Op 19 augustus 1909 werd de eerste race gehouden op de Indianapolis Motor Speedway, nu de thuishaven van ’s werelds beroemdste autosportwedstrijd, de Indianapolis 500.
De snelweg werd gebouwd op 328 hectare landbouwgrond vijf mijl ten noordwesten van Indianapolis, Indiana, en werd door plaatselijke zakenlieden opgezet als testfaciliteit voor de groeiende auto-industrie van Indiana. Het idee was dat af en toe races op het circuit auto’s van verschillende fabrikanten tegen elkaar zouden laten racen. Na te hebben gezien wat deze auto’s konden, zouden de toeschouwers waarschijnlijk naar de showroom van hun keuze gaan om ze van dichtbij te bekijken.
De rechthoekige baan van 2,5 mijl verbond vier bochten, elk precies 440 meter van start tot finish, met twee lange en twee korte rechte stukken. In die eerste vijf-mijls race op 19 augustus 1909 zagen 12.000 toeschouwers de Oostenrijkse ingenieur Louis Schwitzer winnen met een gemiddelde snelheid van 57,4 mijl per uur. Het oppervlak van de baan van steenslag en teer bleek een ramp: het brak op een aantal plaatsen af en veroorzaakte de dood van twee coureurs, twee monteurs en twee toeschouwers.
Het oppervlak werd al snel vervangen door 3,2 miljoen straatbakstenen, gelegd in een bed van zand en vastgezet met mortel. De baan werd “The Brickyard” genoemd en ging in december 1909 weer open. In 1911 namen de eigenaars van het circuit een cruciale beslissing vanwege de lage bezoekersaantallen: In plaats van kortere races, besloten ze zich te concentreren op één langer evenement per jaar, voor een veel grotere prijs. Die 30e mei was het debuut van de Indy 500 – een slopende 500-mijlsrace die onmiddellijk een hit werd bij het publiek en de pers uit het hele land trok. Coureur Ray Haroun won de prijs van $ 14.250, met een gemiddelde snelheid van 74,59 mph en een totale tijd van 6 uur en 42 minuten.
Sinds 1911 is de Indianapolis 500 elk jaar gehouden, met uitzondering van 1917-18 en 1942-45, toen de Verenigde Staten betrokken was bij de twee wereldoorlogen. Met gemiddeld 400.000 toeschouwers is de Indy 500 het best bezochte evenement in de Amerikaanse sport. In 1936 werd voor het eerst asfalt gebruikt om de ruwere delen van het circuit te bedekken, en tegen 1941 was het grootste deel van het circuit verhard. De laatste van de originele stenen van de speedway werden bedekt in 1961, met uitzondering van een drie meter lange lijn van bakstenen die zichtbaar zijn gelaten bij de start-finish lijn als een nostalgische herinnering aan de geschiedenis van het circuit.
LEES MEER: Hoe de drooglegging NASCAR het leven schonk