Masjid (meervoud: masajid) betekent moskee in het Arabisch. Het interieur van een masjid omvat vaak een mihrab (gebedsnis in de muur tegenover Mekka) en een minbar (leidende trap en preekstoel voor de imam om zijn preek, de khutbah, te houden). De buitenkant bevat vaak een minaret (toren) van waaruit de adhan, of oproep tot gebed, wordt gereciteerd.
View Full Album
De moskee wordt in het Arabisch masjid genoemd, wat “plaats van onderwerping” betekent, of de plaats waar moslims buigen in gebed. “Moskee” is een woord van Franse oorsprong, oorspronkelijk gebruikt door niet-moslims om de islamitische plaats van aanbidding aan te duiden. Deze term wordt nu ook vaak door moslims gebruikt, maar het woord masjid (meervoud masajid) geniet over het algemeen de voorkeur. Bijna elke masjid bevat een gebedshal met daarin een mihrab, een nis die de gebedsrichting aangeeft, en een minbar, of preekstoel; buiten de gebedshal is een plaats voor de wassingen. Vele masajid zijn ook versierd met een torenhoge minaret, van waaruit de oproep tot gebed kan worden gedaan. De masjid is de belangrijkste architectonische uitdrukking van het islamitische geloof en de islamitische praktijk, die in verschillende historische en culturele contexten uiteenlopende vormen aanneemt.
De gebedshal van een Amerikaanse masjid is meestal een ommuurde ruimte met een onopgesmukte vloer, met gescheiden ruimten voor mannen en vrouwen. De mihrab, of gebedsnis, is meestal een kleine boogvormige inkeping in de muur van de gebedsruimte die de qiblah, de richting van Mekka, aangeeft. De gelovigen vormen parallelle rijen tegenover de mihrab wanneer ze het rituele gebed verrichten. In veel masajid staat rechts van de mihrab een trapje dat naar een zitplaats leidt. Dit wordt de minbar genoemd, van waaruit de imam de vrijdagse khutbah, of preek, uitspreekt. Een van de meest kenmerkende aspecten van de traditionele architectuur van de masjid is de minaret, een torenhoog bouwwerk van waaruit de muezzin de gelovigen oproept tot het gebed. Dit zijn de fundamentele elementen van bijna elke masjid, hoewel de stijl van hun samenstelling en combinatie de culturele en artistieke diversiteit weerspiegelt van de moslimgemeenschappen of individuen die ze bouwen.
In de Verenigde Staten is veel van deze diversiteit levendig te zien: sommige masajid nemen de vorm aan van eenvoudige gebedsruimten, andere dienen als multifunctionele islamitische centra, compleet met scholen, kinderdagverblijven, medische klinieken, en kantoren. Veel centra zijn onopvallend, gesitueerd in woon- of commerciële ruimtes; andere zijn monumentale expressies, gebouwd om historische en culturele vormen die geassocieerd worden met de traditionele masjid-architectuur te weerspiegelen. Enkele verbluffende voorbeelden zijn het Islamic Center of Greater Toledo, dat duidelijke Ottomaanse elementen bevat; New Mexico’s spectaculaire Dar al-Islam, dat een Nubische bouwstijl weerspiegelt; en het Islamic Cultural Center of Tempe, Arizona, een kleinschalige replica van de Dome of the Rock Moskee van Jeruzalem.
Veel masajid in de VS zijn gevestigd in gerenoveerde gebouwen, vaak gebruikmakend van andere gebedshuizen. De Masjid al-Islam in Tulsa was ooit een christelijke kerk; de Masjid al-Qur’an in Dorchester, Massachusetts, was vroeger een synagoge; een aantal masajid in steden diende ooit als tempels van de Nation of Islam. In New York doet een voormalige horlogefabriek dienst als een belangrijke sjiitische masjid; in Palo Alto en Chicago zijn bioscopen omgebouwd tot masajid; andere Amerikaanse moslimgemeenschappen hebben gebouwen als een U-Haul-dealer en een Hewlett-Packard-opleidingsfaciliteit omgebouwd tot bloeiende gebedshuizen.