“Sherlock of Hercule?” Als je van het lezen van misdaadromans houdt, is de kans groot dat deze vraag je al minstens één keer in je leven is gesteld. Ik ben zo’n gulzige lezer die op een koude wintermiddag graag een detectiveroman leest.
De vochtigheid van de winter, de warmte van een deken, een dampende kop koffie en een roman van Agatha Christie – dat is mijn idee van perfect!
Ik ben een waanzinnige fan van Agatha Christie. Ik heb bijna al haar misdaadromans gelezen, en elke keer als ik naar de Oxford Bookstore ga, trekt het gangpad vol met haar boeken me als een magneet aan. Het is dus duidelijk dat ik Poirot verkies boven Holmes (geen belediging voor Sherlock liefhebbers). Ik herinner me dat ik haar allereerste boek las, en ik was er helemaal weg van. Maar wat het nog meer een geweldige ervaring maakte, was het verhaal achter haar eerste detectiveroman. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat zoiets is gebeurd en me mijn allerfavorietste boekpersonage heeft gegeven – Hercule Poirot.
Naar verluidt schreef Agatha Christie tegen het eind van haar leven een autobiografie waarin ze in het kort vertelde hoe ze aan haar eerste detectiveroman kwam, The Mysterious Affairs at Styles. Voor degenen die het niet weten, Agatha Christie kwam uit een familie met een literaire achtergrond. Haar moeder, Clara, en haar zuster Madge waren schrijfsters. Voordat ze haar eerste misdaadroman schreef, had Agatha Christie al een boek geschreven, enkele korte verhalen en schetsen. Het was dus niet zo dat Christie geen eerdere literaire ervaring had. Maar er gebeurde iets dat haar inspireerde om een detectiveroman te schrijven. Het was een uitdaging van haar zus die haar ertoe aanzette haar allereerste Hercule Poirot boek te schrijven. Haar zus Madge daagde haar uit door te zeggen: “Ik wed dat je geen goed detective verhaal kan schrijven.” Dit waren de exacte woorden van haar zus, volgens Agatha Christie’s autobiografie. Hoewel Christie duidelijk het talent had om een detectiveboek te schrijven, was het de abrupte uitdaging van haar zus die haar genoeg stimuleerde om meteen met het schrijven van de roman te beginnen.
Agatha Christie begon met het schrijven van The Mysterious affair at Styles in 1916 (het verhaal speelde zich af in 1917), maar het duurde vier jaar voordat het boek werd gepubliceerd. De belangrijkste reden voor deze vertraging waren de vele afwijzingen die ze van uitgevers te verwerken kreeg. Meer dan een paar uitgevers wezen haar manuscript af onder aanvoering van bizarre redenen. De afwijzingen begonnen Christie te raken; dat was toen uiteindelijk, in 1919, John Lane, de mede-oprichter van The Bodley Head Ltd, Christie uitnodigde in Londen om met haar te praten over de publicatie van haar boek. Het was een moment van vreugde voor haar, omdat eindelijk, na zo lange tijd, haar overtuiging om het boek gepubliceerd te krijgen op het punt stond werkelijkheid te worden. Haar boek werd door John Lane geaccepteerd om uitgegeven te worden, maar op één voorwaarde, namelijk dat ze de climax van het boek zou moeten herschrijven, waarmee ze akkoord ging volgens de eisen van de uitgever.
“Wist je dat? Het was een uitdaging van haar zus die haar ertoe aanzette haar allereerste Hercule Poirot boek te schrijven.” WOW! Tweet dit!
Maar succes kwam niet zo gemakkelijk voor Agatha Christie. Het contract dat John Lane haar op 1 januari 1920 aanbood, bevatte een fout, maar helaas tekende de schrijfster het zonder zich van de fout bewust te zijn. Blijkbaar was de naam van het boek foutief gedrukt als The Mysterious Affairs ‘of’ Styles, terwijl zij haar boek The Mysterious Affairs ‘at’ Styles had genoemd. Het was een grote fout die niet kon worden genegeerd. Het was vrij duidelijk dat de uitgever John Lane misbruik maakte van het gebrek aan rijpheid van de auteur in dergelijke zaken. In haar autobiografie schrijft Christie over haar mentale toestand toen ze het contract tekende zonder het grondig te bestuderen. Ze was zo opgetogen en vol van het idee dat haar boek eindelijk gepubliceerd zou worden, gecombineerd met haar angst om te falen in het vestigen van een succesvolle schrijverscarrière, dat ze uiteindelijk een contract voor zes boeken tekende. Het contract was vernederend en uitbuitend. Ze zou pas een royalty van 10 procent krijgen als er 2000 exemplaren in het Verenigd Koninkrijk waren verkocht. En om de ellende nog groter te maken, moest ze ook nog vijf boeken schrijven onder toezicht van de uitgeverij.
Maar de lezers hielden van Hercule Poirot. Ze hielden van deze vrolijke kleine detective met een ondeugende persoonlijkheid. Critici hielden van Agatha Christie’s manier van misdaad vertellen en haar unieke detective Poirot. Prestigieuze kranten waardeerden haar boek en schreven woorden van extreme aanmoediging. Het was een lange reis voor Christie, maar haar overtuiging maakte haar sterk tegen alle absurditeiten. Toch maakte één door haar zus aangehaalde uitdaging haar tot een van de meest iconische auteurs van haar tijd, en ze blijft generaties verbazen. Dus, de volgende keer dat je voor uitdagingen staat, denk dan aan deze vrouw die tegen alle verwachtingen in vocht om haar boek gepubliceerd te krijgen, en om ons onze favoriet te geven, Hercule Poirot.