Gene Kelly

Vroeger

Als een van vijf kinderen werd Kelly geboren op 23 augustus 1912 en groeide hij op in een volksbuurt in Pittsburgh, Pennsylvania. Terwijl zijn vrienden honkbal speelden, nam hij danslessen. Kelly maakte van zijn lessen gebruik op de universiteit door les te geven in een plaatselijke studio om zijn opleiding te kunnen betalen. Hij trad ook op met zijn broer Fred.

Aan het eind van de jaren dertig maakte Kelly zijn opwachting op Broadway. Hij had kleine rollen in Leave It to Me! met Mary Martin in de hoofdrol, en One For the Money. In 1940 speelde Kelly de hoofdrol in de populaire muzikale komedie Pal Joey. MGM-directeur Louis B. Mayer zag Kelly’s geweldige optreden en bood hem een filmcontract aan bij zijn studio. In 1942 maakte Kelly zijn filmdebuut tegenover Judy Garland in For Me and My Gal.

Films en Hoogtepunten uit carrière: ‘Singin’ in the Rain’

Hoewel hij vaak werd vergeleken met een andere beroemde filmdanser, Fred Astaire, had Kelly zijn eigen unieke stijl. Hij bracht dans in het echte leven in zijn films, waarbij hij grotendeels optrad in gewone kleren en in gewone settings. “Al mijn dansen kwamen voort uit het idee van de gewone man,” verklaarde Kelly eens. Hij produceerde ook enkele van de meest vernieuwende en enthousiaste dansnummers in de film, waarmee hij de grenzen van het genre verlegde.

In Anchors Aweigh (1945) danste Kelly een duet met Jerry, een cartoonmuis – een prestatie die nog niet eerder vertoond was. Hij liet matrozen balletpasjes uitvoeren in On the Town (1949), waarin hij samen danste met Frank Sinatra. In samenwerking met regisseur Vincente Minnelli verlegde Kelly de dans naar onontgonnen terrein met An American in Paris (1951). Hij choreografeerde de film, inclusief de baanbrekende finale – een lange balletscène. Voor zijn inspanningen voor de film ontving Kelly een honorary Academy Award “in appreciation of his versatility as an actor, singer, director and dancer, and specifically for his brilliant achievements in the art of choreography on film.”

Het jaar daarop was Kelly co-regisseur met Stanley Donen, choreograaf en hoofdrolspeler in Singin’ in the Rain (1952), een van zijn beroemdste films. Als stomme filmster Don Lockwood zong en danste Kelly in de regen, waarbij hij handig gebruik maakte van een paraplu als rekwisiet in wat een van de meest gedenkwaardige muzikale optredens in de filmgeschiedenis zou worden. Hij verklaarde dat zijn inspiratie voor de beroemde dansscène de manier was waarop kinderen graag in de regen spelen.

Kelly volgde zijn meest gevierde rol op het scherm met optredens in meer musicalfilms, waaronder Brigadoon (1954), Deep in My Heart (1954), It’s Always Fair Weather (1955; die hij regisseerde met Donen), Invitation to the Dance (1956; die hij ook regisseerde) en Les Girls (1957). In 1960 speelde hij samen met Natalie Wood in het romantische drama Marjorie Morningstar.

Later jaren

Toen in de jaren zestig de belangstelling voor de musical begon af te nemen, wendde Kelly zich tot de televisie. Hij speelde in twee programma’s van korte duur: Going My Way, een bewerking van de Bing Crosby film uit 1944, en een variétéshow uit 1971 genaamd The Funny Side. Kelly deed het beter met de televisiefilm Jack and the Beanstalk uit 1967, die hij regisseerde, produceerde en waarin hij de hoofdrol speelde. De kindertelefilm leverde hem een Emmy Award op. In 1973 was Kelly ook te gast in Magnavox Presents Frank Sinatra, waar hij samen met Sinatra een medley speelde met de liedjes “Can’t Do That Anymore,” “Take Me Out to the Ball Game,” “For Me and My Gal” en “New York, New York.”

Kelly’s latere films waren o.a. de verfilming in 1960 van het toneelstuk Inherit the Wind met Spencer Tracy en Frederic March, en de komedie What a Way to Go! met in de hoofdrollen Shirley MacLaine, Paul Newman, Dean Martin en Dick Van Dyke. Halverwege de jaren zeventig was Kelly ook presentator van de documentaireserie That’s Entertainment! om de grote filmmusicals uit het verleden te promoten en te behouden.

In de jaren tachtig trok Kelly zich grotendeels terug uit het acteren. Zijn laatste filmrol speelde hij in de musical Xanadu met Olivia Newton-John uit 1980, die een miskleun aan de kassa bleek te zijn, maar decennia later een cultklassieker werd. Op het kleine scherm had Kelly een paar bijrollen en gastrollen in series als The Muppet Show en The Love Boat. Hij verscheen vaak als zichzelf in eerbetoon-specials.

Dood en nalatenschap

In 1994 en in 1995 kreeg Kelly een reeks beroertes. Hij stierf op 2 februari 1996 in zijn huis in Beverly Hills, Californië. Veel Hollywood sterren rouwden om zijn overlijden, waaronder zijn Singin’ in the Rain tegenspeelster, Debbie Reynolds. “Er zal nooit een andere Gene zijn,” vertelde ze de pers. “Ik was pas 18 toen we die film maakten, en het moeilijkste was om zijn energie bij te houden.”

In juli 2012 organiseerde New York City’s Film Society of Lincoln Center een maand lang een programma ter ere van Kelly, waarbij bijna twee dozijn van Kelly’s films werden vertoond.

Video’s