Casino Royale (1967)
Fout. Fout, fout, fout. Zelfs een cameo van Orson Welles kon geen glans geven aan deze zinloze en ongrappige spoof, een treurige tongue-in-cheeker die langs de franchise-controle van de producenten, Eon, glipte. David Niven flaneert onseksueel als de gepensioneerde “Sir James Bond” in deze chaotische film.
Die Another Day (2002)
Oh lawdy. De Bond-franchise leek verloren in het grimmige en vreugdeloze nieuwe “oorlog tegen het terrorisme”-tijdperk, en deze film bevatte het slechtste gadget in de geschiedenis van 007: een onzichtbare auto. Wat is daar in hemelsnaam het nut van? Je ziet bijna de P45 in Brosnans hand gedrukt worden.
The Living Daylights (1987)
Dit was de beurt aan de hetero-acteur en RSC-monsterheld Timothy Dalton. Hij werd geacht Bond een nieuwe, harde en harde ernst te geven, maar hij zag er altijd een beetje humorloos uit. Dit was ook tijdens het Aids-tijdperk van seksuele terughoudendheid, dus Bond ging maar een paar keer flikflooi.
Licence to Kill (1989)
Bond gaat de schurk uithangen, en Dalton blijft saai. Deze is opmerkelijk voor de jonge Benicio del Toro als een nederige handlanger. Hierna zorgden juridische conflicten over auteursrechten voor een productieonderbreking van zes jaar, waarin Dalton stopte.
For Your Eyes Only (1981)
Je hoort gefluit en gekraak in de lucht als Roger Moore begint uit te vallen. De stunts houden stand, maar Moore staat op de afrit en zijn slappe relatie met de 24-jarige Carole Bouquet is een dodelijke gêne.
Never Say Never Again (1983)
De titel is wat Connery’s agent hem had moeten toeschreeuwen toen hem de comeback werd aangeboden: (“Nooit”! Zeg “nooit”! Nogmaals!) Connery komt terug voor de remake van Thunderball die niemand wilde of nodig had. Hij was nooit een six-pack man op zijn best, maar hier is hij uit conditie. Eentje om te vergeten.
Quantum of Solace (2008)
De film werd destijds veel bespot, maar zo slecht was hij niet – ondanks de domste titel uit de geschiedenis van de serie. Craig is altijd kijkbaar en Mathieu Amalric is een zeer excentrieke excentrieke schurk.
The World Is Not Enough (1999)
Niet slecht, maar een deel van de bruis is verdwenen. In deze film lijkt het onderscheid tussen schurk en handlanger in te storten met drie slechteriken: Robert Carlyle, Robbie Coltrane en, eh, Goldie, die in die tijd erg groot was.
GoldenEye (1995)
Was het een Bondaissance? Een Brosnanaissance? Maakt niet uit. De stijlvolle maar assertieve gladjakker Pierce Brosnan had al indruk gemaakt in de TV caper Remington Steele. Hij nam Bond aan als een eend in het water: viriel, cool, mooie pakken. Judi Dench maakte haar debuut als M. Bond was terug!
A View to a Kill (1985)
Gewoon onverwacht trok Moore het een beetje terug voor zijn laatste hoera. (Het was ook, helaas, de laatste hurrah voor Lois Maxwell’s Miss Moneypenny.) Christopher Walken was altijd voorbestemd om een Bond-schurk te spelen en het kwam er in deze film van, als de kwaadaardige elektronicamagnaat Max Zorin. Een goede noot voor Moore om mee te stoppen.
Moonraker (1979)
Een gigantische, megabudget Bond in zijn tijd, duidelijk beïnvloed door de Star Wars-geleide sci-fi revival. Het draait allemaal om de diefstal van een spaceshuttle, maar dit uitstapje in de ruimte kan niet verhullen dat Moore er een beetje afgemat uitziet.
On Her Majesty’s Secret Service (1969)
George Lazenby’s enige optreden was geen slechte Bond. Als hij meer had gedaan, was Lazenby misschien wel een favoriet geworden. Diana Rigg speelde de vrouw die laat zien dat 007 geen bindingsangst heeft. Ze trouwen, voordat geweervuur op aangrijpende wijze Bond’s eeuwige vrijgezellenbestaan herstelt.
Diamonds Are Forever (1971)
Uh-oh. Connery, die er nu ruiger en stoerder uitziet, werd met een dik pak geld verleid om de rol weer op zich te nemen. Ernst Blofeld, saai gespeeld door Charles Gray, wil diamanten gebruiken om zijn ruimtelaser te richten. Bond girl Tiffany Case werd gespeeld door Jill St John, wiens echte vriend, Henry Kissinger, beter zou zijn geweest als de schurk.
Tomorrow Never Dies (1997)
Het kreeg een pak slaag van Titanic aan de kassa, maar dit is een goede, ondergewaardeerde Bond: een van de weinige films (of toneelstukken of boeken) die Rupert Murdoch en zijn Chinese expansieplannen satireert – een nogal taboe-onderwerp in de media van de jaren 90. Jonathan Pryce heeft veel plezier met de rol van de schurkachtige mogul.
Octopussy (1983)
Op schandalige wijze maf, maar maf en leuk. Roger Moore draagt een gorillakostuum.
The Spy Who Loved Me (1977)
Dit heeft een geliefd Bond-nummer, Carly Simons Nobody Does It Better. Ook maakten we kennis met de exotische handlanger Jaws. De actie opent met die duizelingwekkende ski-van-een-klif stunt, net nadat Moore zogenaamd aan het skiën is voor een overduidelijke achterwandprojectie.
The Man With the Golden Gun (1974)
Ondanks de matige kritieken destijds, heeft deze film een van de allerbeste schurken, geweldig gespeeld door Christopher Lee: Scaramanga, hij van de griezelige derde tepel. Het is een absurd jaren ’70 brandstof-crisis drama over een zonne-energie apparaat. Er is ook wat funky martial arts.
Skyfall (2012)
Een uitstekende, intelligente Bond die de rol van Judi Dench’s M slim heeft uitgebreid, haar relatie met 007 heeft ontwikkeld en een plausibel, sympathiek achtergrondverhaal voor hem heeft gecreëerd. Javier Bardem zette zijn tanden in de schurkenrol.
Live and Let Die (1973)
En zo begon het bewind van Roger Moore, die stilzwijgend toegaf aan de campness die velen als onvermijdelijk zagen voor Bond. Moore was geestig, levenslustig en een rijpe 46 toen hij het overnam (Connery was begonnen op 32.) Deze film heeft een geweldig nummer van Paul McCartney en Wings.
Thunderball (1965)
De kwaadaardige organisatie Spectre verscheen voor het eerst in Fleming’s Thunderball-roman, maar we waren er inmiddels aan gewend, want dit was het vierde uitstapje van 007 op het grote scherm. Goed spul hier, maar de franchise haperde een beetje, met lange onderwater sequenties.
Spectre (2015)
Boom! Craig en regisseur Sam Mendes brengen een absoluut stormachtige 007-extravaganza, die begint met een headbangende actiescène in Mexico-Stad. Léa Seydoux heeft een Veronica Lake-achtige zwoelheid en Ben Whishaw steelt bijna de show als de nerderige Q.
Casino Royale (2006)
Daniel Craig kreeg te maken met een hoop gekibbel op internet toen hij werd gecast, maar hij blies iedereen omver met een vertolking die precies goed was: koel, wreed, meedogenloos en toch sardonisch. Het was toen al geweldig en lijkt nu nog beter. Een van de beste Bonds.
Dr No (1962)
Sean Connery’s eerste optreden in de rol van Bond. Het gaf ons de geweerloop titels en het Monty Norman thema. Er was Ursula Andress in bikini en de exotische Johnny Foreigner schurk met een schandalig eiland hol.
From Russia With Love (1963)
Raar ongadgety en downbeat. Connery doorzoekt zijn hotelkamer naar insecten gedurende wat wel 10 minuten lijkt, terwijl de themamuziek oorverdovend speelt. Er is een geweldig treingevecht met Robert Shaw’s Red Grant.
Goldfinger (1964)
“You eckshpect me to talk?” “Nee, Mr Bond, ik verwacht dat u DOOD gaat!” Hiermee maakten we kennis met Bond’s Aston Martin DB5 en het bizarre schouwspel van Shirley Eaton die stikte in het goud. Het vestigde de conventie dat de schurk 007 tijd geeft om te ontsnappen aan een geautomatiseerde dood.
You Only Live Twice (1967)
Deze geweldige actiefilm bracht Connery’s Bond weer helemaal terug aan de top en liet ons kennismaken met de Nehru-kostuum-dragende, kat-stropende meestercrimineel van Spectre, Blofeld, gespeeld door Donald Pleasence. Connery kondigde aan dat hij hierna zou stoppen. Misschien wist hij dat het nooit meer zo goed kon worden?
{{topLeft}}
{{{bottomLeft}}
{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via Email
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger