Een van de grootste dingen waar ik met cliënten aan werk, en iets waar we zelfs tijd aan besteden tijdens onze opleiding tot life coach, is dit: de angst dat je niet goed genoeg bent.
De angst dat je niet goed genoeg bent is een angstaanjagende routine waar iedereen last van heeft, hoewel het voor iedereen anders uitpakt (voor sommigen van jullie uit “niet goed genoeg” zich in een workaholic over-achiever modus; voor anderen uit het zich in vergelijkingen; voor weer anderen uit het zich in uitstelgedrag en vermijding en niet afmaken waar je aan begint).
Dus laten we dit gevoel van niet goed genoeg zijn, eens uitpakken, een beetje. En als je een hele bibliotheek met gratis bronnen, audio’s, werkboeken en meer wilt hebben? Klik dan hier om toegang te krijgen:
De logische denkfouten van “niet goed genoeg”
Er zijn logische denkfouten die ten grondslag liggen aan de angst om niet goed genoeg te zijn. Een logische denkfout is iets dat logisch lijkt of gebaseerd probeert te zijn op logica, maar de logica faalt omdat bepaalde onderliggende aannames die het waar zouden maken, er gewoon niet zijn.
Logische denkfout #1: Dat “genoeg” duidelijk gedefinieerd kan worden.
Denk eens na over deze vraag: Hoe zou je zelfs maar kunnen beginnen met het definiëren van wat als “goed genoeg” kwalificeert?
Je kunt waarschijnlijk verschillende ideeën opnoemen: “Ik zou goed genoeg zijn als ik… mijn kinderen niet zou afsnauwen, meer geld zou verdienen, een X-aantal kilo’s zou kwijtraken, me echt zou inzetten voor mijn spirituele praktijk, zou stoppen met uitstellen…”
Maar dan beginnen we deze definitie van “goed genoeg” te deconstrueren – dus blijf even bij me, en lees elk woord zorgvuldig, want dit zou wel eens het begin kunnen zijn van jouw vrijheid om je niet genoeg te voelen.
Kun je echt definiëren wat een persoon “genoeg” maakt? Kun je echt definiëren wat jou “genoeg” maakt?
Loop dit met me door: Als iemand veel geld verdient en het “perfecte” gewicht heeft en zich volledig inzet voor haar spirituele praktijk en nooit uitstelt, dan zijn er veel punten die we onszelf vertellen die onze eigen “genoeg” zouden bepalen…
…hoe weet je dan zeker dat die factoren haar “genoeg” maken? Of wat als ze al die dingen doet, maar ze schreeuwt ook tegen haar kinderen. Wat als ze één keer per jaar een enorme woede-uitbarsting heeft en de andere dagen van het jaar een perfecte moeder is? Wat dan?
Ik weet zeker dat je begrijpt wat ik bedoel, namelijk dat dit idee van “genoeg” in wezen ondefinieerbaar is. De grenzen zijn los en ondoordringbaar.
Logische denkfout #2: Als ik begrijp waar ik voor het eerst ben begonnen te denken dat ik niet goed genoeg ben, dan zal ik in staat zijn te geloven dat ik goed genoeg ben.
Deze is maar gedeeltelijk waar. Het helpt alleen als je dat begrip gaat gebruiken om op een meelevende manier de pijn te zien die de drager van de boodschap had toen hij zijn kritiek en pijn op jou inprentte. Met andere woorden, het is nuttig om te zien dat degene die je heeft geleerd dat je niet goed genoeg was, je dat alleen maar heeft geleerd omdat hij of zij zelf niet geloofde dat hij of zij goed genoeg was.
Helaas zie ik dat veel goedbedoelende coaches, therapeuten, workshopleiders, etc., hun cliënten aanmoedigen om die persoon in een boze brief die ze nooit zullen versturen te vertellen “Rot op”, of ze vinden alle manieren waarop de vroegere boodschapper een mislukkeling was en dus niet te vertrouwen, of ze instrueren hun cliënten om “niet te luisteren” naar die stem, of zelfs om tegen die “niet genoeg” stem te zeggen “Hou je kop!” elke keer als ze hem horen.
Dat werkt niet. Als je probeert het gevoel te krijgen dat je goed genoeg bent door te schreeuwen tegen de persoon die je voor het eerst vertelde dat je niet “genoeg” was of tegen de stem in je die je bekritiseert… dan doe je gewoon hetzelfde; je reageert op misbruik door zelf de misbruiker te worden.
Logische denkfout #3: Dat het vinden van bewijs van je genoeg-zijn en het bevestigen daarvan (“Ik ben genoeg; ik ben genoeg”), je zal helpen het gevoel te krijgen dat je goed genoeg bent.
Vooreerst werkt dit niet, omdat het je meteen weer inkoopt in het idee dat er zelfs maar een definitie van “goed genoeg” is. De lus van het proberen te vinden van het bewijs in de eerste plaats, houdt je vast in het voortdurend moeten vinden van meer bewijs.
Ten tweede, dit werkt niet omdat je goed genoeg zijn is niet iets wat je nodig hebt om bewijs voor te vergaren. Je bent al goed genoeg.
Nu, ik weet dat je dit al eerder hebt gehoord, “Je bent al goed genoeg”, maar laat me dit illustreren met een visueel plaatje:
Stel je voor dat je in een kamer staat waar een tafel staat met een buffet aan eten.
Maar, u staat met uw rug naar een buffettafel met eten. Stel je voor: een lange tafel, tonnen eten, en het staat er allemaal, maar je staat er met je rug naar toe. Omdat je zo staat, ga je ervan uit dat er geen eten is. Omdat je aanneemt dat er geen eten is, zeg je “IK HEB VOEDSEL.
Als je nou eens zou ophouden met te veronderstellen dat het eten er niet is, dan zou je zien dat het er wel degelijk is. Het streven en de chaos van het jagen om goed genoeg te zijn, is gebaseerd op de overtuiging dat je fundamenteel niet goed genoeg bent. Dit jagen leidt je uiteindelijk in kringetjes rond – het is het jagen dat je afleidt van wat er al is.
Het is er allemaal al. Je bent al goed genoeg.
Dingen doen om goed genoeg te zijn, is niet wat iemand goed genoeg maakt.
Keer op keer zeggen: “Ik ben goed genoeg; ik voel me goed genoeg” is niet wat ervoor zorgt dat je je zo gaat voelen.
De waarheid over genoeg
Dit is wat er wel voor zorgt dat je je goed genoeg gaat voelen:
Het niet langer aannemen dat je niet goed genoeg bent.
Niet langer je rug toekeren aan het feit dat je goed genoeg bent.
Niet langer proberen bewijs te vinden dat je goed genoeg bent.
Het enige wat je nodig hebt is om definities van “genoeg” (of verdienen, waard zijn, of “ertoe doen” voor anderen) in twijfel te trekken. Terwijl je vragen stelt, luister dan goed naar wat de stem zegt en de wond die hij uitdrukt.
Start met jezelf af te vragen waarom deze stem dit zou zeggen. Welke verwonding zou een stem ertoe kunnen brengen zoiets te zeggen – dat je niet genoeg bent, het niet verdient, of er niet toe doet?
Daar zul je de hulp vinden die je zoekt – in de stem die zo boos klinkt, maar die eigenlijk zo verwond is en zo wanhopig om hulp vraagt, dat hij gaat schreeuwen, als het moet. Als je wanhopig op zoek bent naar water, zal je gedrag wanhopiger worden. Hoe hongeriger je bent, hoe prikkelbaarder je bent. Als je emotioneel uitgehongerd bent, worden de behoeften van die emoties, die voeding eisen, ook extremer.
Luister naar de stemmen van niet goed genoeg, en je zult leren wat ze werkelijk zeggen.
De stemmen van “niet goed genoeg” zeggen eigenlijk…
Die stem die je vertelt dat je niet genoeg bent…kan gewoon een verslaving zijn. Het kan letterlijk dat ding zijn waartoe je je wendt, als een middel tot zelfsabotage en slachtoffer spelen. Je realiseert je misschien met verbazingwekkende helderheid dat je niet echt, echt, eerlijk gelooft dat je “niet genoeg bent,” en dat het een soort gewoonte is geworden om jezelf dit te vertellen om een aantal redenen.
Door te luisteren zonder gehechtheid aan deze stem, leer je deze waardevolle informatie en kun je minder gewicht geven aan de boodschap – de volgende keer dat het naar boven komt, kun je ademhalen en tegen jezelf zeggen: “Ah, ja. Ik zie nu hoe ik me weer tot die oude boodschap wend.”
*
Die stem die je vertelt dat je niet genoeg bent… is misschien bang dat niet aan zijn behoeften zal worden voldaan. Misschien ga je naar een plek van denken over hoe je bent “niet goed genoeg”, omdat in de veronderstelling dat uw gebrek aan goedheid is het grote probleem in je leven, voelt minder kwetsbaar dan daadwerkelijk actie te ondernemen en het maken van veranderingen.
Door te luisteren zonder je aan die stem te hechten, leer je deze waardevolle informatie en kun je aan de slag met het vervullen van je werkelijke behoeften.
*
De stem die je vertelt dat je niet goed genoeg bent… is misschien in de war over wat het betekent om fouten te maken, en is dus misschien bang om ze te maken. Deze “niet goed genoeg” stem zou kunnen denken dat fouten maken het ergste in de wereld is, en dat hij je beschermt door je te vertellen dat je niet goed genoeg bent. Deze stem kan denken dat je dan niet de wereld in gaat om fouten te maken, afgewezen te worden of het risico te lopen te falen. Het kan een zelfbeschermingsmechanisme zijn, vermomd in boze innerlijke critici.
De stem van niet genoeg realiseert zich misschien niet dat eigenlijk, wat echt zou helpen als je fouten maakt, is het ontwikkelen van veerkracht door zelfvergeving.
De stem van het gevoel niet genoeg te zijn kan ook hebben geleerd dat vergeving is voor watjes en sukkels die mensen laten profiteren van hen; vergeving is hetzelfde als doen alsof iets niet gebeurd is; vergeving betekent dat wat misbruik is gebeurd op de een of andere manier oké is.
Het is door te luisteren zonder gehechtheid aan deze stem, niet hopen en bidden dat je eindelijk de “niet genoeg”-vergelijking zult achterhalen, dat je je misschien realiseert: “Holy shit. Niemand in mijn familie heeft me ooit geleerd om te vergeven. Mensen waren boos op je tot de storm voorbij was, en als ik een fout maakte, moest ik buigen en mijn weg naar hun goede genade schrapen tot ze stopten boos te zijn, wat niet echt ‘vergeving’ is. Als ik leer hoe ik echt kan vergeven – hoe dat proces eruitziet – heb ik een andere optie om te erkennen dat als ik fouten maak, ik dat kan herstellen zonder mezelf de schuld te geven.”
Het is het luisteren naar de stem – niet hem afwijzen, hem als slecht of verkeerd bestempelen, of proberen er bevestigingsfeeënstof over te strooien tot hij weggaat – dat je deze ongelooflijk inzichtelijke informatie geeft.
Draai het om
De volgende keer dat je jezelf afvraagt waar je moeite mee hebt, zeg dan niet dat je belangrijkste probleem “het gevoel dat ik niet goed genoeg ben” is.
Zeg dat je belangrijkste probleem is dat je moeite hebt met het luisteren naar de stem. Zeg dat je uitdaging er echt in bestaat de stem te negeren of te verslaan (jij en ik, zuster – dit is een voortdurende reis).
De volgende keer dat je in de verleiding komt om in te gaan op “niet goed genoeg” of andere boodschappen die nauw verwant zijn, is hier een eenvoudige mantra die deze geforceerde affirmaties kan vervangen: “Ik zal iets ontdekken, als ik luister zonder gehechtheid.”
Of hier zijn twee vragen om jezelf te stellen: “Wat zijn mijn definities van ‘goed genoeg’ en ‘niet goed genoeg’? Kan ik die echt definiëren?”
Spendeer minder tijd aan het zoeken naar het genoeg-zijn (geloof me; de buffettafel staat daar).
Spendeer meer tijd aan het opmerken en deconstrueren van de dingen die in de weg staan als je klaar bent om een stoel te pakken en te smullen.