Ironkelijk waren het de Griekse nationalisten die halverwege de 19e eeuw voor het eerst de naam Macedonië gebruikten en de propaganda verspreidden dat de bevolking in deze landen Macedonisch en dus Grieks is. Zij slaagden erin de plaatselijke bevolking te overtuigen, maar niet met succes om hen bij Griekenland in te lijven. De Grieken moeten ook het zelfbeschikkingsrecht van andere volkeren erkennen. Tijdens hun eigen nationale bewegingen besloten de Grieken hun Hellenistische erfenis op te eisen in plaats van hun Oost-Romeinse erfenis.
Ook bestaat bij deze aanspraken de vrees dat de Republiek Macedonië territoriale aanspraken op Grieks Macedonië in de Egeïsche Zee zal doen gelden. In dit deel bevindt zich een aanzienlijke Slavisch sprekende minderheid. Uit de meeste gegevens uit het begin van de eeuw blijkt dat een groot deel van de bevolking in Egeïsch Macedonië een Slavische taal sprak. Deze taal komt het dichtst in de buurt van het Macedonisch of Bulgaars, maar men mag niet vergeten dat vóór de Tweede Wereldoorlog de twee talen onderling verstaanbaar waren en alle activisten en leiders van de Macedonische beweging gebruik maakten van het standaard-Bulgaars in documenten, perspublicaties en correspondentie. (Zie Bulgaarse aanspraken) In de officiële statistieken werden deze mensen officieel als Grieken geteld en hun kinderen moesten Grieks spreken en de Grieks-orthodoxe kerk als hun godsdienst aanvaarden. Naarmate de tijd verstreek, begonnen zij zichzelf Grieks te noemen en werden zij voor het grootste deel geïntegreerd in de grotere mainstream. De Griekse regering ontkent vaak hun bestaan en is niet bereid enige informatie over hun werkelijke aantallen bekend te maken.