OriginsEdit
McCartney zei dat hij op het idee van “Let It Be” was gekomen nadat hij een droom had gehad over zijn moeder tijdens de gespannen periode rond de sessies voor The Beatles (“the White Album”) in 1968. Mary Patricia McCartney stierf aan kanker in 1956, toen hij veertien was. Tijdens het instuderen van het nummer met de Beatles in januari 1969 zong McCartney in plaats van de “Mother Mary” tekst af en toe “Brother Malcolm”, een verwijzing naar de assistent van de Beatles, Mal Evans. McCartney zei later: “Het was geweldig om weer met haar op bezoek te gaan. Ik voelde me erg gezegend om die droom te hebben. Dus dat bracht me ertoe ‘Let It Be’ te schrijven.” In een later interview zei hij over de droom dat zijn moeder hem had gezegd: “Het komt allemaal goed, laat het gewoon zijn.” Op de vraag of de zinsnede “Mother Mary” in het liedje verwees naar de Moeder van Jezus, heeft McCartney meestal geantwoord dat luisteraars het liedje kunnen interpreteren zoals ze willen. Anderen hebben de zin inderdaad bijbels geïnterpreteerd.
RecordingsEdit
Problemen met het afspelen van dit bestand? Zie mediahulp.
McCartney begon op 19 september 1968 in de opnamestudio voor het eerst met “Let It Be” te spelen, tussen de opnamen van “Piggies” door. Enkele maanden later zou het nummer worden gerepeteerd in de Twickenham Film Studios op 3 januari 1969, waar de groep de dag ervoor was begonnen aan wat de Let It Be-film zou worden. Tijdens dit stadium van de film namen ze alleen op de mono decks op die gebruikt werden voor synchronisatie met de filmcamera’s, en maakten ze geen multi-track opnamen voor de release. Er werd een enkele take opgenomen, met alleen McCartney op piano en zang. De eerste poging met de andere Beatles werd op 8 januari gedaan. Het werk aan het nummer ging de hele maand door. De multi-track opnamen begonnen op 23 januari in de Apple Studios.
De master take werd opgenomen op 31 januari 1969, als onderdeel van het “Apple studio optreden” voor het project. McCartney bespeelde een Blüthner piano, Lennon speelde zessnarige elektrische bas (vervangen door McCartney’s eigen baspartij op de definitieve versie op aandringen van George Martin), George Harrison en Ringo Starr namen hun conventionele rollen op zich, op respectievelijk gitaar en drums, en Billy Preston droeg bij op Hammond orgel. Dit was een van de twee geschikte uitvoeringen van “Let It Be” die die dag werden opgenomen. De eerste versie, take 27-A genaamd, zou als basis dienen voor alle officieel uitgebrachte versies van het nummer. De andere versie, take 27-B, werd opgenomen in de film Let It Be als onderdeel van de Apple studio uitvoering samen met “Two of Us” en “The Long and Winding Road”.
De film uitvoering van “Let It Be” is nooit officieel uitgebracht als een audio-opname. De tekst in de twee versies verschilt een beetje in het laatste couplet. De studio-versie heeft moeder Maria komt tot mij … er zal een antwoord zijn, terwijl de filmversie heeft moeder Maria komt tot mij … er zal geen verdriet zijn. Bovendien is de vocale prestatie van McCartney in beide versies merkbaar anders: in de filmversie klinkt het op bepaalde momenten ruw omdat hij geen anti-pop op zijn microfoon gebruikt; er zijn ook een paar falsetvocalen door hem uitgevoerd (het verlengen van de vocale ‘e’ op het woord ‘be’), bijvoorbeeld in de ‘let it be’-zin die voorafgaat aan het tweede refrein. Tenslotte wordt de instrumentale progressie in het midden van het lied na het tweede refrein (dat afdaalt van F naar C), die op alle uitgebrachte studioversies twee keer wordt gespeeld, in de film slechts één keer gespeeld (of tenminste gespeeld).
Op 30 april 1969 overdubde Harrison een nieuwe gitaarsolo op de beste opname van 31 januari. Hij overdubde nog een solo op 4 januari 1970. De eerste overdub solo werd gebruikt voor de originele single release, en de tweede overdub solo werd gebruikt voor de originele album release. Sommige fans geloven ten onrechte dat er twee versies van het basisnummer waren – vooral gebaseerd op de verschillende gitaarsolo’s, maar ook op andere verschillen in overdubs en mixen.
Single versieEdit
De single gebruikte dezelfde hoesfoto’s als het Let It Be album, en werd oorspronkelijk uitgebracht op 6 maart 1970, ondersteund door “You Know My Name (Look Up the Number)”, met een productie credit voor George Martin. Deze versie bevat orkestratie en achtergrondzang overdubd op 4 januari 1970, onder toezicht van Martin en McCartney, met achtergrondzang die de enige bekende bijdrage van Linda McCartney aan een Beatles-nummer bevatte. Het was tijdens diezelfde sessie dat Harrison de tweede overgedubde gitaarsolo opnam. Op een bepaald moment was het de bedoeling om de twee overdubbel solo’s samen te laten spelen. Dit idee werd verlaten voor de uiteindelijke mix van de single, en alleen de 30 april solo werd gebruikt, hoewel de 4 januari overdub vaag te horen is tijdens het laatste couplet. Martin mixte de orkestratie zeer laag in deze versie.
De single mix maakte zijn albumdebuut op het 1967-1970 compilatiealbum van de Beatles. Originele persingen tonen abusievelijk de speelduur van 4:01 (van het Let It Be-album), en niet de speelduur van de single-versie van 3:52. Deze versie was ook opgenomen op 20 Greatest Hits, Past Masters Volume 2 en 1.
Album versieEdit
Op 26 maart 1970 maakte Phil Spector een remix van het nummer voor het Let It Be album. Deze versie bevat Harrison’s tweede gitaarsolo overdub, minder achtergrondzang, een delay effect op Starr’s hi-hat, en meer prominente orkestratie. Het laatste refrein heeft drie “let it be …” regels, omdat de “there will be an answer” regel twee keer herhaald wordt (in plaats van één keer zoals op de single) voor de “whisper words of wisdom” regel om het nummer af te sluiten. Op het album, als het voorgaande nummer “Dig It” eindigt, is Lennon te horen zeggen met een falsetstem, Gracie Fields imiterend: “Dat was ‘Can You Dig It’ van Georgie Wood, en nu willen we graag ‘Hark, the Angels Come’ doen.”
Anthology versionEdit
Een vroege opname van het nummer verschijnt op de compilatie Anthology 3 uit 1996. Deze versie, take 1, werd opgenomen op 25 januari 1969. Het is een veel eenvoudigere versie, omdat McCartney het laatste couplet nog niet had geschreven (“And when the night is cloudy … I wake up to the sound of music …”). In plaats daarvan wordt het eerste couplet herhaald. Het nummer, zoals uitgebracht op Anthology 3 bevat ook studiopraatjes tussen Lennon en McCartney voorafgaand aan een opname op 31 januari 1969:
Lennon: Are we supposed to giggle in the solo?
McCartney: Yeah.
Lennon: OK.
McCartney: This’ll – this is gonna knock you out, boy.
Ook, aan het einde van het nummer op de Anthology 3-versie, is Lennon te horen zeggen, na nog een take van 31 januari, “I think that was rather grand. Ik zou er een mee naar huis nemen. OK laten we het volgen. Jij bounder, jij bedrieger!” (Dit is een verwijzing naar het niet-overdubben beleid dat de Beatles hadden aangenomen voor het Get Back-project – “tracking” verwijst naar het dubbel volgen van de zang op een opname). De speelduur van de Anthology-versie is 4:05.
Let It Be… Naked versionEdit
Er verscheen nog een versie van het nummer op het Let It Be… Naked album in 2003. Het grootste deel van deze remix is take 27-A van 31 januari 1969, met delen van take 27-B (zoals gebruikt in de film “Let It Be”), inclusief de ingetogen gitaarsolo, ertussen gevoegd.
Deze versie bevat een andere pianotrack dan die op de studio- en singleversies. In de intro speelt McCartney een extra A basnoot tijdens het A mineur akkoord (zeer vergelijkbaar met de manier waarop hij de intro in de filmversie speelt); hij speelt ook een standaard A mineur akkoord in de piano op de eerste tel van maat twee in het laatste couplet (op de tekst “mother”, ook zoals in de filmversie), terwijl de andere versies een andere piano harmonisatie hebben die gemakkelijk kan worden geïnterpreteerd als een onopgeloste fout. De achtergrondzang in het refrein van deze versie is vergelijkbaar met die in de single-versie, maar is aanzienlijk in volume verminderd, terwijl het toch een galm-zwaar, kooreffect behoudt. Ringo Starr had een hekel aan Phil Spector’s versie waar Starr’s drumwerk werd versterkt door Spector’s “tape-delay-effect” op zijn hi-hats tijdens het tweede couplet van het nummer en toegevoegde shakers, dus Let It Be… Naked zijn originele “stripped-down-approach” drumwerk bevat. Ook vertrokken zijn de tom-tom overdub rolls, te horen na de gitaarsolo tijdens het derde couplet. Starr merkte ook op dat na de release van Naked, hij nu zou moeten luisteren naar McCartney die zei: “I told you so”, als hij het over Spector’s productie had. De speelduur van het nummer op Let It Be… Naked is 3:52.
Ongebruikte mixenEdit
Glyn Johns mixte het nummer op 28 mei 1969 toen hij klaar was met het mixen voor het Get Back album. Deze versie is nooit uitgebracht. Hij gebruikte dezelfde mix op 5 januari 1970, wat een poging was om een acceptabele versie van de LP samen te stellen. Ook deze versie van de LP werd nooit officieel uitgebracht.