Ik zag Harvey pas weer in september 2013, toen ik in Toronto was voor de première van “12 Years a Slave,” de eerste speelfilm waar ik in meespeelde. Op een after-party vond hij me en zette hij degene die naast me zat uit om naast me te gaan zitten. Hij zei dat hij niet kon geloven hoe snel ik was gekomen waar ik was, en dat hij me in het verleden zo slecht had behandeld. Hij schaamde zich voor zijn daden en beloofde me in de toekomst te respecteren. Ik zei dank u en liet het daarbij. Maar ik maakte een stille belofte aan mezelf om nooit meer met Harvey Weinstein te werken.
Niet lang nadat ik de Academy Award in 2014 had gewonnen, kreeg ik een aanbod om een rol te spelen in een van de aankomende films van de Weinstein Company. Ik wist dat ik het niet zou doen, simpelweg omdat het de Weinstein Company was, maar ik voelde me niet op mijn gemak om dit aan iemand te vertellen. Ik wees de rol af, maar Harvey accepteerde geen nee. Toen ik in Cannes was, stond hij erop om mij persoonlijk te ontmoeten. Ik stemde er alleen mee in omdat mijn agent aanwezig zou zijn. Tijdens de ontmoeting was hij eerlijk over zijn intentie om mij over te halen zijn film te doen. Ik zei hem dat ik het gewoon niet nodig vond om die rol te spelen. Hij zei dat hij open stond om het groter te maken, meer betekenis te geven, misschien konden ze een liefdesscène toevoegen. Hij zei dat als ik deze voor hem zou doen, hij een andere voor mij zou doen – in principe garandeerde hij een sterrenfilm voor mij. Ik had geen manieren meer om beleefd nee te zeggen en mijn agent ook niet. Ik was zo geïrriteerd tegen het einde dat ik gewoon zweeg. Harvey accepteerde uiteindelijk mijn standpunt en zei dat hij ooit nog met me wilde werken. “Dank je, ik hoop het,” loog ik.
En dat was de laatste van mijn persoonlijke ontmoetingen met Harvey Weinstein. Ik vertel dit nu allemaal omdat ik nu weet wat ik toen nog niet wist. Ik maakte deel uit van een groeiende gemeenschap van vrouwen die in het geheim te maken hadden met intimidatie door Harvey Weinstein. Maar ik wist ook niet dat er een wereld was waarin iemand zich iets zou aantrekken van mijn ervaring met hem. Ik kwam namelijk terecht in een gemeenschap waar Harvey Weinstein al lang voor mijn komst deel van had uitgemaakt en zelfs vorm had gegeven. Hij was een van de eerste mensen die ik in de industrie ontmoette, en hij zei me: “Zo is het nu eenmaal.” En waar ik ook keek, iedereen leek zich schrap te zetten en met hem om te gaan, zonder hem uit te dagen. Ik wist niet dat dingen konden veranderen. Ik wist niet dat iemand wilde dat er iets veranderde. Dus mijn overlevingsplan was om Harvey en mannen als hij koste wat kost te vermijden, en ik wist niet dat ik daar bondgenoten in had.
Gelukkig voor mij heb ik sindsdien in de business niet meer met dergelijke incidenten te maken gehad. En ik denk dat dat komt omdat bij alle projecten waar ik aan heb meegewerkt, vrouwen in machtsposities zaten, samen met mannen die op zichzelf feministen zijn en die hun macht niet hebben misbruikt. Waar ik nu het meest in geïnteresseerd ben, is het bestrijden van de schaamte die ons geïsoleerd houdt en waardoor we schade kunnen blijven aanrichten. Ik wou dat ik had geweten dat er vrouwen in het vak waren met wie ik had kunnen praten. Ik wou dat ik had geweten dat er oren waren om me te horen. Dat gerechtigheid zou kunnen geschieden. Er is duidelijk macht in aantallen. Ik dank de vrouwen die hun stem hebben laten horen en me de kracht hebben gegeven om terug te komen op dit ongelukkige moment in mijn verleden.
Onze business is gecompliceerd omdat intimiteit bij ons vak hoort; als acteurs worden we betaald om in het openbaar zeer intieme dingen te doen. Daarom kan iemand het lef hebben om je bij hem thuis of in een hotel uit te nodigen en dan kom je opdagen. Juist daarom moeten we waakzaam blijven en ervoor zorgen dat er geen misbruik wordt gemaakt van de professionele intimiteit. Ik hoop dat we ons in een scharniermoment bevinden waar een zusterschap – en broederschap van bondgenoten – wordt gevormd in onze industrie. Ik hoop dat we een gemeenschap kunnen vormen waar een vrouw zich kan uitspreken over misbruik en niet nog een keer misbruikt wordt doordat ze niet geloofd wordt en in plaats daarvan belachelijk wordt gemaakt. Dat is de reden waarom we ons niet uitspreken – uit angst om twee keer te lijden, en uit angst om een etiket opgeplakt te krijgen en gekarakteriseerd te worden door ons moment van machteloosheid. We hebben dan wel machteloosheid ervaren door toedoen van Harvey Weinstein, maar door ons uit te spreken, ons uit te spreken en samen te spreken, herwinnen we die macht. En zorgen we er hopelijk voor dat dit soort ongebreideld roofzuchtig gedrag als een geaccepteerd kenmerk van onze industrie hier en nu sterft.
Nu we ons uitspreken, laten we nooit zwijgen over dit soort dingen. Ik zeg dit om er zeker van te zijn dat dit soort wangedrag geen tweede kans verdient. Ik doe mijn mond open om bij te dragen aan het einde van de samenzwering van stilte.