Brief van Paulus aan de Efeziërs

Brief van Paulus aan de Efeziërs, ook wel Brief van Paulus de Apostel aan de Efeziërs genoemd,afkortingEfeziërs, tiende boek van het Nieuwe Testament, waarvan ooit werd gedacht dat het door Paulus de Apostel in de gevangenis was gecomponeerd, maar dat waarschijnlijker het werk is van een van zijn discipelen. De woorden “in Efeze” ontbreken in de vroegste manuscripten en citaten, en de auteur schreef de tekst waarschijnlijk ergens vóór 90 ce, terwijl hij de brief van Paulus aan de Kolossenzen raadpleegde (zie Brief van Paulus aan de Kolossenzen). Van de 155 verzen in Efeziërs hebben er 73 woordelijke parallellen met Kolossenzen, en wanneer parallellen met echte Paulinische zendbrieven worden toegevoegd, is 85 procent van Efeziërs elders dubbel geschreven. Het is dus het meest redelijk om Efeziërs als “deutero-Paulijns” te beschouwen – d.w.z,

De brief verklaart dat het christelijke mysterie (evangelie) van verlossing, voor het eerst geopenbaard aan de apostelen, de bron is van ware wijsheid (wellicht een indirecte verwerping van gnostische aanspraken op esoterische kennis van het bovennatuurlijke) en dat verlossing door Christus zowel aan joden als heidenen wordt aangeboden. De schrijver bevestigt dat er slechts “één Heer, één geloof, één doop, één God en Vader van allen” is (4:5-6), die alle dingen verenigd heeft in Christus, door wiens dood alle mensen verlost zijn. De schrijver spoort zijn lezers – ouders en kinderen, meesters en slaven – aan een voorbeeldig christelijk leven te leiden en zich te wapenen met het “schild des geloofs”, “de helm des heils” en “het zwaard des Geestes, dat is het Woord van God” (6:16-17), om de listen van de duivel te weerstaan.