WikiVet LIVE – op het Virtueel Congres 2021 – WikiVet is een samenwerking aangegaan met The Webinar Vet en heeft een studentenstream gecreëerd op het Virtueel Congres 2021
Er is een beperkt aantal GRATIS tickets voor studenten – op een first come first serve basis.
Structuur van het hart
Positie en vorm van het hart
Het hart bevindt zich in de borstholte tussen de longen in en ligt voor 60% links van het middenvlak. De laterale projectie van het hart strekt zich uit van rib 3 tot rib 6. Het grootste gedeelte van het oppervlak van het hart wordt bedekt door de longen en bij jonge dieren wordt het craniaal begrensd door de thymus. Caudaal strekt het hart zich uit tot aan het diafragma. Tussen individuen bestaan variaties in positie en grootte, afhankelijk van soort, ras, leeftijd, conditie en pathologie. Ruwweg is het hart verantwoordelijk voor ongeveer 0,75% van het lichaamsgewicht.
Het hart is kegelvormig, met een brede basis aan de top, van waaruit de grote bloedvaten in- en uitgaan. De punt, de apex genoemd, wijst naar beneden en ligt dicht bij het borstbeen. De lengteas van het hart is, afhankelijk van de soort, in verschillende mate gekanteld, waardoor de basis craniodorsaal ligt en de apex caudoventraal.
Het hart heeft een rechter- en een linkerzijvlak, die elkaar craniaal bij de rechter ventriculaire grens en caudaal bij de linker ventriculaire grens ontmoeten. Aan de linkerkant zijn de oorschelpen van de boezems zichtbaar, die de wortel van de aorta en de longstam omgeven, terwijl de grote aders en de belangrijkste delen van de boezems zich aan de rechterkant bevinden.
Groeven op het oppervlak geven de verdelingen van de inwendige structuur van het hart weer. De rechterzijde van het hart wordt gemarkeerd door de subsinusoïdale groef die zich uitstrekt van de coronaire groef tot de apex van het hart. De paraconale groef loopt over de linkerzijde van het hart van de coronaire groef tot het distale einde van de craniale rand. De met vet gevulde coronaire groef bevat de coronaire bloedvaten en markeert de scheiding van de boezems en de kamers.
Pericardium
Het pericardium is het membraan dat het hart omgeeft en beschermt. Het bestaat uit twee lagen die van elkaar gescheiden zijn door een smalle holte. De binnenste laag zit stevig vast aan de hartwand en staat bekend als de viscerale laag of epicardium. De buitenste laag bestaat uit betrekkelijk onelastisch bindweefsel en wordt de pariëtale laag genoemd. Deze vezelige laag voorkomt uitzetting van het hart en daardoor overmatige rek van de hartspiervezels. De holte tussen de twee lagen bevat een kleine hoeveelheid vloeistof die als smeermiddel dient en de beweging van het hart vergemakkelijkt door de wrijving tot een minimum te beperken. Het sternopericardiale ligament verbindt de pariëtale laag met het borstbeen en het phrenopericardiale ligament verbindt de pariëtale laag met het diafragma. Deze laatste is alleen aanwezig bij hond en varken.
Lagen van de hartwand
De wand van het hart bestaat uit drie lagen: het epicardium (buitenste laag), het myocardium (middelste laag) en het endocardium (binnenste laag). Het epicardium is de dunne, transparante buitenlaag van de wand en bestaat uit fijn bindweefsel. Het myocardium, dat uit hartspierweefsel bestaat, vormt het grootste deel van de hartwand en is verantwoordelijk voor de pompwerking. De dikte van het myocardium weerspiegelt de belasting waaraan elk specifiek deel van het hart wordt blootgesteld. Het endocardium is een dunne laag endotheel die een dunne laag bindweefsel bedekt. Het vormt een gladde bekleding van de kamers van het hart en bedekt de kleppen. Het endocardium loopt door met de endotheelbekleding van de grote bloedvaten die aan het hart vastzitten.
Structuur van hartspier
De vezels van de hartspier zijn korter van lengte en groter van diameter dan de vezels van de skeletspier. Ze vertakken zich ook, waardoor een individuele vezel een Y-vormig uiterlijk krijgt. Een typische hartspiervezel is 50-100μm lang en heeft een diameter van ongeveer 14μm. Normaliter is er slechts één centraal gelegen kern, hoewel een cel soms twee kernen kan hebben. Het sarcoplasma van hartspieren is overvloediger dan dat van skeletspieren en de mitochondriën zijn groter en talrijker. De hartspiervezels hebben actine- en myosinefilamenten die op dezelfde wijze zijn gerangschikt als de skeletspiervezels en bezitten een goed ontwikkeld T-tubuli systeem. In tegenstelling tot skeletspieren vermoeit de hartspier niet, kan hij niet worden hersteld bij beschadiging en wordt hij gereguleerd door het autonome zenuwstelsel.
Hoewel hartspiervezels vertakken en met elkaar in verbinding staan, vormen zij twee afzonderlijke functionele syncytia, één voor de boezems en één voor de hartkamers. De uiteinden van elke vezel in een netwerk zijn met de buren verbonden door onregelmatige dwarse verdikkingen van het sarcolemma die intercalated discs worden genoemd. De schijven bevatten desmosomen, die de vezels bij elkaar houden, en spleetverbindingen, die ionen tussen de cellen doorlaten en een snelle voortplanting van actiepotentialen mogelijk maken. Bijgevolg leidt prikkeling van een enkele vezel van een van beide netwerken tot stimulatie van alle andere vezels in het netwerk. Als gevolg hiervan trekt elk netwerk als een functionele eenheid samen.
Fibreus skelet
Naast hartspierweefsel bevat de hartwand ook dicht bindweefsel dat het fibreuze skelet van het hart vormt. Het fibreuze skelet bestaat uit dichte bindweefselringen die de vier hartopeningen omgeven. Het skelet bevat vezelkraakbeen waarin zich bij sommige soorten knobbeltjes van beenderen (ossa cordis) kunnen ontwikkelen. Hoewel deze beenderen het meest voorkomen bij runderen, zijn zij niet beperkt tot deze soort. Het skelet vervult verschillende functies:
- Het dient als aanhechtingspunt voor de hartkleppen
- De hartspierbundels steken in op het vezelige skelet.
- Het voorkomt dat de kleppen te ver uitrekken als het bloed erdoor stroomt.
- Het fungeert als een elektrische isolator en voorkomt zo de directe verspreiding van actiepotentialen van de boezems naar de kamers.
Kamers van het hart
Het hart bevat vier kamers. De twee bovenste kamers zijn de boezems en de twee onderste de kamers zijn de kamers. Op het craniale oppervlak van elk atrium bevindt zich een zakvormig aanhangsel, de oorschelp, waarvan wordt aangenomen dat het de capaciteit van het atrium enigszins vergroot.
De dikte van het myocardium van de vier kamers varieert naar gelang van de functie. De boezems zijn dunwandig omdat zij het bloed naar de aangrenzende hartkamers voeren, terwijl de hartkamers dikke spierwanden hebben omdat zij het bloed over grotere afstanden pompen. Hoewel de rechter- en de linkerkamer als twee afzonderlijke pompen werken die tegelijkertijd gelijke hoeveelheden bloed uitwerpen, is de belasting van de rechterkant veel kleiner. Dat komt omdat de rechterkamer alleen bloed naar de longen pompt, die dichtbij liggen en weinig weerstand bieden tegen de bloedstroom. De linkerhartkamer daarentegen pompt bloed naar de rest van het lichaam, waar de weerstand tegen de bloedstroom aanzienlijk hoger is. Bijgevolg werkt de linkerhartkamer harder dan de rechterhartkamer om dezelfde bloedstroomsnelheid te handhaven. Dit verschil in belasting beïnvloedt de anatomie van de ventrikelwanden; de spierwand van de linker ventrikel is aanzienlijk dikker dan die van de rechter.
Rechteratrium
De rechteratrium vormt het dorsocraniale deel van de basis van het hart en ontvangt bloed van de craniale vena cava, caudale vena cava en coronaire sinus. Het septum interatrialis is een dunne scheidingswand tussen de rechter en linker boezems en heeft een karakteristieke ovale depressie, de fossa ovalis, die een overblijfsel is van het foetale foramen ovalis. In de rechterboezem bevindt zich ook de sinoatriale knoop. Het bloed stroomt van de rechterboezem naar de rechterhartkamer door de tricuspidalisklep (ook bekend als de rechter atrioventriculaire klep).Bij konijnen is de rechter atrioventriculaire klep bicuspide en niet tricuspide.
Rechterhartkamer
De rechterhartkamer vormt het grootste deel van het voorste oppervlak van het hart en is sikkelvormig in dwarsdoorsnede. De slippen van de tricuspidalisklep zijn verbonden met pezige koorden, de chordae tendinae, die op hun beurt weer verbonden zijn met kegelvormige papillairspieren binnen de ventrikelwand. De rechter ventrikel is van de linker gescheiden door een afscheiding die het interventriculaire septum wordt genoemd. De trabecula septomarginalis is een gespierde band die het lumen van de rechterhartkamer doorkruist. Het zuurstofarme bloed stroomt van de rechterkamer door de semi-lunaire pulmonale klep naar de longslurf, die het bloed naar de longen transporteert.
Linkerboezem
De linkerboezem vormt het dorsocaudale deel van de basis van het hart en is qua structuur en vorm vergelijkbaar met de rechterboezem. Het ontvangt zuurstofrijk bloed van de longen via de longaders. Het bloed stroomt van de linkerboezem naar de linkerhartkamer via de bicuspide of linker atrioventriculaire klep. De linkerboezem ligt onder de tracheale bifurcatie en een vergroting van dit deel van het hart kan ademhalingsmoeilijkheden veroorzaken.
Linker ventrikel
De linker ventrikel vormt de top van het hart en is kegelvormig. Het bloed stroomt van de linkerkamer naar de opgaande aorta via de half-longklep van de aorta. Van hieruit stroomt een deel van het bloed in de kransslagaders, die aftakken van de opgaande aorta en bloed naar de hartwand voeren. De rest van het bloed stroomt door het lichaam.
Vetstream
Om de Vetstream-inhoud te bereiken, selecteer
Canis, Felis, Lapis of Equis
Drag and Drop (Dragster)
Test je kennis met behulp van drag and drop boxes
Canine Heart Dissection Anatomy Resources (I & II)
Canine Anatomiebronnen voor dissectie van het hart (III & IV)
Histologiebronnen voor het cardiovasculaire systeem (I)
Video’s
Selectie van relevante video’s
Hart potcast
Hart (inwendige structuur) potcast
Dorsaal aanzicht van de hartkamers en hartkleppen
OVAM
Anatomy Museum Resources
Canine thoracale organen in Real 3D Anatomie, toont het hart, longen en ribben en maakt gedetailleerde en nauwkeurige visualisatie van organen “in-situ” mogelijk
Doorsnede-anatomieatlas van de thorax van de hond bestaande uit dwarsdoorsneden en MRI-beelden
Dissectieplannen van de borstholte en het hart
Hart van de hond – Cast van de kransslagader
Geplastineerd hondenhart (verschillende aanzichten)
Internal Cast van runderhart
Canine Heart and Bronchial Cast
| Voorbeeld boekhoofdstukken | ||||
|---|---|---|---|---|
| Uitgever | Gratis hoofdstuk | Boek | Auteurs | |
 |
Normal Cardiovascular System | Cardiovascular Disease in Small Animal Medicine | Wendy A. Ware | Koop boek |
Webinars
Every last drop: Haal het meeste uit uw diuretica
Diagnosticeren van hartfalen in de huisartspraktijk
Management van congestief hartfalen bij hond en kat
Hartruis: wanneer moet ik onderzoek doen?
Hartaandoeningen bij kleine zoogdieren
Behandeling van cardiomyopathie bij katten: wat, wanneer en hoe?
Hoe bepaal je wanneer een hond of kat behandeld moet worden voor een hartaandoening
Hoe voer je hartdiagnostiek uit en interpreteer je deze met vertrouwen
Is het gewoon een ruisje bij een puppy? Aangeboren hartafwijkingen bij honden
De grondbeginselen: Alles wat u moet weten over het interpreteren van ECG’s
Aangeboren hartaandoeningen: Herkenning en behandelingsmogelijkheden
Konijnencardiologie: alles wat u wilde weten over konijnenharten maar niet durfde te vragen
O nee, de kat met hartfalen! Wat nu?
Een benadering van kleine huisdieren met ademhalingsproblemen
Gaatjes dichten en ruis minimaliseren – behandeling van aangeboren hartafwijkingen bij honden
Tweet
WikiVet® Introductie – Help WikiVet – Meld een Probleem