Zoals velen voor haar, besloot Young haar scala aan gevoelens om te zetten in liedjes. In 2007 lanceerde Young, die vaak als achtergrondzangeres in de band van haar man had gezongen, laattijdig haar eigen carrière met een titelloos album, gevolgd door nog drie andere. Maar geen enkele is zo goed als Raw, dat Young in februari zal uitbrengen. Raw opent met een scherpe uithaal naar haar ex, “Why” (als in “Why’d you have to ruin my life,” het refrein). In songs die ze schreef met twee leden van haar band, keyboardlegende Spooner Oldham en gitarist Kelvin Holly, baant Young zich een weg door gevoelens van gekwetstheid (“Gave My Best to You,” “Too Little Too Late,” “Lonely”), acceptatie (“You Won’t Take My Laugh Away from Me”) en, uiteindelijk, uitputting door haar eigen onrust (“Up to Here”). Afgewisseld door covers die doordrenkt zijn van hartzeer: Otis Clay’s “Trying to Live My Life Without You,” Dolly Parton’s “Do I Ever Cross Your Mind,” Randy VanWarmer’s Lite FM hit uit 1978 “Just When I Needed You Most” en het aan Nancy Sinatra verwante feministische anthem “These Boots Are Made for Walkin’.”
Populair op Rolling Stone
“We keken naar alle liedjes die we hadden en ik stelde gewoon deze eerste reeks samen en, weet je, het was perfect,” zegt Young. “Het vertelde een verhaal. Ik zie het als een soort soundtrack voor de zeven stadia van rouw. Je hebt woede, dan shock en ongeloof. Terwijl we door het album gaan, laten de latere nummers mijn groei zien en … Ik kan niet zeggen totale acceptatie, maar ik denk dat het laatste nummer, dat prachtige Don Henley nummer , spreekt over vergeving. Dat is echt waar het om gaat, weet je?”
Is Young tot vergeving gekomen in het licht van wat er is gebeurd? “Ja – oh, helemaal!” brult ze. “Ik heb de laatste maanden een paar liedjes geschreven die wat luchtiger zijn.”
Young geeft toe dat de acceptatie moeizaam tot stand is gekomen, zeker gezien de duur van haar huwelijk. Zij en Young ontmoetten elkaar in het midden van de jaren zeventig toen zij serveerster was in de buurt van zijn ranch, en ze trouwden in 1978 en kregen twee kinderen (Ben en Amber Jean). In de jaren die volgden bleken de Youngs een van de meest standvastige rockkoppels te zijn, waarbij Pegi diende als de metgezel, beschermer en muze van haar man (sommige van zijn meest romantische nummers, zoals “Once an Angel” en “Such a Woman”, gaan over haar). “Ik bewaakte onze privacy,” zegt ze. “Dat was superbelangrijk voor me. Dus toen Neil terugkwam van de weg, had hij een privé-leven. En wij hadden een privéleven, je weet wel als ons gezin, en gewoon wat we deden op een normale dagelijkse basis.”
Dat leven viel in duigen met het nieuws dat Young een nieuwe vriendin had, actrice en activiste Daryl Hannah, wat ertoe leidde dat het onder-de-radar-huwelijk van de Youngs voer voor de tabloid werd. “Het was moeilijk voor ons allemaal, voor mijn kinderen en mij,” zegt Pegi. “Iedereen wist wat er in mijn familie omging. Dus we waren er zo klaar voor als het maar kon. Maar het was gewoon vreselijk dat het allemaal voorbij was, overal.”
Toen het nieuws bekend werd, had Young net haar vierde album uitgebracht, Lonely in a Crowded Room, met haar band the Survivors. Hoewel songs op dat album en enkele voorgangers – “Lonely Women Make Good Lovers,” “Gonna Walk Away,” “Lie” – leken te duiden op echtelijke onenigheid, ontkent Young dat dat op dat moment het geval was. “Het ging niet helemaal goed,” zegt ze. “Mensen kijken naar die liedjes en zeggen: ‘Oh, nou, dat was duidelijk een voorbode van de scheiding.’ Maar dat was het echt niet.”
Dat was niet het geval met de nieuwe liedjes die ze na de scheiding begon te schrijven. “Die vroege liedjes lijken de boosste,” lacht ze nu. “Ik moest op 61-jarige leeftijd uitzoeken: ‘Holy moly! Zo veel van mijn leven was gewijd aan mijn familie en aan Neil. Dus ik was een tijdje de weg kwijt. Ik was lang op mezelf voordat ik met Neil trouwde, en nu ben ik weer op mezelf. Ik ben zo’n beetje over de scheiding heen. Ik ben capabel. Ik kan dit.”
Toen de Youngs scheidden, kreeg Pegi hun Broken Arrow Ranch in Redwood City, Californië, die Young in 1970 had gekocht. Pegi runt de ranch nu zelf, met ingehuurde krachten. (“Ik voel me net Barbara Stanwyck,” grapt ze, verwijzend naar het matriarchale personage dat Stanwyck speelde in de tv-serie The Big Valley uit de jaren zestig.) Ze zegt dat zij en haar ex tegenwoordig weinig contact hebben, maar dat ze elkaar dit jaar zijn tegengekomen op het jaarlijkse benefiet voor de Bridge School, de school voor kinderen met een handicap die Young in de jaren tachtig mede heeft opgericht. (Hun zoon Ben werd geboren met hersenverlamming.) “Dat was prima,” zegt ze. “Ik wil niet ongemakkelijk zijn. Ik wil niet onhandig zijn. Ik kies voor de hoofdprijs, dat is mijn benadering. Het concert gaat over de kinderen en de kleuterschool, en dat is zoveel belangrijker dan het drama tussen Neil en Pegi.”
Ondanks het hartzeer dat met haar breuk gepaard ging, geeft Young toe dat één aspect van haar leven met Neil haar is bijgebleven: zijn openhartige benadering van het schrijven van liedjes. “Omdat ik zoveel jaren met hem heb geleefd en van hem heb geleerd door observatie, schrijft hij vanuit zijn hart,” zegt ze. “Dus ik denk gewoon niet dat er een andere manier is om het aan te pakken.”
Pegi betwijfelt of haar ex-man Raw heeft gehoord, en zelf heeft ze niet geluisterd naar de muziek die hij heeft uitgebracht sinds zijn nieuwe romance. “Ik denk niet dat het, weet je, echt in mijn belang is om dat te doen,” lacht ze. Ze zegt dat Amber Jean afstand houdt van het post-breakup werk van haar beide ouders. “Mijn dochter heeft gezegd dat ze op dit moment gelijke kansen heeft,” zegt Young. “Ze zei: ‘No offense, mam, maar ik luister niet naar papa’s spullen en ik luister niet naar jouw spullen.’ Ik denk dat dat eerlijk genoeg is. Ik speelde haar gewoon ‘These Boots Are Made for Walkin’. Onschuldig genoeg. Dat vond ze leuk.”
Hoewel ze zich er terdege van bewust is dat velen naar Raw zullen luisteren om inzicht te krijgen in de ineenstorting van haar huwelijk, zegt Young dat ze hoopt dat het album de situatie die het inspireerde overstijgt. “Ook al is dit waarschijnlijk de meest persoonlijke plaat die ik ooit heb gemaakt, toch denk ik dat er een universaliteit in zit,” zegt ze. “Ik ben zeker niet de enige persoon die door een scheiding is gegaan. Ik ben niet de enige die liefdesverdriet heeft gehad. Liefdesverdriet is vrij universeel, helaas maar waar. En ik hoop dat andere mensen die soortgelijke of andere situaties hebben meegemaakt, zich hierin kunnen vinden.”
En wat wil Young dat mensen van het album leren? “Ik denk dat ik gewoon wil dat mensen weten dat er hoop is, en niet alleen hoop maar ook vergeving, wat zo belangrijk is voor onze geestelijke gezondheid,” zegt ze. “We maken dingen mee die we misschien niet hadden verwacht, waarvan we dachten dat het misschien onze toekomst was. Maar zelfs als we de schok van ons leven krijgen, gaat het leven door. Je komt er weer achter wie je bent, en je gaat gewoon door. Ik ben daar een levend voorbeeld van.”