Physici en chirurgen – Wat zij doen

Physici en chirurgen stellen diagnoses bij ziekten en schrijven de behandeling voor van mensen die aan een verwonding of ziekte lijden. Artsen onderzoeken patiënten, vragen hun medische voorgeschiedenis op en bestellen, verrichten en interpreteren diagnostische tests. Ze adviseren patiënten over voeding, hygiëne en preventieve gezondheidszorg.
Er zijn twee soorten artsen: M.D. (Medical Doctor) en D.O. (Doctor of Osteopathic Medicine). M.D.s staan ook bekend als allopathische artsen. Terwijl zowel M.D.s als D.O.s gebruik kunnen maken van alle geaccepteerde behandelingsmethoden, inclusief medicijnen en chirurgie, leggen D.O.s speciale nadruk op het bewegingsapparaat van het lichaam, preventieve geneeskunde en holistische patiëntenzorg. O.K.’s zijn meestal eerstelijnszorgspecialisten, hoewel ze in alle specialismen te vinden zijn. Ongeveer de helft van de D.O.s praktiseert algemene of huisartsgeneeskunde, algemene interne geneeskunde, of algemene kindergeneeskunde.
Anesthesiologen werken in een of meer van verschillende specialismen, waaronder, maar niet beperkt tot, anesthesiologie, algemene en huisartsgeneeskunde, algemene interne geneeskunde, algemene kindergeneeskunde, verloskunde en gynaecologie, psychiatrie, en chirurgie.
Anesthesiologen richten zich op de verzorging van chirurgische patiënten en pijnbestrijding. Net als andere artsen evalueren en behandelen zij patiënten en sturen zij de inspanningen van hun staf aan. Door voortdurende controle en beoordeling zijn deze specialisten in kritieke zorg verantwoordelijk voor het in stand houden van de vitale levensfuncties van de patiënt – hartslag, lichaamstemperatuur, bloeddruk, ademhaling – tijdens de operatie. Zij werken ook buiten de operatiekamer en zorgen voor pijnbestrijding op de intensive care afdeling, tijdens de bevalling en bij mensen die lijden aan chronische pijn. Anesthesiologen overleggen met andere artsen en chirurgen over de juiste behandelingen en procedures voor, tijdens en na operaties.
Familie- en algemene artsen zijn vaak het eerste aanspreekpunt voor mensen die gezondheidszorg zoeken, door op te treden als de traditionele huisarts. Zij beoordelen en behandelen een breed scala aan aandoeningen, van sinus- en luchtweginfecties tot botbreuken. Huisartsen en huisartsen hebben meestal een basis van vaste, langdurige patiënten. Deze artsen verwijzen patiënten met ernstiger aandoeningen door naar specialisten of andere zorginstellingen voor intensievere zorg.
Algemene internisten diagnosticeren en bieden niet-chirurgische behandeling voor een breed scala aan problemen die interne orgaansystemen aantasten, zoals de maag, de nieren, de lever en het spijsverteringskanaal. Internisten gebruiken een verscheidenheid aan diagnostische technieken om patiënten te behandelen door middel van medicatie of ziekenhuisopname. Net als huisartsen fungeren algemene internisten gewoonlijk als eerstelijnszorgspecialisten. Zij behandelen patiënten die door andere specialisten zijn doorverwezen en verwijzen op hun beurt door naar andere specialisten wanneer meer complexe zorg nodig is.
Algemene kinderartsen zorgen voor de gezondheid van zuigelingen, kinderen, tieners en jonge volwassenen. Ze zijn gespecialiseerd in de diagnose en behandeling van een verscheidenheid aan aandoeningen die specifiek zijn voor jonge mensen en volgen de groei van patiënten tot aan hun volwassenheid. Zoals de meeste artsen werken kinderartsen samen met verschillende gezondheidswerkers, zoals verpleegkundigen en andere artsen, om kinderen met verschillende aandoeningen te beoordelen en te behandelen. Het grootste deel van het werk van kinderartsen bestaat uit het behandelen van alledaagse ziekten – kleine verwondingen, infectieziekten en vaccinaties – die bij kinderen voorkomen, ongeveer zoals een huisarts volwassenen behandelt. Sommige kinderartsen zijn gespecialiseerd in kinderchirurgie of ernstige medische aandoeningen, zoals auto-immuunziekten of ernstige chronische aandoeningen.
Obstetrici en gynaecologen (OB/GYNs) zijn gespecialiseerd in de gezondheid van vrouwen. Zij zijn verantwoordelijk voor de algemene medische zorg voor vrouwen, en zij verlenen ook zorg met betrekking tot zwangerschap en het voortplantingssysteem. Net als huisartsen proberen OB/GYNs algemene gezondheidsproblemen te voorkomen, te diagnosticeren en te behandelen, maar zij richten zich op aandoeningen die specifiek zijn voor de vrouwelijke anatomie, zoals borst- of baarmoederhalskanker, aandoeningen van de urinewegen en het bekken, en hormonale stoornissen. OB/GYNs zijn ook gespecialiseerd in bevallingen, wat de behandeling en begeleiding van vrouwen tijdens hun zwangerschap inhoudt, van het stellen van prenatale diagnoses tot het assisteren bij de bevalling en het geven van zorg na de bevalling.
Psychiaters zijn de hoofdverzorgers in de geestelijke gezondheidszorg. Zij beoordelen en behandelen psychische aandoeningen door een combinatie van psychotherapie, psychoanalyse, ziekenhuisopname en medicatie. Psychotherapie omvat regelmatige gesprekken met patiënten over hun problemen; de psychiater helpt hen oplossingen te vinden door veranderingen in hun gedragspatronen, het onderzoeken van hun ervaringen uit het verleden, of groeps- en gezinstherapiesessies. Psychoanalyse omvat langdurige psychotherapie en begeleiding van patiënten. In veel gevallen worden medicijnen toegediend om chemische onevenwichtigheden te corrigeren die emotionele problemen veroorzaken.
Chirurgen zijn gespecialiseerd in de behandeling van verwondingen, ziekten en misvormingen door middel van operaties. Met behulp van een verscheidenheid aan instrumenten en bij patiënten onder narcose, corrigeert een chirurg lichamelijke misvormingen, herstelt botten en weefsel na verwondingen, of voert preventieve operaties uit bij patiënten met slopende ziekten of aandoeningen. Hoewel een groot aantal algemene chirurgie bedrijft, kiezen veel chirurgen ervoor zich in een specifiek gebied te specialiseren. Een van de meest voorkomende specialismen is orthopedische chirurgie: de behandeling van het bewegingsapparaat. Andere specialismen zijn neurologische chirurgie (behandeling van de hersenen en het zenuwstelsel), cardiovasculaire chirurgie, otolaryngologie (behandeling van het oor, de neus en de keel), en plastische of reconstructieve chirurgie. Net als andere artsen onderzoeken ook chirurgen patiënten, voeren zij diagnostische tests uit en interpreteren zij deze, en adviseren zij patiënten over preventieve gezondheidszorg.
Andere artsen en chirurgen werken in een aantal andere medische en chirurgische specialisten, waaronder allergologen, cardiologen, dermatologen, spoedeisende hulp artsen, gastro-enterologen, oogartsen, pathologen, en radiologen.
Werkomgeving
Veel artsen – vooral huisartsen, internisten, kinderartsen, OB/GYNs en psychiaters – werken in kleine privékantoren of klinieken, vaak bijgestaan door een kleine staf van verpleegkundigen en ander administratief personeel. Artsen werken steeds vaker in groepen of zorgorganisaties die back-up dekking bieden en meer vrije tijd mogelijk maken. Artsen in een groepspraktijk of zorgorganisatie werken vaak als onderdeel van een team dat de zorg voor een aantal patiënten coördineert; zij zijn minder onafhankelijk dan de solisten uit het verleden. Chirurgen en anesthesisten werken meestal in goed verlichte, steriele omgevingen tijdens het uitvoeren van operaties en staan vaak gedurende lange perioden. De meesten werken in ziekenhuizen of in poliklinische chirurgiecentra.
Veel artsen en chirurgen werken lange, onregelmatige uren. In 2008 werkte 43 procent van alle artsen en chirurgen 50 uur of meer per week. Negen procent van alle artsen en chirurgen werkte parttime. Artsen en chirurgen reizen tussen kantoor en ziekenhuis om hun patiënten te verzorgen. Tijdens de wachtdienst behandelt een arts veel problemen van patiënten via de telefoon en legt hij spoedbezoeken af aan ziekenhuizen of verpleeghuizen.
Onderwijs & Vereiste opleiding
De eisen die aan het formele onderwijs en de opleiding van artsen worden gesteld, behoren tot de meest veeleisende van alle beroepen: 4 jaar middelbare school, 4 jaar medische faculteit en 3 tot 8 jaar stage, afhankelijk van het gekozen specialisme. Een paar medische scholen bieden gecombineerde bachelor- en masteropleidingen aan die 6 of 7 jaar duren in plaats van de gebruikelijke 8 jaar.
Medische studenten moeten bachelorwerk doen in natuurkunde, biologie, wiskunde, Engels, en anorganische en organische scheikunde. Studenten volgen ook cursussen in de menswetenschappen en de sociale wetenschappen. Sommige studenten doen vrijwilligerswerk in plaatselijke ziekenhuizen of klinieken om praktische ervaring op te doen in de gezondheidszorg.
De minimale opleidingseis voor toelating tot de medische faculteit is 3 jaar universiteit; de meeste kandidaten hebben echter minimaal een bachelordiploma, en velen hebben een gevorderd diploma. In 2008 waren er 129 medische scholen geaccrediteerd door de Liaison Committee on Medical Education (LCME). De LCME is het nationale accrediteringsorgaan voor medische onderwijsprogramma’s. De American Osteopathic Association accrediteert scholen die een graad als D.O. verlenen; er waren 25 scholen geaccrediteerd in 31 locaties in 2008.
Acceptatie voor een medische opleiding is zeer competitief. De meeste kandidaten moeten transcripten, scores van de Medical College Admission Test, en aanbevelingsbrieven indienen. De scholen houden ook rekening met het karakter, de persoonlijkheid, de leiderschapskwaliteiten en de deelname aan buitenschoolse activiteiten. De meeste scholen vereisen een gesprek met leden van de toelatingscommissie.
Studenten brengen het grootste deel van de eerste twee jaar van de medische opleiding door in laboratoria en klaslokalen, waar ze cursussen volgen als anatomie, biochemie, fysiologie, farmacologie, psychologie, microbiologie, pathologie, medische ethiek, en wetten die de geneeskunde regelen. Ze leren ook medische voorgeschiedenis af te nemen, patiënten te onderzoeken en diagnoses te stellen bij ziekten. Tijdens de laatste twee jaar van hun studie werken studenten met patiënten onder toezicht van ervaren artsen in ziekenhuizen en klinieken, waar ze acute, chronische, preventieve en revaliderende zorg leren. Door rotaties in interne geneeskunde, familiepraktijk, verloskunde en gynaecologie, kindergeneeskunde, psychiatrie en chirurgie doen ze ervaring op met de diagnose en behandeling van ziekten.
Na de medische faculteit gaan bijna alle artsen in opleiding – een medische opleiding in een specialisme in de vorm van een betaalde stage, meestal in een ziekenhuis. De meeste artsen volgen een roterende stage van 12 maanden na hun afstuderen en voordat ze aan een coschap beginnen, die 2 tot 6 jaar kan duren.
De opleiding van een arts is duur. Volgens de Association of American Medical Colleges had in 2007 85 procent van de afgestudeerden van de openbare medische faculteit en 86 procent van de afgestudeerden van de particuliere medische faculteit een studieschuld.
Noodzakelijke vergunningen (Licensure)
Om als arts de geneeskunde te mogen beoefenen, is in alle staten, het District Columbia, en de Amerikaanse territoria een vergunning vereist. Alle artsen en chirurgen die in de Verenigde Staten praktiseren moeten slagen voor het United States Medical Licensing Examination (USMLE). Om in aanmerking te komen voor deelname aan de USMLE in zijn geheel, moeten artsen afstuderen aan een geaccrediteerde medische school. Hoewel artsen met een vergunning in de ene staat meestal zonder verder examen een vergunning kunnen krijgen om hun beroep in een andere staat uit te oefenen, beperken sommige staten de wederkerigheid. Afgestudeerden van buitenlandse medische scholen kunnen over het algemeen in aanmerking komen voor een vergunning nadat zij voor een examen zijn geslaagd en een Amerikaanse residentie hebben voltooid. Voor specifieke informatie over het verkrijgen van een vergunning in een bepaalde staat, kunt u contact opnemen met de medische tuchtraad van die staat.
M.D.s en D.O.s die hun bevoegdheid in een specialisme willen behalen, kunnen, afhankelijk van het specialisme, maximaal 7 jaar in een residentiële opleiding doorbrengen. Een afsluitend examen onmiddellijk na de opleiding of na 1 of 2 jaar praktijk is ook nodig voor certificering door een lid van de American Board of Medical Specialists (ABMS) of de American Osteopathic Association (AOA). De ABMS vertegenwoordigt 24 boards voor medische specialismen, variërend van allergie en immunologie tot urologie. De AOA heeft 18 specialty boards goedgekeurd, variërend van anesthesiologie tot chirurgie. Voor certificering in een subspecialisme hebben artsen meestal nog 1 tot 2 jaar coschap nodig.
Andere Vereiste Vaardigheden (Overige Kwalificaties)
Mensen die arts willen worden, moeten patiënten willen dienen, zelf gemotiveerd zijn, en de druk en lange uren van de medische opleiding en praktijk kunnen overleven. Artsen moeten ook een goede bedmanieren hebben, emotioneel stabiel zijn en in staat zijn beslissingen te nemen in noodsituaties. Artsen in spe moeten bereid zijn hun hele carrière te blijven studeren om op de hoogte te blijven van de medische vooruitgang.
Physici en chirurgen – Wat ze doen – Pagina 2