Dit is een origineel artikel van Kelley Jhung
Zo voelde ik me vaak voordat ik met Ketamine Infuustherapie begon.
Je wordt wakker en de holte in je borstkas doet pijn alsof iemand er een mes in heeft gestoken en het langzaam heeft verdraaid.
Je grijpt naar iets, naar wat dan ook, om die kloof te dichten: sporten, naar buiten gaan, mensen sms’en. Maar je blijft ineenkrimpen. Je dwingt jezelf om een H.I.I.T. workout te doen. Het laat je ademloos, plakkerig, overbelast achter. Het heeft je uit de leegte gehaald, maar als je weer normaal ademt, val je weer terug in de afgrond.
Je bent wanhopig. Misschien is verandering van omgeving het antwoord. Je neemt je laptop mee naar de bibliotheek, zet een ruisonderdrukkende koptelefoon op en schrijft over hoe leeg je je voelt. Het is een zuivering. Maar het verlost je niet van de doordringende smurrie. Als je de bibliotheek uitloopt, voel je nog steeds de leegte die je terugtrekt, ook al heb je je omgeving een tijdje veranderd.
Het is het soort leegte waarbij googelen op iets als “depressie overwinnen” je niet zal helpen.
Het lezen van zelfhulpartikelen als “How Gratitude Can Change Your Outlook” of “I Tried 30 Different Things to Boost my Confidence & Here’s What Worked” maakt de vortex breder, geeft hem meer kracht.
Soms, als je je niet voorstelt hoe de forensentrein je wegvaagt en hoe berouwvol dat zou voelen, geven zulke artikelen je hoop.
Niet vandaag, echter. Je kunt niet eens naar die platitudineuze titels kijken. Ze kunnen net zo goed in het Cyrillisch geschreven zijn. Je hebt je hele leven al zulke onzin gelezen. Je bent nog steeds ellendig.
Je kunt de totale wanhoop, de pijn niet verdragen, dus neem je een Xanax die je nog hebt van toen je een paniekaanval had in 2002. Het brengt je in slaap. Het is verdomme midden op een doordeweekse dag, iedereen is productief, werkt, doet dingen, maar jij moet op de een of andere manier ontsnappen, al is het maar voor een paar uur.
Je wordt twee uur later wakker. In die slaperige toestand realiseer je je dat er niets is veranderd en dat het je nog steeds dieper meetrekt. Je kunt het niet tegenhouden.
Als je wakker wordt, grijpt de angst je weer aan als je de trein voorbij hoort razen.
Je kijkt op internet en vindt achtereenvolgens yoga- en meditatielessen in een studio 10 mijl verderop. Je schrijft je impulsief in, trekt je Lululemons van $100 aan, alsof het iemand iets kan schelen dat je kont eruitziet als een gladde, perfecte meloen.
Je ligt op de gepolijste hardhouten vloer van de studio terwijl de instructeur kristallen schalen, windklokkenspel en gongs bespeelt. Je wilt vervuld worden met spiritueel ontwaken, of in ieder geval ontdaan worden van het gif in je geest. Je ligt daar 75 minuten. Je nek doet pijn. Je hersenen laten de geluiden niet toe.
Je bent een plastic mannequin; je bent niets.
Je doet de zonnegroeten en chaturangas tijdens de volgende yogales. Je rijdt naar huis, voelt je lichter, maar nog steeds trekt de spiraal aan je.
Je probeert wat e-mails te versturen, regelt een productieve planning voor morgen, zodat je wat structuur hebt.
Je bent moe, ondanks het dutje dat je hebt gedaan. Je kunt niet wachten om je te verstoppen onder de flanellen lakens in je bed. Misschien voel je je morgen beter. Misschien was dit gewoon een vreemde dag.
Het was echter niet zo. Je zou nu beter moeten weten. Je moedeloosheid wikkelt zich om je heen, dringt je binnen, op het moment dat je de volgende ochtend je ogen opent. Klote. Je wilt hier niet zijn. Je wilt niet in leven zijn. Het is te pijnlijk, te hardnekkig. Je hebt jaren therapie gehad, een heleboel medicijnen geslikt, EMDR, Mindfulness Based Stress Reduction, hypnotherapie, supplementen gedaan; je hebt jezelf ondergedompeld in werk zodat je aan jezelf kon ontsnappen. Je hebt geen opties meer.