Het beroemdste voorbeeld van ondergrondse fictie is Jules Verne’s sciencefictionroman Reis naar het middelpunt van de aarde uit 1864, die vele malen is bewerkt tot speelfilm en voor televisie. De roman is geen voorbeeld van de Holle Aarde, omdat zijn personages in werkelijkheid slechts 87 mijl onder de oppervlakte afdalen, waar ze een ondergrondse zee aantreffen die een spelonk ongeveer zo groot als Europa inneemt.
De film The Core uit 2003, losjes gebaseerd op de roman Core, vertelt het verhaal van een team dat naar het middelpunt van de aarde moet boren en een reeks kernexplosies tot ontploffing moet brengen om de rotatie van de aardkern weer op gang te brengen. De booruitrusting, Virgil genaamd, omvat een krachtige, slangachtige laserboor, een kleine kernreactor voor de energie, een omhulsel (van “unobtainium”, een fictief materiaal) om te beschermen tegen intense hitte en druk (en energie op te wekken om de motor aan te drijven), een krachtige röntgencamera om naar buiten te kijken, en een systeem van waaiers voor beweging en controle. Het enige deel van de Aarde dat hol blijkt te zijn is een gigantische geode, en kort nadat de boor er doorheen is gegaan, vult het gat zich met magma.
In de tekenfilmserie Inhumanoids uit 1986 werd in de meeste van de 13 afleveringen regelmatig een bezoek gebracht aan de Binnenkern. Elk van de drie schurkenwezens heerste theoretisch over bepaalde lagen van de binnenste Aarde, en hun kwaadaardige plannen werden gedwarsboomd door het menselijke Earth Corps, dat vaak een bondgenootschap sloot met verschillende rassen van ondergrondse wezens die evenzeer door de Inhumanoids werden bedreigd.
In seizoen 3 van de tekenfilm Teenage Mutant Ninja Turtles bevindt het Technodrome zich in de kern van de Aarde, en worden transportmodules gebruikt om tot aan de straten te boren. Dit seizoen bevat ook de aflevering “Turtles at the Earth’s Core”, waarin een dinosaurus in een diepe grot leeft, en een kristal van energie dat werkt als de zon om de dinosaurussen in leven te houden.Als Krang, Shredder, Bebop en Rocksteady het kristal stelen om het Technodrome van energie te voorzien, beginnen de problemen.
Don Rosa’s 1995 Uncle Scrooge verhaal The Universal Solvent stelt zich een manier voor om naar de kern van de planeet te reizen met behulp van jaren ’50 technologie, hoewel dit in werkelijkheid onmogelijk zou zijn. Het fictieve oplosmiddel waarnaar in de titel van het verhaal wordt verwezen heeft de kracht om alles behalve diamanten te condenseren tot een soort superdichte stof. Het oplosmiddel wordt per ongeluk gemorst en terwijl het alles oplost wat op zijn weg komt, boort het een cilindrische schacht in het centrum van de planeet. Als onderdeel van een reddingsoperatie wordt een geïmproviseerd platform gebouwd dat in vrije val in de schacht afdaalt, automatisch een elektromotor en wielen inschakelt wanneer het de zwaartekracht van nul nadert, en dan raketmotoren gebruikt om het weer te laten opstijgen naar het oppervlak van de aarde. De auteur Rosa beschrijft deze fantasiereis zeer gedetailleerd: de veronderstelde structuur van de Aarde wordt geïllustreerd, en de schacht wordt in een vacuüm gehouden om hem te beschermen tegen de dodelijke atmosfeer van enkele duizenden kilometers waaraan hij anders zou worden blootgesteld. De eenden moeten ruimtepakken dragen en enkele dagen zonder voedsel, en ze zijn er niet helemaal zeker van dat het superdichte hitteschild het zal houden. De auteur handhaaft de continuïteit met Carl Barks door uit te leggen dat de aardbevingen in het verhaal worden veroorzaakt door bolvormige Fermies en Terries.
In Tales to Astonish #2 (1959) “I Fell to the Center of the Earth”, een archeoloog genaamd Dr. Burke die op expeditie is naar Azië reist naar het middelpunt van de Aarde (en ook, zoals hij later ontdekt, terug in de tijd) – en ontmoet daar neanderthalers en dinosaurussen.
In de Doctor Who aflevering, “The Runaway Bride”, wordt een Racnoss oorlogsschip gevonden in het middelpunt van de planeet.