Samenvatting: Hoofdstuk 1
De roman opent in het Central London Hatchery and Conditioning Centre.Het jaar is a.f. 632 (632 jaar “na Ford”). De directeur van de broederij en het conditioneringscentrum geeft een groep studenten een rondleiding door een fabriek die mensen produceert en hen conditioneert voor hun voorbestemde rollen in de wereldstaat. Hij legt de jongens uit dat mensen niet langer levende nakomelingen produceren. In plaats daarvan produceren operatief verwijderde eierstokken eicellen die worden bevrucht in kunstmatige houders en uitgebroed in speciaal ontworpen flessen.
De broederij bestemt elke foetus voor een bepaalde kaste in de wereldstaat. De vijf kasten zijn Alpha, Beta, Gamma, Delta, en Epsilon. Gamma, Delta en Epsilon ondergaan het Bokanovsky-proces, waarbij een ei wordt geschokt zodat het zich deelt en zesennegentig identieke embryo’s vormt, die zich vervolgens ontwikkelen tot zesennegentig identieke menselijke wezens. De Alpha en Beta embryo’s ondergaan dit delingsproces nooit, wat de embryo’s kan verzwakken. De directeur legt uit dat het Bokanovsky-proces de sociale stabiliteit bevordert omdat de klonen die het oplevert voorbestemd zijn om identieke taken uit te voeren op identieke machines. Het kloonproces is een van de instrumenten die de wereldstaat gebruikt om zijn leidende motto uit te voeren: “Gemeenschap, Identiteit, Stabiliteit.”
De directeur beschrijft vervolgens de Podsnap-techniek, die het rijpingsproces van eicellen in een enkele eierstok versnelt. Met deze methode kunnen binnen twee jaar honderden verwante individuen worden geproduceerd uit de eicellen en het sperma van dezelfde man en vrouw.De gemiddelde productie met de Podsnap-techniek bedraagt 11.000 broers en zussen in 150 partijen van eeneiige tweelingen. Henry Foster, een werknemer van de fabriek, wordt door de directeur geroepen en vertelt de aandachtige leerlingen dat het record voor deze fabriek op meer dan 16.000 broers en zussen staat.
De directeur en Henry Foster gaan verder met het uitleggen van de processen van de fabriek aan de jongens. Na de bevruchting reizen de embryo’s 267 dagen over een lopende band in hun flessen, de draagtijd van een menselijke foetus. Op de laatste dag worden ze “gedecanteerd”, oftewel geboren. Het hele proces is ontworpen om de omstandigheden in een menselijke baarmoeder na te bootsen, inclusief het schudden om de paar meter om de foetussen aan beweging te laten wennen. Zeventig procent van de vrouwelijke foetussen wordt gesteriliseerd; zij worden “freemartins” genoemd. De foetussen ondergaan verschillende behandelingen, afhankelijk van hun kasten. Zuurstofgebrek en alcoholbehandeling zorgen ervoor dat de leden van de drie lagere kasten minder intelligent en kleiner zijn. De foetussen die bestemd zijn om in het tropische klimaat te werken, worden als embryo’s geconditioneerd door hitte; tijdens hun kindertijd worden zij verder geconditioneerd om volwassen dieren voort te brengen die emotioneel en lichamelijk geschikt zijn voor het warme klimaat. Het kunstmatige proces, zegt de directeur, is erop gericht individuen “hun onontkoombare sociale lot” te laten accepteren en zelfs leuk te laten vinden.
De directeur en Henry Foster stellen vervolgens Lenina Crown aan de studenten voor. Zij legt uit dat het haar taak is de foetussen, die bestemd zijn voor de tropen, in te enten tegen tyfus en slaapziekte. In het bijzijn van de jongens herinnert Henry Lenina aan hun afspraakje voor die middag, wat de directeur “charmant” vindt. Henry legt verder uit dat toekomstige raketvliegtuigingenieurs worden geconditioneerd om constant in beweging te zijn, en toekomstige chemiearbeiders worden geconditioneerd om giftige chemicaliën te verdragen. Henry wil de studenten de conditionering van Alpha Plus Intellectuele foetussen laten zien, maar de directeur, die op zijn horloge kijkt, deelt mee dat het tien voor drie is. Hede besluit dat er niet genoeg tijd is om de Alpha Plus conditionering te zien; hij wil er zeker van zijn dat de studenten bij de kwekerijen zijn voordat de kinderen daar uit hun dutje zijn ontwaakt.
Analyse: Hoofdstuk 1
Huxley’s Brave New World kan worden gezien als een kritiek op de overenthousiaste omarming van nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen. Het eerste hoofdstuk leest als een opsomming van verbluffende wetenschappelijke prestaties: het klonen van mensen, snelle rijping en prenatale conditionering.De satirische toon van het hoofdstuk maakt echter duidelijk dat de op technologie gebaseerde samenleving geen utopie is, maar juist het tegenovergestelde.Net als George Orwells 1984 toont Brave New World een dystopie: een wereld van anonieme en ontmenselijkte mensen, gedomineerd door een regering die overweldigend machtig is geworden door het gebruik van technologie.