Het eerste wat opvalt aan acteur, regisseur en producent Danny DeVito is dat hij, zoals al een ziljoen keer uitputtend is gedocumenteerd, kort is (1 meter 80) en rond, als een menselijke Teletubby. Zij het een 67-jarige Teletubby, met witte plukjes haar rond zijn oren, waar hij voortdurend aan trekt.
Het tweede wat opvalt is hoe geanimeerd en expressief hij is. Het is geen cartoonversie van DeVito’s geboren Italiaans-Amerikaan, maar hij zit wel aan het turbo-uiteinde van levendig. In de oefenruimte waar we elkaar ontmoeten, haalt hij voortdurend zijn schouders op, gebaart met zijn handen, lacht zo dat zijn bril van zijn voorhoofd over zijn ogen valt; op een gegeven moment trekt hij me zelfs mee in een geïmproviseerde dans, waarover later meer.
Tijdens ons gesprek zijn er momenten waarop je flitsen kunt zien van personages die hij heeft gespeeld: de theatraal strijdlustige Louie De Palma in zijn vroege hit sitcom, Taxi; de tragikomische Penguin in Batman Returns; de bumptious dreiging van Mr Wormwood in Matilda.
Hij is snel pratend, helder en, zoals te verwachten, doordrenkt met een natuurlijke komische levering. In antwoord op een vraag over jongere acteurs, mijmert hij: “
DeVito is in Londen om te repeteren voor het Neil Simon toneelstuk The Sunshine Boys in het Savoy theater, geregisseerd door Thea Sharrock. Hij en Richard Griffiths spelen een vaudevilliaanse dubbel act die met tegenzin weer bij elkaar komt voor een televisiespecial.
De timing voor The Sunshine Boys valt perfect samen met de opnamepauzes voor DeVito’s TV show, It’s Always Sunny in Philadelphia. Het is ook DeVito’s eerste keer in een West End productie. “Dat klopt,” zegt hij. “Het is iets dat ik altijd heb overwogen om te doen. Mensen zouden tegen me zeggen: ‘Waarom doe je Broadway niet?’ en mijn grote grap was, nah, de kleedkamers zijn te klein.” Hij lacht: “Wat zeker geldt voor het Savoy. Maar nee, het is een prachtig theater.”
DeVito zegt dat hij bijna drie decennia geleden in het Savoy was om een productie van Michael Frayn’s Noises Off te zien met zijn vrouw, Rhea Perlman (die Carla speelde in Cheers). “Ik ben er net nog eens geweest en het is zo mooi, een prachtig podium. Ik kijk er echt naar uit.”
Hij geeft toe dat het aannemen van de rol ontmoedigend was – zijn voornaamste theaterwerk was aan het begin van zijn carrière, voordat hij naar Los Angeles verhuisde: “
Hij kan het zeker niet voor het geld doen. Sinds hij in 1966 de American Academy of Dramatic Arts in New York verliet, heeft DeVito tal van film- en tv-rollen gespeeld, van zijn carrièrescheppende rol in Taxi tot One Flew Over the Cuckoo’s Nest, LA Confidential en Twins. Hij regisseerde ook films als Throw Momma From the Train, The War of the Roses en Hoffa, terwijl hij een enorm succesvol producent is, via zijn bedrijf Jersey Films, van films als Pulp Fiction, Erin Brockovich, Matilda, Garden State en Get Shorty.
Nu is er het vooruitzicht van Twins 2, waarvan DeVito bevestigt dat ze in gesprek zijn met de voormalige gouverneur van Californië, Arnold Schwarzenegger. Dit keer is Eddie Murphy bereid om hun onwaarschijnlijke lang verloren broer of zus te spelen. “Een drieling!” roept DeVito. “Ik ben erg opgewonden. Ik was al die jaren depressief toen Arnie gouverneur werd. Het heeft me in meerdere opzichten veel geld gekost, geloof me. ” Zijn gezicht wordt deadpan. “Hij is een Republikein en hij is gouverneur – wie had dat nodig? “
Producerend bewees DeVito dat hij over goede instincten beschikte toen hij Quentin Tarantino’s script voor Pulp Fiction sight unseen kocht. “Ik had Quentin nog niet zien regisseren of acteren. Ik had Reservoir Dogs nog niet eens gezien toen ik zijn volgende project kocht, dat nog niet eens geschreven was. Het ging alleen maar over hem. Ik hield van de manier waarop hij erover praatte. De man was gewoon zo cool. Het leek me eenvoudig. Het was net als, toen vrienden van mij zeiden: ‘Je gaat een film maken die wat heet – Erin Brockovich? Wat de fuck is dat? Niemand gaat die film zien! Ik zei: ‘Het is de naam van de vrouw, wat ga je doen – veranderen?'”
DeVito begint op mij over te komen als een persoonlijkheid die veel dingen aan de hand moet hebben – is hij iemand die zich snel verveelt? Hij kijkt verbaasd. “Ik denk niet dat ik me ooit verveeld heb. Ik heb altijd aan twee of drie dingen tegelijk gewerkt; of het nu in het begin was, of wat dan ook, ik was altijd wel met iets bezig.”
Geboren in een familie van tweede generatie Italiaans-Amerikanen, hield DeVito van films, maar hij had nooit gedroomd dat hij uiteindelijk in films zou gaan werken. In een moeilijke buurt in New Jersey runde zijn vader verschillende zaken, waaronder een snoepwinkel en een stomerij.
“Mijn ouders werkten zich uit de naad, maar we waren niet de armste mensen in de stad. Van sommige mensen waarmee ik naar school ging, kon je zien dat ze straatarm waren.” Drugs waren overal. “Wat we in die tijd deden waren gestolen farmaceutische producten,” zegt DeVito. “Hoewel je in de verleiding kon komen met heroïne, was ik dat niet. En het was vooral heroïne toen, er was geen crack of iets toen ik een kind was. Je ging meteen over op skin-popping en mainlining.”
Omstreeks die tijd verloor hij een paar mensen aan drugs. “Een van mijn goede vrienden stierf in de gevangenis. En dat was niet ongewoon. Het is als een buurt die je in Londen of waar ook ter wereld zou kunnen hebben – overal waar een geconcentreerde hoeveelheid makkelijk spul te krijgen is.”
Op zijn veertiende haalde DeVito zijn vader over om hem naar een katholieke kostschool te sturen om hem uit de problemen te houden. Wat denkt hij dat er met hem gebeurd zou zijn als hij was gebleven? “Ik weet het niet, maar ik had altijd het gevoel dat het wel goed zou komen.” Voor een jongen van 14 klinkt hij ongewoon volwassen, al schrijft DeVito dat toe aan de invloed van zijn ouders.
“Ze waren ouder dan de ouders van de meeste van mijn vrienden, wat soms grappig kon zijn. Mijn moeder bracht me naar school en mijn vrienden zeiden dan: ‘Je oma is zo aardig!’ Ik kwam thuis en zei: ‘Ma, dit is raar. En zij zei, ‘Oh nou, misschien kan ik beter mijn haar verven. En dat deed ze – ze verfde het. Mijn zus was kapster, dus het was makkelijk voor haar.”
Voordat hij ging acteren, volgde DeVito een kappersopleiding en werkte hij naast zijn zus. Ik zeg hem dat ik hem wel zie werken als kapper en dat hij er echt van geniet. “Ik heb ervan genoten, ik vond het geweldig,” straalt hij. “Ik kan er grapjes over maken dat ik elke dag tussen een schare schoonheden werd geduwd en ik was een van de hetero’s.” Hij grijnst spottend-wolfachtig. “Maar alle gekheid op een stokje, ik heb er serieus van genoten.”
DeVito groeide op met zijn twee oudere zussen, die hij bewonderend omschrijft als “echt stoere wijven”. Dat is een achtergrond met veel sterk vrouwelijk gezelschap. Is dat de reden waarom hij nu vrouwvriendelijk overkomt? “Ik ben heel vriendelijk tegen vrouwen! Serieus. Niet alleen op een seksuele manier, waar ik van geniet. Ik voel me op mijn gemak bij ze. Ze waren altijd in mijn huis. Mijn zussen, hun vriendinnen. Ik had het gevoel dat ik met een vrouw kon gaan zitten praten.”
En natuurlijk is er Perlman. Ze zijn sinds 1982 getrouwd en hebben twee dochters en een zoon. “Ja, Rhea en ik zijn al zo’n honderd jaar samen! Serieus, het loopt nu tegen de 40 jaar. We zijn niet meteen getrouwd, we woonden samen, en het was heen en weer, in en uit, aan en uit.” Zijn ze soulmates? “Oh ja, dat soort dingen, goede vrienden, beste vrienden, we praten elke dag met elkaar, we skypen, alles.”
Is Hollywood oneerlijk tegenover vrouwen? “Ik denk niet dat het alleen Hollywood is, ik denk dat het gewoon in het algemeen zo is. De meeste mannen slepen ergens in hun psyche vrouwen nog steeds aan hun haren mee. Het is verschrikkelijk. Ik heb twee dochters, maar zelfs voordat mijn kinderen werden geboren vond ik het altijd al vreselijk.”
Volgens hem heeft het feminisme sommige mannen nog reactionairder gemaakt. Vindt hij dat de seksen te strijdbaar zijn? “Dat is het niet zozeer. Ik vind gewoon dat de gelijkheid er helemaal niet is. En het zijn niet alleen vrouwen. Het is ongelijkheid voor jonge mensen, oude mensen, vrouwen, minderheden – er is geen evenwicht. Dat zien we in de wereld. Mensen hebben het gevoel dat er een ongelooflijk gebrek aan echte eerlijkheid is.
“Begrijp me niet verkeerd, ik ben een kapitalist, maar als ik weet dat mijn geld ergens in zit waar ik niet wil dat het in zit, dan haal ik het er onmiddellijk uit”. Tegenwoordig investeert DeVito vooral graag in groene zaken. “Ik wil niet nog meer smog in de lucht verspreiden, ik wil de regenwouden niet uitputten, dat soort dingen wil ik niet doen.”
Wat zijn roem betreft, DeVito draagt het licht, lijkt het bijna te zien als een internationale welkomstmat. “Waar ik ook ben, het is een heel goed gevoel om die band met mensen te hebben. Ik ga graag naar buiten om met mensen te praten en samen te zijn. Ik ga dat niet uit de weg.” Hoe zit het met de media – heeft hij zich iets aangetrokken van het Britse telefoonschandaal? DeVito grijnst. “Bedoel je, Rupert? En hoe heet ze, Rebekah? Is ze al vrij? Hebben ze haar een enkelband omgedaan?” Hij schudt zijn hoofd. “Ik denk dat het goed is als het leuk is. Het is afschuwelijk als het gaat om het afluisteren van de telefoon van een meisje dat vermist is, en dood eindigt. Dat is slecht nieuws. Ik denk dat het goed is als je de paparazzi uit je tuin jaagt. Dat is wel goed. Ik heb dat een beetje gedaan, zoals op het strand en zo. Ik zeg meestal, ‘Kom maar op, neem de foto’s, wat je maar wilt!’ En iedereen vindt het goed. Ik denk dat het ergste is als je niet weet wanneer je moet stoppen. Ik denk niet dat mensen zouden terugdeinzen voor een paar foto’s. Ik denk dat als je mensen met hun kinderen achtervolgt, en ze bang maakt, het niet goed is. Je moet echt een lowlife zijn om dat te doen.”
En wat zijn lengte betreft, die is verre van een nadeel tussen de mooie mensen van Hollywood, DeVito vindt dat het hem juist heeft geholpen om op te vallen. “Omdat ik niet zo doorsnee was. In het begin, als ik voor een rol ging, zeiden de mensen: ‘O’. Later, als ze die vergadering terugspoelden, zou het zijn: ‘We hebben 20 acteurs gezien voor de rol van de bediende in The Merry Wives of Windsor, maar wacht eens even, we hebben dit al gedaan met deze man, dus laten we die Danny proberen.’ Zo heb ik twee Shakespeare-rollen gekregen.”
DeVito zegt dat zijn klein zijn alleen als tiener als een nadeel voelde. “Maar toen leerde ik echt goed dansen. Ik moest wel, want ik kon niet langzaam dansen.” Hij gebaart naar zijn gestalte en werpt dan een blik op hem. “Hoe lang ben je?”
Um, zeg ik, zo’n 1 meter 80. DeVito laat me opstaan en naar de andere kant van de kamer gaan, alsof ik in een acteerworkshop zit. “Dus je staat daar, alleen, en ik kom naar je toe en zeg: ‘Hé, wil je langzaam dansen op dit liedje?’ Maar het is als, ‘Nee. So what am I going to do?”
Terwijl ik zielig, Brits roerloos blijf staan, pakt DeVito mijn handen en begint als een derwisj rondjes te draaien. Ik kan niet beweren dat het doet denken aan de John Travolta/Uma Thurman-dansscène in Pulp Fiction (niet met mij die de kantjes eraf loopt), maar het moet gezegd dat DeVito behoorlijk behendig is op zijn voeten. Na afloop steekt hij zijn handen uit met een “wat denk je ervan?” gebaar: “Of je zegt nee, of ik heb echt geluk!”
Dit alles doet me denken aan het feit dat DeVito in zijn begintijd een vrijgezellenflat deelde met Michael Douglas: “Ja, maar we hebben geen lengteprobleem,” zegt hij droogjes. “Weet je, Michael had er nooit problemen mee dat Danny in de buurt was. Hij zegt altijd dat ik een babe magneet ben, maar ik weet het niet, ik denk dat het andersom is.”
Het feit dat hij geen conventionele hoofdrolspeler is, lijkt voor DeVito verre van een gevoelig onderwerp. “Het is me allemaal goed uitgekomen,” zegt hij gemakkelijk. “Maar acteren is net als elk ander vak, als je het in je hart hebt dat je verhalen wilt schrijven, of schilderijen wilt schilderen, of bruggen wilt bouwen, als je iets wilt doen. Als je eenmaal door dat insect gebeten bent, is het je passie en moet je die volgen. Dat geldt of je nu lang, kort, zwart, blank, groen of geel bent.”
Worden niet veel mensen de grond ingeboord of verstikt? “Nou, ja,” zegt DeVito. “Omdat we in een wereld leven waar mensen bepaalde vooroordelen hebben tegen mensen. Of het nu religieus is, leeftijd, geslacht, wat het ook is.” Zijn eigen reactie is om er “Zen over te zijn”. “Als me iets goeds overkomt, omarm ik het en laat ik het los. Als me iets slechts overkomt, omarm ik het en laat het los. Je moet wel. Het is als iets wat de Dalai Lama ooit zei – die hele filosofie van in de bek van de draak gaan – onder ogen zien wie je bent. De meesten van ons zijn onzeker en het andere deel van de wereld zijn klootzakken.” Hij haalt expansief zijn schouders op. “Dus, je kunt onzeker zijn – zolang je maar geen klootzak bent!”
DeVito werkt al zo lang in Hollywood – heeft hij het gevoel dat hij het zich zou kunnen veroorloven om te ontspannen, om wat meer de lakens uit te delen? “Oh nee, je bent altijd in de jungle. Dat is de manier waarop het moet zijn. Het kost ze een paar miljard dollar alleen al om hun deuren te openen, alleen al om de sleutel om te draaien. Dus moeten ze voor het goud gaan. Ze investeren veel poen, en maken deze grote tempofilms, en dan kunnen de Pulp Fictions en de Garden States, de kleinere films, gebeuren.
“Je weet nooit wat er gaat gebeuren,” zegt hij. “Je gooit gewoon met de dobbelstenen en je hebt geluk. En ik omring me met slimme mensen – meestal jonge slimme mensen. Het is goed om in een goed daglicht te staan, om een beetje invloed te hebben, maar je kunt de bal niet in je eentje dragen. Je hebt een team nodig. Het is net als wat ik hier doe, het is met een team. Ik neem mijn petje af voor mensen als Jackie Mason, die West End aankunnen in een one-man show. Maar het enige wat ik denk is: Goddank voor Richard Griffiths – ik wil mijn mensen om me heen!”
Als geroepen begint zich buiten in de gang een kleine menigte mensen te verzamelen, onder wie Griffiths. Een teken dat onze tijd bijna om is. Ik vraag DeVito: als ik na afloop van The Sunshine Boys met je zou praten, wat denk je dan dat je tegen me zou zeggen? “Dat ik een geweldige tijd heb gehad. Dat ik wist dat het voorbij zou zijn voordat het begon. Acht shows per week, ik wil van elk moment genieten.” Geen vrije dagen dan? “Wat dacht je dat ik ging doen – de helft van hen? Oh nee. Als je wilt leren, moet je er tijd in steken.”
Hoewel het een komedie is, reflecteert The Sunshine Boys deels op ouder worden en sterfelijkheid. Zijn dat dingen waar DeVito over nadenkt? ‘Nou, weet je, ik heb een schoonvader van 93, Rhea’s vader, hij is niet in de beste vorm. Dat gaat je allemaal overkomen, over die dingen moet je nadenken.”
En dan zijn vriend Michael Douglas, die keelkanker had? “Precies. Gelukkig is hij beter geworden, helemaal gezond en gelukkig.” DeVito tikt op de tafel, op de touch-wood manier. “Mijn kijk erop is dat zolang je loopt en praat, en je dingen kunt doen zoals naar Londen komen, en op het podium staan met Richard Griffiths, en jezelf vermaken, het allemaal goed is. Ik heb drie geweldige kinderen, Rhea komt me hier opzoeken zodra ik mijn tekst heb geleerd – het leven is goed.”
Beschouwt hij zichzelf als een gelukkig man? “Ja, heel gelukkig.” Gaat het erom je eigen geluk te maken? “Ik denk niet dat je echt zo kunt denken,” zegt hij. “Zoals ik het zie, moet je aan het nu denken, aan dit moment. Als je het verleden analyseert, of te ver in de toekomst anticipeert, concentreer je je niet echt op wat je in dit moment aan het doen bent, en dat is het allerbelangrijkste. Op dit moment!” DeVito leunt voorover en tikt lichtjes op de tafel. “Op dit moment is het belangrijkste moment in je hele leven. Dat is het echt! En het is niet omdat je met mij praat.”
{{topLeft}}
{{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{#paragraphs}}
{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via Email
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger