Subscribe

Richard Nixon. De Zodiac Killer. De Embarcadero Snelweg. De oliecrisis. De Bee Gees.

Niets anders uit de jaren zeventig kreeg slechtere kritieken in de pagina’s van The San Francisco Chronicle dan Pier 39. Het toeristische centrum aan de waterkant werd bij zijn komst in 1978 neergezet als de grootste existentiële crisis in de geschiedenis van de stad – groter dan de aardbeving en de brand die in 1906 half San Francisco verwoestten. (Bij al zijn verschrikkingen vergeleek niemand de aardbeving met prostitutie.)

“Toerisme is dodelijk, geloof me,” schreef columnist Charles McCabe onironisch op 20 nov. 1978. “Mijn bezwaar is dat de stadspaters (en een moeder of twee) volledig zijn gezwicht voor het idee van toerisme, dat ik toevallig het ergste vind wat San Francisco is overkomen. … Deze vreemdelingen hebben de neiging om deze voorzieningen te behandelen met ongeveer dezelfde achting als een man een hoer betaalt.”

Dat is een belachelijke en zelfvernietigende lezing in 2021, nu technologieleiders dreigen San Francisco te verlaten, waardoor het toerisme als een vitaal economisch fundament nog verder bloot komt te liggen. En toch blijft een deel van dat korstige denken bestaan, als een zeepok onder een zeeleeuwenvlot, of kauwgom onder de tafel in het Hard Rock Cafe.

Als de pandemie ons zal dwingen veel denkwijzen in San Francisco te veranderen, is dit misschien de gemakkelijkste plek om te beginnen. Is Pier 39 het slechtste in de geschiedenis van San Francisco of zijn meest onderschatte troef in ons heden en onze toekomst?

Toeristen verzamelen om naar de zeeleeuwen te kijken bij Pier 39 op woensdag 25 nov. 2020 in San Francisco, Californië. Ondanks een golf van COVID-19 gevallen kwamen honderden toeristen Pier 39 bezoeken.

Toeristen op Pier 39, kijken en nemen foto’s van de zeeleeuwen en zeehonden in San Francisco Foto opname 02/10/1991

Net als bijna niets anders in de geschiedenis van San Francisco was Pier 39 binnen budget en op tijd klaar; Dianne Feinstein wedde tegen de deadline van 14 maanden en bood aan om in bikini naar de opening te komen. (Bij wijze van compromis kwam ze opdagen in een meer puriteins badpak van Sutro Baths.)

Niettemin kwamen The Chronicle en haar lezers in opstand. Architectuurcriticus Allan Temko schreef een legendarische negatieve recensie; het blijft, objectief gezien, de meest woeste takedown in de geschiedenis van de stad.

“Maïs. Kitsch. Schlock. Honky-tonk. Drek. Schmaltz. Merde,” waren de eerste zeven woorden van Temko’s recensie, waarmee hij zijn Engelstalige thesaurus leegde voordat hij overging op Franse woorden. “Hoe je de pseudo-Victoriaanse troep ook noemt waarmee Warren Simmons Pier 39 heeft versierd, dit ersatz San Francisco dat nooit was – een chef-d’oeuvre van hallucinante clichés – is een grap voor de haven- en planningscommissies … en vooral een slechte grap voor de hele ongelukkige stad.”

Ik ben door de gemeenschap opgevoed om de draak te steken met Pier 39, en het voelde terecht.

De attractie is nog steeds de enige plek waar ik met een mes ben beroofd, toen ik 11 was. (Het was de zachtaardigste van alle berovingen met een mes: ik speelde een arcadespel toen een jonge tiener met een zakmes $5 uit mijn zak haalde terwijl mijn twee vrienden toekeken). Een even sterke herinnering was hoe snel de $ 20 die mijn vader ons gaf – een fortuin in 1982 – weg was.

Op dat moment was Pier 39 een buitenpost, schijnbaar losgekoppeld van een stad waar een dubbeldeks snelweg voor het Ferry Building aanvoelde als een teken van de toekomst.

Safford zei dat die reputatie bleef bestaan, zelfs nadat de snelweg was gesloopt, de prachtige Muni F-lijn tram verscheen en de Embarcadero promenade Pier 39 veranderde in slechts een snelle en eigenzinnige halte op de mooie reis van het Ferry Building naar Aquatic Park, Great Meadow Park in Fort Mason en verder.

Chronicle urban design criticus John King heeft Pier 39 in een column uit 2015 doordacht heroverwogen en suggereert dat het nu beter bij de bayside setting past dan we denken.

“Het is de plek waar een bezoeker aan de stad ‘tchotchkes for relatives’ van de to-do lijst kan schrappen,” schreef King, “maar ook waar een local kan genieten van de essentie van deze metropoolregio: een mozaïek van water en heuvels als geen ander in de wereld.”

Ik ben een paar jaar geleden voorgoed bijgedraaid, toen Chronicle-columniste Heather Knight en ik probeerden de 49 Mile Scenic Drive om te vormen tot een wandel- en fietsvriendelijke route met aandacht voor kleine bedrijven.

We vertelden elkaar reflexmatig dat we de toeristenvallen van onze nieuwe kaart zouden schrappen. Maar terwijl we dat terrein van Pier 39 tot de Wharf tot Ghirardelli Square doorkruisten, hadden we een fantastische tijd, en we zijn allebei vaak teruggeweest. Op mijn door lezers samengestelde “tourist traps we love” lijst staan plaatsen als de zeeleeuwen, Musee Mecanique arcade, Buena Vista Cafe en het nieuwere juweeltje Subpar indoor midgetgolfbaan op Ghiradelli Square; vier van de meest verrukkelijke authentieke Bay Area bestemmingen in de stad.

Maar het meer overtuigende argument komt van de mensen die afhankelijk zijn van het toeristische gebied, waaronder een aantal van de kunstenaars en offbeat persoonlijkheden voor wie we treuren en denk stukjes over schrijven wanneer ze gedwongen zijn om de stad te verlaten.

Nadat hij de lente en zomer zonder werk had doorstaan, bracht dichter en werkloze tourbusgids Mark J. Mitchell een “angstaanjagende” vakantie door, bezorgd over het lot van de stimuleringsrekening van 900 miljard dollar en zijn vermogen om de rekeningen te betalen van het Fillmore-appartement dat hij al tientallen jaren met zijn vrouw deelt.

Toen een Pier 39-scepticus, ziet Mitchell het toerisme als een manier om te kunnen blijven leven in de stad waar hij al van houdt sinds hij er in 1978 aankwam. Zijn nieuwste bundel genaamd “Roshi” bevat verschillende toerisme-thema gedichten, en wanneer hij het waterfront gebied verdedigt lijkt hij er nog een te schrijven.

“Je kijkt rond en ziet al deze mensen die van over de hele wereld zijn gekomen,” zegt Mitchell. “Dit is hun grote avontuur van het jaar. ‘We gaan naar San Fran-cis-co. We gaan naar Fisherman’s Wharf. En we gaan naar Pier 39, het zal leuk worden.’ En het is heel lief. Grote motor vaders die hun kleine kinderen optillen en op hun schouders zetten. Het is een lieflijkheid waar ik niet echt aan dacht voor ik erdoor omringd werd. Het doet me denken aan de vakantiereizen in mijn jeugd.”

Nu hij geen baan meer heeft bij Big Bus Tours, waar Mitchell met andere artiesten werkte, heeft hij wat meer tijd om na te denken over wat de stad te winnen heeft met haar toeristisch district, en wat ze te verliezen heeft. En hij is niet optimistisch over een plotselinge golf van waardering.

“Ik denk dat het eerste jaar, als we eenmaal weer open kunnen, en de toeristen terugkomen, we een jaar lang iedereen dankbaar zullen zijn,” zegt Mitchell. “En dan gaan we allemaal weer over ze zeuren. Dat is gewoon de menselijke natuur.”