Je hebt je vast wel eens afgevraagd: “Als mijn man vreemd zou gaan, wat zou ik dan doen?” Hem eruit gooien? Hem failliet laten gaan? Hem nooit meer onze kinderen laten zien? Natuurlijk, dat is wat we denken dat we zouden doen. Maar dat is allemaal hypothetisch.
Zeldzaam is de vrouw die zegt: “Als mijn man me zou bedriegen, zou ik hem terugnemen.” Natuurlijk niet. Wie blijft er bij een bedrieger? Nou, statistisch gezien, doen veel vrouwen dat – de meeste, in feite, waaronder ik. Ja, ik ben een van de 81 procent van de vrouwen die bij hun man bleven nadat ze ontrouw waren (althans, volgens een onderzoek uit 2018 van Trustify).
Maar laat me je iets vertellen: ik ben daar net zo verbaasd over als iedereen.
Ik was al 10 jaar getrouwd toen mijn man bekende dat hij een affaire had met zijn assistent. Ik was een 42-jarige moeder van drie jonge kinderen. Ik was mijn 12e boek aan het afronden. Het leven was druk. Het leven was goed, totdat het dat niet meer was.
Ik had mijn twijfels over de hoeveelheid tijd die mijn man met zijn vrouwelijke assistent doorbracht. Maar met een groot project op hun kantoor was het logisch – of dat zei ik tegen mezelf. Mijn vrienden waren het ermee eens. “Met haar?”, spotten ze toen ik mijn zorg uitte. “Doe niet zo belachelijk.”
Toen, op een avond, toen mijn man op zakenreis was met zijn assistente, probeerde ik hem te bereiken, maar dat lukte niet. Plotseling, wist ik het gewoon. Er is geen andere manier om het te beschrijven. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik paranoïde was.
Maar de volgende dag, toen hij eindelijk zijn telefoon opnam, eiste ik de waarheid. En hij gaf het me gedeeltelijk. Ze hebben één keer gekust.
Ik stond erop dat hij onmiddellijk naar huis kwam als hij ook maar de kleinste kans had om ons huwelijk te redden. Dat deed hij. Terwijl hij de paar uur terugreed, liep ik handenwringend door ons huis als Lady Macbeth. Ik was in shock. “Wat moest ik doen?” kreunde ik hardop.
In de dagen daarna druppelde het hele verhaal uiteindelijk naar buiten. Mijn man bekende dat hij al vier jaar lang een op-en-top-relatie had. Vier. Jaren.
Zoals zovelen die het verraad van hun partner ontdekken, gingen mijn emoties alle kanten op. Ik schudde mijn man wakker om 3 uur ’s nachts, eisend te weten “Waarom? Waarom heb je het gedaan? Waren we niet gelukkig?”
Mijn woede deed het huis schudden. “Hoe durft hij?” Ik ging tekeer. “Wat was er mis met hem?”
Ik schommelde tussen woede en uitputting. Elke dag probeerde ik de beste moeder te zijn die ik kon zijn, terwijl ik ook het laatste hoofdstuk van mijn boek probeerde af te maken, waar mijn redacteur steeds ongeduldiger over werd. Dus ik bleef maar de ene voet voor de andere zetten. “Later,” dacht ik. “Later zou ik wel beslissen of ik zou blijven of zou gaan.”
Omdat dit is wat niemand je vertelt over ontrouw: Het is zo verwoestend dat hem eruit schoppen het laatste is waar je de energie voor hebt. Het kost alles wat je hebt om adem te halen, het bloeden te stelpen, je kinderen ’s avonds in bed te stoppen zonder huilend naast ze te gaan liggen.
Maar ik kon ze me zo niet laten zien. Omdat we het onze kinderen niet verteld hadden. Ze waren te jong. Ik dacht dat ze er uiteindelijk wel achter zouden komen als ons huwelijk uit elkaar zou vallen, maar ik kon me niet voorstellen dat ik ze het hele verhaal zou vertellen.
Hem eruit schoppen? Misschien later. Maar nu? Op dit moment moet je gewoon bedenken hoe je je gaat aankleden voor je werk, en lunch maken voor je kleuters, en de afspraak bij de tandarts afzeggen waarvan je je niet kunt voorstellen dat je erheen gaat met een kei van een affaire in je maag.
Dat was ik. Dat zijn er heel veel.
Ik heb bijna niemand verteld over de affaire van mijn man, behalve mijn moeder, die me maar één vraag stelde: “Hou je van hem?” “Ja,” zei ik tegen haar. “Ik denk het wel.”
“Dan vecht je toch voor je huwelijk,” zei ze. Maar ik had niet de energie om voor mijn huwelijk te vechten. Ik had het gevoel dat ik vocht voor mijn leven.
Ik viel zoveel af dat mensen die voorheen zeiden dat ik er “geweldig” uitzag, begonnen te vragen of het wel goed met me ging. Ik heb ze niet verteld wat er aan de hand was. Ik kon het medelijden en de minachting niet verdragen.
Dat is een ander aspect van vreemdgaan waar we niet genoeg over praten. Vaak gaan mensen ervan uit dat als een man vreemdgaat, dat betekent dat zijn vrouw een feeks was, een zeurpiet. Ze liet zichzelf gaan. De andere vrouw was sexy en interessant. Hij was aan het ruilen. Daarom is het voor velen van ons zo schokkend dat onze man vreemdging met iemand die er… nou ja, gewoon uitzag.
Omdat er nog iets is wat niemand je vertelt over ontrouw: Hij ging niet vreemd omdat er iets mis was met jou, of zelfs met je huwelijk. Hij ging vreemd omdat er iets mis was met hem. En hij dacht dat hij het antwoord kon vinden in de fantasie van een affaire.
Ik ging naar een therapeut die me aanspoorde mezelf zo lang te geven als ik nodig had om dit op te lossen, en om te leren mezelf te vertrouwen. Mezelf vertrouwen? Het kostte me vier jaar om te beseffen dat mijn man een affaire had. Hoe kon ik mezelf ooit vertrouwen?
Zes maanden nadat hij de affaire had toegegeven, maakte mijn man een terloopse opmerking over een bezoek aan een stripclub met een collega enkele jaren daarvoor. Wat? vroeg ik me af. Mijn man ging niet naar stripclubs. Of deed hij dat wel?
Ik deed mijn trouwring af. “Jij,” drong ik aan, “gaat me alles vertellen.”
En dat deed hij.
Het bleek dat het niet alleen zijn assistente was. Er waren anderen. Tientallen. Hij had dit probleem al lang voordat hij mij ontmoette. Hij was in therapie voor seksverslaving, vertelde hij me, opgekruld in de foetushouding. Zijn handen bedekten zijn gezicht, alsof hij zijn schaamte wilde bedwingen en zich wilde beschermen tegen mijn woede, mijn schok, mijn afschuw.
Opeens keek ik naar deze man, de vader van mijn kinderen, en ik voelde… medelijden. Hij was in stukken. Mijn kinderen hadden een hele vader nodig. Ik vertelde hem dat ik hem alleen maar kon beloven dat ik zijn vriend zou zijn als hij hier hulp voor zocht. Ik dacht dat zodra hij volledig hersteld was, ik zou vertrekken. Of hij zou dat doen. Hoe dan ook, ons huwelijk zou dit niet overleven. Ik was er zeker van.
Het leven bleef een achtbaan van gekke hoogtepunten en afstompende dieptepunten. We hadden een paar maanden van wat eufemistisch “hysterische binding” wordt genoemd, dat is veelvuldig, intens en wild vrijen. Het is verrassend gebruikelijk bij koppels die te maken hebben met ontrouw, hoewel het enige schaamte kan opwekken. Die vent heeft immers je hart gebroken en nu kun je geen genoeg van hem krijgen?
Op een gegeven moment hield ons seksleven helemaal op. De intimiteit voelde als te veel. Ik slingerde heen en weer tussen weten dat het voorbij was en hopen dat het niet zo was. En ik probeerde me comfortabel te voelen met die onzekerheid.
Terwijl ik probeerde te genezen, zag ik hoe mijn man het pijnlijke werk deed om tientallen jaren van verdriet op te graven, om lang verdrongen misbruik onder ogen te zien, en om herhaaldelijk op te komen dagen om mij te steunen in mijn eigen pijn. Ik begon dingen voor hem te voelen waarvan ik niet had gedacht dat ik die ooit nog zou kunnen voelen: respect, medeleven, liefde.
Het heeft lang geduurd, en dat is nog iets wat niemand je vertelt over ontrouw: Het kan jaren duren om het te verwerken. Twee tot vijf jaar, zeggen de deskundigen, hoewel twee jaar naar mijn mening te optimistisch is.
Dus hier ben ik. Meer dan tien jaar later, in een “tweede huwelijk met mijn eerste man,” zoals psychotherapeute Esther Perel het eigenaardig zegt. We zijn gelukkig. Ons huwelijk voelt rijk en diep en leuk, voor het grootste deel. Zoals elk lang getrouwd stel, hebben we onze problemen. Mijn man heeft bijvoorbeeld nog steeds de neiging om moeilijke gevoelens in hokjes te stoppen, terwijl ik ze liever onder een microscoop leg. We zijn een werk in uitvoering.
Maar wat ik heb geleerd is dat er veel meer reacties op ontrouw zijn dan men ons wil doen geloven. Vrouwen die weggaan zijn niet per se sterker dan vrouwen die blijven. Gewoon overeind blijven als je met zulk verraad te maken hebt, is heldenwerk. Einde verhaal.
Er is een gezegde op Betrayed Wives Club, de website die ik heb opgezet om te helpen genezen van de ontrouw van mijn man: “Mijn liefdesverdriet, mijn regels.” Ik heb mijn huwelijk weer opgebouwd op basis van mijn regels, namelijk eerlijkheid, transparantie en wederzijds respect. Jij mag je eigen keuzes maken op basis van die van jou.
En voor de andere kant van een affaire, is hier I Cheated on My Spouse. Here’s What I Wish I Had Known Beforehand.
Dit essay is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.
Elle Grant is het pseudoniem van een journaliste en auteur van Encyclopedie voor de bedrogenen, en bedenker van Betrayed Wives Club.