Als we het hebben over relatiebreuken en het beëindigen van een relatie, richten we ons altijd op de persoon die achterblijft.
Iedereen is altijd bezorgd over hoe deze persoon zich voelt en over zijn emotionele pijn, ervan uitgaande dat weglopen een fluitje van een cent is.
Iedereen gaat ervan uit dat iemand verlaten en de relatie verbreken het makkelijkste is wat gedaan kan worden.
Iedereen gaat ervan uit dat de persoon die deze stap heeft genomen geen emoties heeft en dat hij of zij geen pijn voelt. Anders zouden ze er toch geen eind aan maken?
Maar de situatie is heel anders als je wegloopt bij iemand voor wie je nog sterke gevoelens hebt.
Het is heel anders als je wegloopt bij iemand van wie je nog steeds houdt, maar waarvan je gewoon weet dat het de enige optie is die je hebt en de enige keuze die je kunt maken als je jezelf wilt redden omdat er duidelijk geen toekomst voor je is met deze persoon.
Omdat liefde soms gewoon niet genoeg is.
Soms hou je tot op het bot van je partner, maar weet je dat het tijd wordt om meer van jezelf te gaan houden.
Soms ben je je heel goed bewust van de intensiteit van de emoties die je voor iemand voelt, maar moet je simpelweg voor jezelf kiezen in plaats van voor die persoon.
En de enige manier om dat te doen is om weg te lopen van de persoon die je leven moeilijker maakt, ondanks alle liefde die er tussen jullie twee zou kunnen bestaan.
Er komt een moment dat je het gevoel hebt dat je je gezonde verstand aan het verliezen bent in de buurt van iemand.
Je ziet dat je de controle over jezelf verliest door die persoon.
En het belangrijkste: je ziet dat je jezelf verliest als je aan de zijde van deze persoon blijft staan.
Je ziet dat deze relatie je meer slechte dan goede dingen brengt.
Je ziet dat het je ellendig en slecht over jezelf laat voelen en je hebt gemerkt dat je meer tijd verdrietig dan gelukkig doorbrengt in de buurt van die persoon.
En het is niet zo dat je nooit hebt geprobeerd om voor deze relatie te vechten, want dat heb je zeker gedaan.
Je hebt veel moeite gedaan om de dingen tussen jullie twee te laten werken, maar het werd duidelijk dat sommige mensen gewoon niet bij elkaar passen en dat sommige mensen gewoon niet samen kunnen functioneren, hoe graag ze dat ook zouden willen.
Je realiseerde je dat sommige mensen en relaties gewoon niet voor elkaar bestemd zijn, hoezeer je het ook probeert.
Na veel heroverweging kwam je tot de conclusie dat je die giftige en schadelijke relatie gewoon moest verlaten voordat het je mentale en fysieke gezondheid volledig verwoestte.
En toen je het eindelijk deed, kwam het schuldgevoel.
Je vroeg jezelf voortdurend af of er iets was dat je had kunnen doen om je relatie te redden en of je het te gemakkelijk had opgegeven.
Je vroeg je af of er iets meer was dat je voor deze man had kunnen doen en je voelde je schuldig omdat je degene was die wegliep.
Je voelde je schuldig omdat je deze man had laten hangen en omdat je niet meer voor hem had gevochten. Je zag jezelf als zwak en egoïstisch.
Je kon het gewoon niet meer aan om in de relatie te zijn en dat maakte dat je dacht dat je niet sterk genoeg was om alle problemen het hoofd te bieden.
Je voelde je verslagen en alsof je de belangrijkste strijd van je leven niet kon winnen.
Je verkoos jezelf boven de persoon van wie je hield en voor de allereerste keer dacht je aan je eigen behoeften en aan je eigen welzijn en het schuldgevoel verteerde je omdat je zoiets deed, hoewel dit het enige redelijke was om te doen.
Wel, laat me je één ding vertellen-je bent allesbehalve zwak.
Want weglopen van iemand van wie je nog steeds houdt is het dapperste wat je kunt doen.
Het betekent dat je sterk genoeg was om je gevoelens te negeren, ondanks hoe sterk ze waren.
Het betekent dat je sterk genoeg was om niet naar je hart te luisteren, omdat je wist dat het je niets goeds zou brengen.
Het betekent dat je sterk genoeg was om te kiezen wat op de lange termijn goed voor je was, ook al wist je dat je hart gebroken zou worden door die beslissing.
Het betekent dat je sterk genoeg was om je eigen hart te breken, omwille van het grotere goed.
Het betekent dat je volwassen genoeg was om het enige te doen dat gedaan moest worden als je jezelf wilde redden.
En dat is waarom je trots op jezelf zou moeten zijn.
