Canada

U.S. Department of State Background Note

Canada

U.S.-CANADA

Premier Harper, die aan het begin van zijn ambtstermijn verklaarde dat hij een nieuwe, positievere toon in de bilaterale betrekkingen wilde brengen en tegelijkertijd de Canadese belangen wilde verdedigen, had zijn eerste ontmoeting met president Bush op de bijeenkomst van 30-31 maart 2006 van het Partnerschap voor Veiligheid en Voorspoed van Noord-Amerika (SPP) in Cancún, Mexico. Premier Harper ontmoette president Bush later in juli 2006 in Washington DC, en de twee leiders zagen elkaar opnieuw toen president Bush in augustus 2007 een Noord-Amerikaanse leidersbijeenkomst bijwoonde in Montebello, Quebec.

Handel en investeringen
De Verenigde Staten en Canada hebben een economisch partnerschap dat uniek is in de wereld. De twee naties delen de grootste en meest uitgebreide handelsrelatie ter wereld, die in beide landen miljoenen banen oplevert. In 2006 bedroeg de totale handel tussen de twee landen meer dan 500 miljard dollar. De handel in beide richtingen die de Ambassador Bridge tussen Detroit, Michigan en Windsor, Ontario oversteekt, is gelijk aan alle export van de VS naar Japan. Het belang van Canada voor de Verenigde Staten is niet alleen een grensstaatverschijnsel: Canada is de belangrijkste exportmarkt voor 39 van de 50 Staten van de V.S. en staat in de top drie voor nog eens 8 Staten. In feite is Canada een grotere markt voor goederen uit de VS dan alle 25 landen van de Europese Gemeenschap samen, waarvan de bevolking meer dan 15 maal die van Canada is. De uitgebreide vrijhandelsovereenkomst tussen de V.S. en Canada, die in 1989 in werking trad, werd in 1994 vervangen door de Noordamerikaanse Vrijhandelsovereenkomst tussen de Verenigde Staten, Canada en Mexico (NAFTA). De NAFTA, die de 443 miljoen inwoners van de drie Noord-Amerikaanse landen omvat, heeft de FTA-verbintenissen uitgebreid om de handelsbelemmeringen te verminderen en overeengekomen handelsregels vast te stellen. Zij heeft ook langdurige bilaterale irritaties opgelost en de regels geliberaliseerd op verschillende gebieden, waaronder landbouw, diensten, energie, financiële diensten, investeringen en overheidsopdrachten. Sinds de invoering van de NAFTA in 1994 is de totale handel in goederen in beide richtingen tussen de Verenigde Staten en Canada met 250% gegroeid, waardoor veel nieuwe uitdagingen voor de bilaterale betrekkingen zijn ontstaan. Het Partnerschap voor Veiligheid en Welvaart van Noord-Amerika, dat in maart 2005 door de drie NAFTA-landen is gelanceerd, is een poging om deze en andere uitdagingen op continentale basis aan te pakken.

Canada is een stedelijke, van diensten afhankelijke economie met een grote productiebasis. Aangezien Canada voor de meeste staten de grootste exportmarkt is, is de grens tussen de VS en Canada van groot belang voor het welzijn en de bestaansmiddelen van miljoenen Amerikanen.

De VS is Canada’s belangrijkste landbouwmarkt, die in 2006 58% van de export van landbouwproducten en levensmiddelen voor zijn rekening nam. De invoer in de VS van Canadese dierlijke producten, met name herkauwers, is echter drastisch gedaald na de ontdekking van één enkel geval van boviene spongiforme encefalopathie (BSE, gekkekoeienziekte) begin 2003. De verscheping van het meeste Canadese rundvlees naar de VS werd eind 2003 hervat, en de handel in levende runderen jonger dan 30 maanden werd in juli 2005 hervat. Canada is de grootste landbouwmarkt van de VS en importeert vooral vers fruit en verse groenten en veeteeltproducten.

De VS en Canada hebben de grootste handelsbetrekkingen op energiegebied ter wereld. Canada is de grootste buitenlandse leverancier van energie aan de Verenigde Staten – het voorziet in 17% van de Amerikaanse olie-import en in 18% van de Amerikaanse vraag naar aardgas. De erkenning van de commerciële levensvatbaarheid van Canada’s oliezanden in Alberta heeft Canada’s bewezen oliereserves op 175 miljard vaten gebracht, waardoor het na Saoedi-Arabië de grootste houder van reserves ter wereld is geworden. Canada plant pijpleidingen in het Noordpoolgebied en terminals voor vloeibaar aardgas om de Noord-Amerikaanse markt van meer aardgas te voorzien. Canada en de VS exploiteren een geïntegreerd elektriciteitsnet dat voldoet aan gezamenlijk ontwikkelde betrouwbaarheidsnormen en voorzien in bijna al elkaars elektriciteitsinvoer. Canada is een belangrijke leverancier van elektriciteit (meestal schone en hernieuwbare hydro-elektrische energie) aan New England, New York, de Upper Midwest, het Pacific Northwest en Californië. Canadees uranium wordt gebruikt als brandstof voor Amerikaanse kerncentrales.

Hoewel 98% van de handel tussen de V.S. en Canada vlot verloopt, zijn er af en toe handelsgeschillen die de resterende 2% betreffen. Gewoonlijk worden deze geschillen in der minne geschikt via bilaterale overlegfora of door verwijzing naar de geschillenbeslechtingsprocedures van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) of de NAFTA. Zo hebben de Amerikaanse en de Canadese regering, in antwoord op door de Verenigde Staten bij de WTO ingediende bezwaarschriften, onderhandeld over een overeenkomst inzake tijdschriften die de toegang van de Amerikaanse uitgeversindustrie tot de Canadese markt heeft verruimd, en heeft Canada zijn octrooiwetten gewijzigd om de octrooibescherming te verlengen tot 20 jaar. Canada heeft de Amerikaanse wetgeving inzake handelsmaatregelen aangevochten in het kader van de NAFTA en de geschillenbeslechtingsmechanismen van de WTO. Sommige van deze zaken hadden betrekking op maatregelen van de regering van de VS tegen de invoer van zacht timmerhout uit Canada. Eind 2006 hebben de twee landen echter een alomvattende regeling voor zacht timmerhout getroffen en zijn deze zaken geseponeerd. De VS dringen er bij Canada op aan zijn wetgeving inzake intellectuele eigendom en de handhaving ervan te versterken. De VS en Canada hebben in 2003 een WTO-geschil over zuivelproducten bijgelegd. De Verenigde Staten en Canada hebben ook een aantal belangrijke visserijgeschillen opgelost. In onderlinge overeenstemming hebben de twee landen in 1981 een grensgeschil over de Golf van Maine voorgelegd aan het Internationaal Gerechtshof; beide hebben de uitspraak van het Hof van 12 oktober 1984 aanvaard, waarin een groot deel van de grens tussen de Exclusieve Economische Zones (EEZ’s) van de twee landen werd afgebakend.

De Verenigde Staten en Canada hebben in juni 1999 een Pacific Salmon Agreement ondertekend, waarin geschillen over de uitvoering van het Pacific Salmon Treaty van 1985 werden bijgelegd. In 2001 hebben de twee landen een overeenkomst bereikt over zalm uit de Yukon-rivier, waarbij een nieuwe, op abundantie gebaseerde regeling voor het beheer van de bestanden ten uitvoer is gelegd en een gecoördineerd beheer van alle zalmvisserij aan de westkust effectief is gerealiseerd. De Verenigde Staten en Canada hebben onlangs een overeenkomst bereikt over het delen van een ander grensoverschrijdend marien bestand, namelijk Pacifische heek. De twee landen hebben ook een verdrag over het gezamenlijk beheer van witte tonijn in de Stille Oceaan en werken nauw samen bij een reeks bilaterale visserijvraagstukken en initiatieven voor internationaal bestuur op volle zee.

Amerikaanse immigratie- en douane-inspecteurs verzorgen preclearance-diensten op acht Canadese luchthavens, waardoor luchtreizigers directe verbindingen met de Verenigde Staten kunnen maken. In 2005 vlogen ongeveer 16,5 miljoen passagiers op lijnvluchten tussen de VS en Canada. Het luchtverkeer zou verder moeten toenemen na de bilaterale “Open Skies”-overeenkomst die in maart 2007 werd ondertekend en waarbij alle economische beperkingen op burgerluchtvaartdiensten tussen Canada en de VS werden opgeheven. De twee landen delen ook in de exploitatie van de St. Lawrence Seaway, die de Grote Meren met de Atlantische Oceaan verbindt.

Canada en de VS hebben een van ’s werelds grootste investeringsbetrekkingen. De V.S. zijn Canada’s grootste buitenlandse investeerder. Volgens het Canadese bureau voor de statistiek bedroegen de directe buitenlandse investeringen van de VS in Canada eind 2006 241 miljard dollar, dat wil zeggen ongeveer 61% van de totale directe buitenlandse investeringen in Canada. De Amerikaanse investeringen vinden vooral plaats in de Canadese mijnbouw- en smelterijsector, de aardolie-industrie, de chemische industrie, de fabricage van machines en vervoersuitrusting, en de financiële sector.

Canada is de op vijf na grootste buitenlandse investeerder in de Verenigde Staten. Eind 2005 bedroegen de Canadese investeringen in de Verenigde Staten, inclusief investeringen van Canadese holdings in Nederland, volgens schattingen van het Amerikaanse ministerie van Handel 235 miljard dollar op basis van historische kosten. De Canadese investeringen in de Verenigde Staten zijn geconcentreerd in financiën en verzekeringen, industrie, bankwezen, informatie- en detailhandel en andere diensten.

De Amerikaanse ambassade in Canada is gevestigd op 490 Sussex Drive, Ottawa, Ontario. Het postadres is P.O. Box 866, Station B, Ottawa, Ontario, K1P 5T1 (tel. 613-238-5335).

REGERING

Canada is een constitutionele monarchie met een federaal systeem, een parlementaire regering, en sterke democratische tradities. Het Handvest van Rechten en Vrijheden van 1982 garandeert basisrechten op vele gebieden. Koningin Elizabeth II dient als koningin van Canada als symbool van de eenheid van de natie. Zij benoemt een gouverneur-generaal, die op advies van de Canadese premier fungeert als haar vertegenwoordiger in Canada, meestal voor een termijn van vijf jaar. De minister-president is de leider van de politieke partij die aan de macht is en staat aan het hoofd van het kabinet. Het kabinet blijft in functie zolang het in het Lagerhuis de meerderheid behoudt voor belangrijke kwesties.

Het parlement van Canada bestaat uit een gekozen Lagerhuis en een benoemde Senaat. De wetgevende macht berust bij het 308 leden tellende Lagerhuis. In het voorjaar van 2007 werd wetgeving aangenomen om de federale verkiezingen op vaste data, om de vier kalenderjaren, te laten plaatsvinden. De eerste vaste verkiezingsdatum is gepland voor 2009, maar de premier kan de gouverneur-generaal op elk moment vragen het parlement te ontbinden en nieuwe verkiezingen uit te schrijven als de regeringspartij het vertrouwen van het Lagerhuis verliest. Vacatures in de 105 leden tellende Senaat, waarvan de leden tot hun 75ste in functie blijven, worden vervuld door de gouverneur-generaal op advies van de eerste minister. Met recente constitutionele initiatieven is tevergeefs getracht de Senaat te versterken door hem verkiesbaar te maken en hem een grotere regionale vertegenwoordigende rol te geven. In een poging om de senaat geleidelijk te hervormen zonder de grondwet te wijzigen, zijn in het parlement wetsvoorstellen ingediend om de ambtstermijn van de senatoren te beperken en een openbare raadpleging in te stellen voor de benoeming van senatoren. De wetsvoorstellen stuiten echter op grote weerstand, zowel in het parlement als in bepaalde provincies, die de grondwettigheid van de voorgestelde wetgeving in twijfel trekken, waardoor het welslagen ervan twijfelachtig is.

Het strafrecht, dat grotendeels op het Britse recht is gebaseerd, is in het gehele land uniform en valt onder federale jurisdictie. Het burgerlijk recht is eveneens gebaseerd op het gewoonterecht van Engeland, behalve in Quebec, dat zijn eigen burgerlijk wetboek heeft behouden, naar het voorbeeld van dat van Frankrijk. De rechtspraak wordt verzorgd door federale, provinciale en gemeentelijke rechtbanken.

Elke provincie wordt bestuurd door een premier en een gekozen wetgevende kamer. Een luitenant-gouverneur, benoemd door de gouverneur-generaal, vertegenwoordigt de Kroon in elke provincie.

POLITIEKE OMSTANDIGHEDEN

Op 6 februari 2006 werd Stephen Harper beëdigd als Canada’s tweeëntwintigste premier, als opvolger van de leider van de Liberale Partij, Paul Martin. Harper, een toegewijd “beleidsspecialist”, klom op uit de gelederen van de conservatieve politieke partijmedewerkers. Voordat hij premier werd, was hij lid van het parlement, onder meer als oppositieleider sinds 2002, toen hij aan het hoofd kwam te staan van de in het westen gevestigde Canadian Alliance. Hij werd verkozen tot de eerste leider van de Conservatieve Partij van Canada toen deze in 2003 werd opgericht door de fusie van Canadian Alliance en de Progressieve Conservatieve Partij van Peter MacKay. De verkiezingsoverwinning van de Conservatieve Partij op 23 januari 2006 maakte een einde aan 12 jaar bewind door de Liberale Partij, dat uiteindelijk werd bezoedeld door corruptie en ethische bezwaren, ondanks de economische vooruitgang die Canada boekte terwijl de Liberalen aan de macht waren.

Bij de verkiezingen van januari 2006 boekten de Conservatieven een onverwachte winst in Québec, met tien zetels. Veel waarnemers hebben opgemerkt dat een nieuwe impuls voor de Conservatieven in Quebec een stimulans is voor de nationale eenheid. Harper’s regering bevindt zich echter in een minderheidspositie in het Lagerhuis, en heeft een minder grote minderheid dan de vorige liberale regering. De Conservatieven hebben nu 125 zetels en de Liberalen 98. Het separatistische Bloc Quebecois (BQ) heeft een meerderheid (49) van de 75 zetels van Quebec (het BQ biedt alleen in Quebec kandidaten aan). De linkse Nieuwe Democratische Partij (NDP) heeft haar zetelaantal verhoogd tot 29, en drie onafhankelijken hebben ook zitting in het parlement (vier zetels zijn vacant).

De Conservatieven van premier Harper begonnen het 39e parlement in het voorjaar van 2006 met een aantal doelstellingen die tijdens de verkiezingscampagne aan de orde kwamen: verantwoordingsplicht en ethiek in de regering; verlaging van de federale belasting op de toegevoegde waarde; maatregelen ter bestrijding van misdaad en geweld in de steden; verkorting van de wachttijden voor medische ingrepen in Canada’s nationale gezondheidszorg; en een belastingkrediet voor ouders voor dagopvang van jonge kinderen. Harper’s kabinetskeuzes op 6 februari omvatten zijn adviseur en campagneleider uit Quebec, Michael Fortier, die in de Senaat werd benoemd en de portefeuille voor het ministerie van Openbare Werken en Overheidsdiensten kreeg, en de voormalige liberale minister van Industrie David Emerson, die onmiddellijk na de verkiezingen de vloer overstak om minister van Internationale Handel van de conservatieve regering te worden. Voormalig vice-oppositieleider Peter MacKay werd in 2006 benoemd tot minister van Buitenlandse Zaken en werd later minister van Defensie na een kabinetswijziging in augustus 2007. Na een onderbreking van de zitting eind 2006, kwam het parlement op 29 januari 2007 weer aan het werk, waarbij het milieu, Canada’s militaire missie in Afghanistan en begrotingskwesties de aandacht trokken tijdens de zitting die tot eind juni duurde.

In Canada’s politieke systeem is het voor elke federale regering een belangrijke uitdaging om de tegenstrijdige belangen van Canada’s 10 provincies en 3 territoria in evenwicht te houden. De provincies en territoria erkennen de voordelen van een gecoördineerde aanpak in hun betrekkingen met de federale regering en hebben in 2003 een Raad van de Federatie opgericht, waarin hun leiders (de premiers van Canada) regelmatig bijeenkomen om gemeenschappelijke standpunten uit te werken.

Quebec, dat 23% van de nationale bevolking vertegenwoordigt (en een vergelijkbaar percentage zetels in het Lagerhuis heeft), wil zijn specifieke Franstalige karakter behouden en wordt door de minder dichtbevolkte westelijke provincies beschouwd als een land dat een te grote invloed op de federale regering uitoefent. Ten minste tot januari 2006, toen de Albertaan Stephen Harper tot premier werd verkozen, hebben de westelijke provincies soms hun bezorgdheid geuit over het feit dat hun belangen niet volledig door Ottawa werden behartigd. Ontario is van zijn kant van mening dat het aanzienlijk meer aan de federale regering betaalt dan het aan inkomsten terugkrijgt; en de Atlantische provincies proberen meer controle te krijgen over visserij- en mineraalrechten voor hun kusten. De federale regering, die van 1993 tot februari 2006 door de liberale partij werd geleid, heeft op enkele gebieden die onder de provinciale jurisdictie vielen wat macht afgestaan, terwijl zij op vele andere gebieden, zoals de interprovinciale handel en de regulering van de effectenhandel, de federale rol tracht te versterken. De minderheidsregering van de voormalige premier Martin heeft belangrijke concessies gedaan aan de provincies, waaronder een overeenkomst met de Atlantische provincies over het delen van inkomsten uit offshore-energieopbrengsten, en een overeenkomst met Ontario over de overdracht van inkomsten. Tijdens de First Minister’s Conference in september 2004 sloot Martin een overeenkomst met de provincies over een overdracht van gezondheidszorg ter waarde van 41 miljard CN$ (ongeveer 37 miljard US $). Dit omvatte ook een aparte deal voor Quebec, die werd gezien als een versterking van het “asymmetrisch federalisme”, een opvatting die aanvaardt dat niet alle provincies door de federale regering op dezelfde manier moeten worden behandeld om rechtvaardig te worden behandeld. Voorafgaand aan het gezondheidsakkoord was de verminderde federale steun aan de provincies voor gezondheidszorg een belangrijk twistpunt tussen provinciale leiders en de vorige liberale regeringen, omdat men vond dat die had bijgedragen tot aanhoudende begrotingstekorten in veel provincies, terwijl de federale regering aanhoudende overschotten had (de zogenaamde “verticale begrotingsonevenwichtigheid”).

De gemiddelde levensverwachting van een minderheidsregering in Canada is 18 maanden tot 2 jaar. Eerder in 2007 leidde dit tot verwachtingen over federale verkiezingen in het voorjaar van 2007, die echter nooit werden bewaarheid. De vooruitzichten voor een federale stemming op korte termijn zijn sindsdien afgenomen.

Nationale eenheid
De steun van het volk voor soevereiniteit lijkt in Quebec af te nemen, hoewel de trots op de unieke culturele en linguïstische identiteit van die provincie nog steeds erg groot is. De meeste kiezers in Quebec lijken de economische voordelen van het deel blijven uitmaken van de Canadese confederatie te waarderen en streven ernaar hun aparte Franstalige identiteit binnen de confederatie te bevorderen. Maar de steun voor het federalisme is broos. Woede over het “sponsoringprogramma” wakkerde de soevereiniteitsgedachte in 2005 weer aan, terwijl minister-president Harper’s woorden over “open federalisme” de cijfers in 2006 weer omlaag brachten. Bij de provinciale verkiezingen van maart 2007 haalden de regerende provinciale liberalen slechts 33% van de stemmen, en premier Jean Charest leidt nu een minderheidsregering. De Action Democratique du Quebec (ADQ), geleid door Mario Dumont, eindigde op de tweede plaats, terwijl de Parti Quebecois (PQ), die voor soevereiniteit is, een nipte derde plaats behaalde.

ReIS- EN BEDRIJFSINFORMATIE
Het Consular Information Program van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken adviseert Amerikanen die naar het buitenland reizen of daar verblijven door middel van Consular Information Sheets, Publieke Aankondigingen en Reiswaarschuwingen. Consular Information Sheets bestaan voor alle landen en bevatten informatie over inreis- en uitreisvereisten, monetaire voorschriften, gezondheidsomstandigheden, veiligheid en beveiliging, misdaad, politieke onlusten en de adressen van de Amerikaanse ambassades en consulaten in het buitenland. Publieke aankondigingen worden uitgegeven om snel informatie te verspreiden over terroristische dreigingen en andere relatief kortdurende omstandigheden in het buitenland die belangrijke risico’s inhouden voor de veiligheid van Amerikaanse reizigers. Reiswaarschuwingen worden uitgegeven wanneer het ministerie van Buitenlandse Zaken Amerikanen aanbeveelt niet naar een bepaald land te reizen omdat de situatie gevaarlijk of onstabiel is.

Voor de meest recente veiligheidsinformatie moeten Amerikanen die in het buitenland wonen en reizen regelmatig de website van het Bureau of Consular Affairs van het ministerie op http://www.travel.state.gov raadplegen, waar de huidige Worldwide Caution, Public Announcements, en Travel Warnings te vinden zijn. Publicaties van Consulaire Zaken, die informatie bevatten over het verkrijgen van paspoorten en het plannen van een veilige reis naar het buitenland, zijn ook beschikbaar op http://www.travel.state.gov. Voor aanvullende informatie over internationaal reizen, zie http://www.usa.gov/Citizen/Topics/Travel/International.shtml.

Het ministerie van Buitenlandse Zaken moedigt alle Amerikaanse burgers die naar het buitenland reizen of daar verblijven aan zich te registreren via de reisregistratiewebsite van het ministerie van Buitenlandse Zaken of bij de dichtstbijzijnde Amerikaanse ambassade of het dichtstbijzijnde Amerikaanse consulaat in het buitenland. Registratie maakt uw aanwezigheid en verblijfplaats bekend voor het geval het nodig is in noodgevallen contact met u op te nemen en stelt u in staat actuele informatie over veiligheidsomstandigheden te ontvangen.

Noodinformatie over Amerikanen die naar het buitenland reizen, kan worden verkregen door gratis te bellen naar 1-888-407-4747 in de V.S. en Canada of naar de gewone telefoonnummers.VS en Canada of de gewone gratis lijn 1-202-501-4444 voor bellers buiten de VS en Canada.

Het National Passport Information Center (NPIC) is het enige, gecentraliseerde openbare contactcentrum van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken voor informatie over Amerikaanse paspoorten. Telefoon: 1-877-4USA-PPT (1-877-487-2778). Klantenservicemedewerkers en operators voor TDD/TTY zijn bereikbaar van maandag tot en met vrijdag, van 7.00 uur tot 24.00 uur, Eastern Time, met uitzondering van officiële feestdagen.

Reizigers kunnen de meest recente gezondheidsinformatie opvragen bij het U.S. Centers for Disease Control and Prevention in Atlanta, Georgia. Een hotline op 877-FYI-TRIP (877-394-8747) en een website op http://www.cdc.gov/travel/index.htm geven de meest recente gezondheidsadviezen, aanbevelingen of vereisten voor immunisatie, en advies over de veiligheid van voedsel en drinkwater voor regio’s en landen. Een boekje getiteld “Health Information for International Travel” (HHS-publicatienummer CDC-95-8280) is verkrijgbaar bij de U.S. Government Printing Office, Washington, DC 20402, tel. (202) 512-1800.

Verdere elektronische informatie
Website van het ministerie van Buitenlandse Zaken. De website van het ministerie van Buitenlandse Zaken, die op Internet beschikbaar is op http://www.state.gov, biedt tijdige, wereldwijde toegang tot officiële informatie over het buitenlands beleid van de Verenigde Staten, met inbegrip van achtergrondnota’s en dagelijkse persconferenties, alsmede de lijst van de belangrijkste functionarissen van de posten van Buitenlandse Zaken en meer. De Overseas Security Advisory Council (OSAC) verstrekt via zijn website veiligheidsinformatie en regionaal nieuws dat van invloed is op Amerikaanse bedrijven die in het buitenland actief zijn http://www.osac.gov

Export.gov biedt een portaal voor alle exportgerelateerde bijstand en marktinformatie die door de federale overheid wordt aangeboden en biedt handelsaanwijzingen, gratis exportadvies, hulp bij het exportproces en meer.

Opgesteld: sep. 2007