Negen jaar geleden ging ik aan de Cipralex (een antidepressivum), snel gevolgd door Zoplicone (een slaappil), en toen naar de psychiatrische afdeling. Ja, ik werd slechter van de drugs, niet beter. Voordat ik de eerste psychiater in het ziekenhuis ontmoette, hoopte ik dat iemand zou inzien dat de Cipralex niet voor mij werkte en mij zou helpen met afkicken. Oh nee! In plaats daarvan kreeg ik Lamotragine (een stemmingsstabilisator), een kleine dosis Seroquel (een antipsychoticum dat in kleine doses wordt gebruikt voor depressies), en tenslotte Ativan. Na 15 maanden drugs, en opnieuw een kort verblijf op de psychiatrische afdeling, bereikte ik de bodem en wilde ik eigenlijk gewoon dood. Ik voelde me als een zombie en kon niet functioneren. Die nacht had ik een droom, die een grote gebeurtenis was. Ik had niet meer gedroomd sinds ik aan de drugs was. De droom ging over een adelaar die me uit de modder omhoog droeg. Ik besloot er bovenuit te stijgen en mijn situatie door arendsogen te bekijken.
Ik was 50 pond aangekomen door de drugscocktail, ondanks dat ik 10 uur per week in de sportschool sportte en overal heen liep. Mijn polsslag ging van 55 naar minder dan 40. Mijn bloeddruk steeg. Mijn rechterhand begon licht te trillen. Het was tijd om met de drugs te stoppen. Omdat mijn psychiater de effecten van de drugs niet met mij wilde bespreken, ontsloeg ik hem en zocht een therapeut. Ik vertelde haar niet over mijn ontwenning omdat ik haar niet moreel/professioneel wilde beschuldigen. Vreemd genoeg dacht iedereen dat ik “beter werd”, terwijl ik in feite gewoon van de drugs afkwam.
Ik had 5 maanden nodig om van de drugs af te komen, langzaam afbouwend, behalve voor de Ativan, waar ik in het begin cold turkey mee stopte. De Seroquel was de volgende, daarna de Lamotragine. Uiteindelijk had ik nog maar een beetje Cipralex en een klein beetje Zoplicone. Op een dag vergat ik deze kleine doses in te nemen en kreeg een reactie, waardoor ik me zo suïcidaal voelde dat ik weer op de psychiatrische afdeling belandde. Ik loog me uit die situatie door te zeggen dat ik drie maanden eerder gestopt was met de drugs.
Ik kan niet voor andere mensen spreken, maar het lijkt mij dat 5 maanden niet lang genoeg is! Ik ben niet teruggegaan naar de drugs alleen omdat ik het laatste stukje van de ontwenning in de psychiatrische afdeling cold-turkey had gedaan en mijn recept niet wilde vernieuwen. Aan de andere kant, zonder twijfel, het stoppen met de drugs heeft mijn leven gered. Oh, en mijn hand tremor verdween en lichamelijk ben ik weer normaal, na veel hard werken.