeuw en daarna. Waarlijk, de aard zelf van onze “nationale ziel” staat op het spel, en wij allen hebben een grote verantwoordelijkheid om deel uit te maken van de oplossing.
Voor ons bij Brookings zijn ras, racisme, gelijkheid en rechtvaardigheid nu presidentiële prioriteiten. Het aanpakken van systemisch racisme is een belangrijk onderdeel van deze inspanningen, waarbij het onderzoek zich ook richt op de Latino- en inheemse Amerikaanse gemeenschappen; geloofsgemeenschappen, waaronder onze joodse en moslimgemeenschappen; en de dreiging van blanke suprematie en binnenlands terrorisme spelen ook een belangrijke rol. Er zal ook worden gewerkt aan de belangrijke behoefte aan alomvattende politiehervorming, met inbegrip van hervorming die is geworteld in betrokkenheid en empowerment van de lokale gemeenschap. Systemisch racisme en ongelijkheid zullen niet van de ene dag op de andere worden opgelost, en we hebben nog veel werk voor de boeg. Maar in een wereld waarin we vaak meer tijd besteden aan debatteren over de aard van onze problemen dan aan het ondernemen van zinvolle actie, moeten we manieren vinden om bij te dragen hoe we kunnen en om als gemeenschap vooruit te komen.
Ik ben er vast van overtuigd dat wij als Amerikanen niet kunnen blijven zwijgen over onrechtvaardigheid. Niets doen is eenvoudigweg onaanvaardbaar, en we moeten opstaan en ons uitspreken. En als onze gekozen vertegenwoordigers en ons gekozen leiderschap het probleem ontkennen en weigeren op te treden, dan moeten wij de verantwoordelijkheid van hervormingen van onderop op ons nemen, met speciale aandacht bij de stembus.
En vooral voor die Amerikanen die er misschien uitzien zoals ik – een blanke Amerikaanse man – of een vergelijkbare achtergrond hebben, begint actie met reflectie, en vooral met luisteren. Het gaat ook om het verheffen en ondersteunen van de stemmen van diegenen die traditioneel ondervertegenwoordigd zijn, of zelfs tot zwijgen zijn gebracht, in de hele samenleving. How We Rise is een absoluut essentieel onderdeel van die oplossing.