OntwikkelingEdit
Het script, geschreven door Arash Amel, werd in 2011 opgenomen in de Hollywood Black List van de meest geliefde scenario’s geschreven in dat jaar en in een concurrerend bod verkocht aan de in Frankrijk gevestigde producent Pierre-Ange Le Pogam.
FilmingEdit
De hoofdopnames begonnen in september 2012 in Parijs en Menton, Frankrijk. In oktober 2012 verhuisde de productie naar Italië, eerst naar Grimaldi, het dorp in de buurt van Ventimiglia, dat de naam draagt van het koninklijk huis van Monaco, vervolgens in Mortola, in de buurt van Ventimiglia in Villa Hanbury. De productie kreeg toestemming om het centrale plein van Monaco 24 uur lang af te sluiten tussen 29 en 30 oktober 2012, en gedurende die tijd werden de cast buiten en rond het Casino van Monte Carlo zien filmen. In november 2012 en opnieuw in januari 2013, was de productie in Genua, Italië, op de gehuisveste set in het Koninklijk Paleis in Via Balbi, waar de Spiegelzaal de residentie van het koninklijk hof van Monaco nabootst. Interieurs werden geschoten in België (Belgisch parlement in Brussel, de stad Gent en televisiestudio’s in Lint.)
Reactie familie GrimaldiEdit
Op 16 januari 2013, kort na het einde van het filmen, bekritiseerden Prins Albert II, Prinses Caroline en Prinses Stéphanie (Kelly’s kinderen) het onderwerp van het goedgekeurde script, door het te beschrijven als “nodeloos glamoureus en historisch onjuist,” en zeiden dat “talrijke verzoeken om veranderingen” waren genegeerd, wat “veel verbazing had gewekt.” De verklaring vervolgde: “Daarom wenst de Koninklijke Familie te benadrukken dat deze film op geen enkele manier een biopic is. Het vertelt een herschreven, nodeloos opgehemelde pagina uit de geschiedenis van Monaco en zijn familie met zowel grote historische onjuistheden als een reeks puur fictieve scènes.”
In antwoord op deze kritiek zei Melvyn Stokes van het University College London: “het feit dat hun verklaring werd afgegeven voordat de film zelfs was gemonteerd, laat staan uitgebracht, suggereert dat ze tegen elke film over hun moeder zijn.” Volgens biograaf Jeffrey Robinson kreeg prinses Caroline voor het filmen een script te zien, ze dacht dat het als komedie bedoeld was, maar besefte toen dat het gewoon fictie was. Ze ging met een rode pen door het script om dingen te corrigeren die overduidelijk fout waren, maar Dahan was niet langer geïnteresseerd en weigerde veranderingen aan te brengen.
In een recensie van de film voor History Extra, de officiële website van BBC History Magazine, zei Stokes dat de film een aantal historische onnauwkeurigheden bevat, zoals de suggestie dat Grace’s toespraak tot het Rode Kruis Bal in Monaco op 9 oktober 1962, “de crisis bezworen” zou hebben. In werkelijkheid, zo zegt hij, “was de verwijdering ervan het resultaat van een compromis tussen Frankrijk en Monaco waarbij Franse burgers die minder dan vijf jaar in Monaco woonden, of bedrijven die meer dan een kwart van hun zaken buiten het prinsdom deden, aan Franse belasting werden onderworpen”. Stokes gaf de film één ster voor historische nauwkeurigheid.
In een interview met de Franse krant Le Figaro in december 2012 liet de ster van de film, Nicole Kidman, doorschemeren dat de film een karakterstudie zou zijn, door te verklaren: “Dit is geen biopic of een gefictionaliseerde documentaire van Grace Kelly, maar slechts een klein deel van haar leven waarin ze haar grote menselijkheid onthult, evenals haar angsten en zwakheden.”
De productie had eerder beweerd dat de film niet het leven van Grace Kelly beoogt te verslaan, maar een specifiek moment in haar bestaan, en is gefilmd in Monaco met de steun van het vorstendom.
Op 19 januari 2013 reageerde regisseur Olivier Dahan op het koninklijke persbericht door te verklaren: “Ik ben geen journalist of historicus. Ik ben een kunstenaar. Ik heb geen biopic gemaakt. Ik haat biopics in het algemeen. Ik heb, in alle subjectiviteit, een menselijk portret gemaakt van een moderne vrouw die haar familie, haar echtgenoot, haar carrière wil verzoenen. Maar die haar carrière zal opgeven en een andere rol zal uitvinden. En dat zal pijnlijk zijn.” Hij verklaarde ook: “Ik begrijp hun standpunt. Het is tenslotte hun moeder. Ik wil niemand provoceren. Alleen om te zeggen dat het cinema is.”
Op 2 mei 2014 bracht de koninklijke familie een officiële verklaring uit waarin stond: “Het paleis van de prins wil herhalen dat deze speelfilm in geen geval kan worden geclassificeerd als een biopic.”
Final cutEdit
Dahan is vocaal geweest over de final cut onenigheden die hij heeft met de Amerikaanse distributeur van de film, Harvey Weinstein. Hij vertelde Libération: “Het is goed om te strijden, maar als je een Amerikaanse distributeur als Weinstein confronteert, om geen namen te noemen, is er niet veel dat je kunt doen. Of je zegt: ‘Zoek het maar uit met je hoop stront’ of je zet je schrap zodat de chantage niet zo heftig is … Als ik niet teken, begint daar de regelrechte chantage, maar zo ver zou ik kunnen gaan. Er zijn voorlopig twee versies van de film: de mijne en de zijne … wat ik catastrofaal vind.”
In april 2014, slechts twee weken voor de première op de openingsavond in Cannes, meldde Variety dat Weinstein overwoog de film te laten vallen voor de Amerikaanse distributie. Enkele weken later werd gemeld dat Weinstein had besloten om de film te behouden. Weinstein zei dat in de versie die in Cannes werd vertoond een belangrijke scène ontbrak die de “legitieme zorgen” van de koninklijke familie over de voorstelling in Dahan’s film zou wegnemen. Hoewel Amel nooit publiekelijk een kant heeft gekozen in de langlopende vete over de definitieve versie, weigerde hij aanwezig te zijn bij de officiële fotogesprek en persconferentie op het filmfestival van Cannes voor de vertoning van de director’s cut. Volgens Amel was de versie die op Lifetime werd uitgezonden een derde bewerking.
Cannes controverseEdit
Opvallende afwezigen op de persconferentie en officiële fotocall op het 2014 Cannes Film Festival waren Weinstein en de scenarioschrijver van de film, Amel. Weinstein noemde liefdadigheidswerk in Syrië als reden voor zijn afwezigheid, terwijl Amel aan The Hollywood Reporter vertelde dat “hij niet wil dat zijn “grote eerste Cannes-moment” wordt ondermijnd door de controverse rond de dueling cuts.”