Venezuela, sinds 1999 de Bolivariaanse Republiek Venezuela genoemd, ligt aan de noordkust van Zuid-Amerika. Het land bestaat uit een continentaal vasteland en talrijke eilanden in de Caribische Zee. Het grenst in het oosten aan Guyana, in het zuiden aan Brazilië en in het westen aan Colombia. De Caribische buren voor de noordkust zijn Trinidad en Tobago, Grenada, Barbados, Curaçao, Bonaire, Aruba, Saint Vincent en de Grenadines en de Benedenwindse Antillen. Venezuela, dat in de tropen ligt, ligt dichter bij de evenaar, op het noordelijk halfrond.
Venezuela is wijd en zijd bekend om zijn aardolie-industrie, de milieudiversiteit van zijn grondgebied en zijn natuurlijke kenmerken. Venezuela herbergt een enorme diversiteit aan wilde dieren in verschillende beschermde habitats en wordt beschouwd als een van de 17 meest megadiverse landen ter wereld.
Venezuela is ook een van de meest stedelijke landen in Latijns-Amerika. Het grootste deel van de bevolking is geconcentreerd in het noorden, vooral in de grootste metropool, Caracas. Andere grote steden zijn Maracay, Maracaibo, Barquisimeto, Valencia, en Ciudad Guayana.
Overzicht
Venezuela, sinds 1999 de Bolivariaanse Republiek Venezuela genoemd, ligt aan de noordkust van Zuid-Amerika. Het land bestaat uit een continentaal vasteland en talrijke eilanden in de Caribische Zee. Het grenst in het oosten aan Guyana, in het zuiden aan Brazilië en in het westen aan Colombia. De Caribische buren voor de noordkust zijn Trinidad en Tobago, Barbados, Curaçao, Bonaire, Aruba, Saint Vicent en de Grenadines en de Benedenwindse Antillen. Venezuela valt in de tropen, maar ligt dichter bij de evenaar, op het noordelijk halfrond.
Venezuela is wijd en zijd bekend om zijn petroleumindustrie, de milieudiversiteit van zijn grondgebied en zijn natuurlijke kenmerken. Venezuela herbergt een enorme diversiteit aan wilde dieren in verschillende beschermde habitats en wordt beschouwd als een van de 17 meest megadiverse landen ter wereld.
Venezuela is ook een van de meest stedelijke landen in Latijns-Amerika. Het grootste deel van de bevolking is geconcentreerd in het noorden, vooral in de grootste metropool, Caracas. Andere grote steden zijn Maracay, Maracaibo, Barquisimeto, Valencia en Ciudad Guayana.
Gebied: 912.050 vierkante kilometer
Bevolking
Bevolking: 31.775.371 (schatting IMF 2016)
Talen: Spaans (officieel), talrijke inheemse dialecten
Geloofsovertuigingen: nominaal rooms-katholiek 92%, 8% protestants of overig
Politiek stelsel
Regeertype: Federale republiek, met vijf takken van de regering: de uitvoerende, de wetgevende, de rechterlijke, de kiezende en de burgerlijke macht.
Hoofdstad: Caracas
Uitvoerende macht: President Nicolas Maduro (sinds 19 april 2013) Staatshoofd en regeringsleider zijn de president, die bij volksstemming wordt verkozen voor een termijn van zes jaar met een limiet van twee opeenvolgende termijnen. De Raad van Ministers wordt door de president benoemd.
Legislatieve tak: Nationale Vergadering met één kamer of Asamblea Nacional (165 zetels; de leden worden door de bevolking verkozen voor een termijn van vijf jaar; drie zetels zijn voorbehouden aan de inheemse volken van Venezuela).
Juridische tak: Hooggerechtshof of Tribunal Suprema de Justicia. Magistraten worden door de Nationale Vergadering gekozen voor een termijn van twaalf jaar.
Electorale afdeling: De Nationale Kiesraad of Consejo Electoral Nacional (CNE) beheert alle verkiezingen, ook die welke binnen de burgermaatschappij worden gehouden. De vijf belangrijkste leden worden door de Nationale Vergadering verkozen voor een periode van zeven jaar. De huidige voorzitter van de CNE is Tibisay Lucena.
Burgerlijke tak: Deze afdeling ziet erop toe dat burgers en overheidsfunctionarissen de wetten van het land naleven. Hij bestaat uit de procureur-generaal (of procureur-generaal), de rekenmeester-generaal, en de verdediger van het volk (ombudsman voor de mensenrechten).
De belangrijkste politieke partijen:
Er zijn momenteel twee grote blokken politieke partijen in Venezuela: het zittende linkse blok Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV), haar belangrijkste bondgenoten Vaderland voor Allen (PPT) en de Communistische Partij van Venezuela (PCV), en het oppositieblok dat is gegroepeerd in de verkiezingscoalitie Mesa de la Unidad Democrática. Dit omvat Een Nieuw Tijdperk (UNT) samen met de geallieerde partijen Project Venezuela, Justice First, Beweging voor Socialisme (MAS) en anderen. Hugo Chávez, de centrale figuur in het Venezolaanse politieke landschap sinds zijn verkiezing tot president in 1998 als politieke buitenstaander, overleed begin 2013 in functie en werd opgevolgd door Nicolás Maduro (aanvankelijk als interim-president, alvorens nipt de Venezolaanse presidentsverkiezingen te winnen, 2013).
Militaire takken: Nationale Strijdkrachten (Fuerzas Armadas Nacionales of FAN): Grondtroepen of Leger (Fuerzas Terrestres of Ejercito), Zeestrijdkrachten (Fuerzas Navales of Armada; omvat Mariniers, Kustwacht), Luchtmacht (Fuerzas Aereas of Aviacion), Strijdkrachten van Samenwerking of Nationale Garde (Fuerzas Armadas de Cooperacion of Guardia Nacional)
Bron: Wikipedia
Economie
De Centrale Bank van Venezuela is verantwoordelijk voor de ontwikkeling van het monetaire beleid voor de Venezolaanse bolívar die als munteenheid wordt gebruikt. De munteenheid wordt voornamelijk op papier gedrukt en in het hele land verspreid. De president van de Centrale Bank van Venezuela is momenteel Eudomar Tovar, die ook fungeert als vertegenwoordiger van het land bij het Internationaal Monetair Fonds. Volgens de Heritage Foundation en de Wall Street Journal heeft Venezuela de zwakste eigendomsrechten ter wereld, met een score van slechts 5,0 op een schaal van 100; onteigening zonder compensatie is niet ongebruikelijk. Venezuela heeft een gemengde economie die wordt gedomineerd door de aardoliesector, die goed is voor ongeveer een derde van het BBP, ongeveer 80% van de export en meer dan de helft van de overheidsinkomsten. Het BBP per hoofd van de bevolking bedroeg in 2009 13.000 dollar, waarmee het op de 85e plaats van de wereld staat. Venezuela heeft de minst dure benzine ter wereld omdat de consumentenprijs van benzine zwaar gesubsidieerd wordt.
Meer dan 60% van Venezuela’s internationale reserves bestaat uit goud, acht keer meer dan het gemiddelde voor de regio. Het grootste deel van Venezuela’s goud in het buitenland bevindt zich in Londen. Op 25 november 2011 kwam het eerste van 11 miljard dollar aan gerepatrieerd ongemunt goud aan in Caracas; Chávez noemde de repatriëring van goud een “soevereine” stap die zal helpen de buitenlandse reserves van het land te beschermen tegen de onrust in de VS en Europa. Het regeringsbeleid spendeerde dit teruggekeerde goud echter snel en in 2013 werd de regering gedwongen om de dollarreserves van staatsbedrijven toe te voegen aan die van de nationale bank om de internationale obligatiemarkt gerust te stellen.
De verwerkende industrie droeg in 2006 voor 17% bij aan het BBP. Venezuela produceert en exporteert zware industrieproducten zoals staal, aluminium en cement, waarbij de productie is geconcentreerd rond Ciudad Guayana, in de buurt van de Guri-dam, een van de grootste dammen ter wereld en de leverancier van ongeveer driekwart van Venezuela’s elektriciteit. Andere belangrijke productiesectoren zijn elektronica en auto’s, maar ook dranken en levensmiddelen. De landbouw in Venezuela is goed voor ongeveer 3% van het BBP, 10% van de beroepsbevolking en minstens een kwart van Venezuela’s landoppervlak. Venezuela exporteert rijst, maïs, vis, tropische vruchten, koffie, rundvlees en varkensvlees. Het land is op de meeste landbouwgebieden niet zelfvoorzienend. In 2012 bedroeg de totale voedselconsumptie meer dan 26 miljoen ton, een stijging van 94,8% ten opzichte van 2003.
Sinds de ontdekking van olie in het begin van de 20e eeuw is Venezuela een van ’s werelds grootste exporteurs van olie, en het is een van de oprichters van de OPEC. Voorheen was het een onderontwikkelde exporteur van landbouwgrondstoffen zoals koffie en cacao, maar al snel ging olie de export en de overheidsinkomsten domineren. De olieschaarste van de jaren ’80 leidde tot een buitenlandse schuldencrisis en een langdurige economische crisis, waarbij de inflatie in 1996 een hoogtepunt van 100% bereikte en de armoedecijfers in 1995 tot 66% stegen terwijl het BBP per hoofd van de bevolking (tegen 1998) daalde tot hetzelfde niveau als in 1963, een daling met een derde ten opzichte van de piek in 1978. In de jaren negentig maakte Venezuela in 1994 ook een grote bankencrisis door. Het herstel van de olieprijzen na 2001 stimuleerde de Venezolaanse economie en maakte sociale uitgaven mogelijk. In 2003 voerde de regering van Hugo Chávez deviezencontroles in nadat kapitaalvlucht tot een devaluatie van de munt had geleid. Dit leidde tot de ontwikkeling van een parallelle markt van dollars in de daaropvolgende jaren, waarbij de officiële wisselkoers minder dan een zesde van de waarde op de zwarte markt bedroeg. De gevolgen van de wereldwijde financiële crisis van 2008 zorgden voor een hernieuwde economische neergang.
Met sociale programma’s zoals de Bolivariaanse Missies boekte Venezuela in de jaren 2000 vooruitgang op het gebied van sociale ontwikkeling, met name op gebieden als gezondheid, onderwijs en armoede. Veel van het sociale beleid van Chávez en zijn regering is op gang gebracht door de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling, acht doelstellingen die Venezuela en 188 andere landen in september 2000 zijn overeengekomen. Verwacht wordt dat Venezuela alle acht doelstellingen tegen de deadline van 2015 zal halen.
Industrie: aardolie, bouwmaterialen, voedselverwerking, ijzerertsmijnbouw, staal, aluminium; automobielassemblage, onroerend goed, toerisme en ecotoerisme
Landbouwproducten: maïs, sorghum, suikerriet, rijst, bananen, groenten, koffie, rundvlees, varkensvlees, melk, eieren, vis
Petroleum: productie – 2.300.000 vaten per dag (370.000 m3), bewezen conventionele reserves – 79.7 miljard vaten (1,267×1010 m3)
Natuurlijk gas: productie – 176 triljoen kubieke voet (5.000 km3) (2010 schatting), totale bewezen reserves – 4.838 miljard kubieke meter (bcm) (2007 schatting)
Munteenheid: Bolivar Fuerte, BsF. (VEF)
Groeipercentage BBP: 6,8 % dec/13
Werkloosheidscijfer: 7,3% apr/16
Inflatiecijfer: 741 % feb/17
Bron: Wikipedia
Geschiedenis
De menselijke bewoning van Venezuela is naar schatting minstens 15.000 jaar geleden begonnen, uit welke periode bladvormige schilferwerktuigen, samen met hak- en plano-convexe schraapwerktuigen, blootgelegd zijn gevonden op de hoge rivierterrassen van de Rio Pedregal in het westen van Venezuela. In de 16e eeuw, toen de Spaanse kolonisatie van Venezuela begon, werden inheemse volken zoals de Mariches, die zelf afstamden van de Cariben, systematisch vermoord. Indiaanse caciques (leiders) zoals Guaicaipuro en Tamanaco probeerden zich te verzetten tegen de Spaanse invallen, maar werden uiteindelijk onderworpen; Tamanaco zelf werd, in opdracht van Caracas’ stichter Diego de Losada, ook ter dood gebracht.
Venezuela werd voor het eerst gekoloniseerd door Europeanen in 1522, toen het de eerste permanente Zuid-Amerikaanse nederzetting van het Spaanse Rijk huisvestte in wat nu Cumaná is. Het grootste deel van Venezuela, dat oorspronkelijk deel uitmaakte van het Viceroyalty van Peru, werd uiteindelijk onderdeel van het Viceroyalty van Nieuw Granada; delen van Oost-Venezuela werden opgenomen in Nieuw Andalusië. Na een reeks mislukte opstanden riep Venezuela – onder leiding van Francisco de Miranda, een Venezolaanse maarschalk die betrokken was bij de Franse Revolutie – op 5 juli 1811 de onafhankelijkheid uit. Hiermee begon de Venezolaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Een verwoestende aardbeving die Caracas in 1812 trof, samen met de opstand van de Venezolaanse llaneros, hielp echter de eerste Venezolaanse republiek ten val te brengen. Een tweede Venezolaanse republiek, uitgeroepen op 7 augustus 1813, duurde enkele maanden voordat zij ook werd verpletterd.
Soevereiniteit werd pas bereikt nadat Simón Bolívar, bekend als El Libertador (“De Bevrijder”) en geholpen door José Antonio Páez en Antonio José de Sucre, op 24 juni 1821 de Slag bij Carabobo had gewonnen. De overwinning van José Prudencio Padilla in de Slag bij het Meer van Maracaibo op 24 juli 1823 droeg bij aan de bezegeling van de Venezolaanse onafhankelijkheid. Het congres van Nieuw Granada gaf Bolivar de leiding over het leger van Granada; aan het hoofd daarvan bevrijdde hij verschillende landen en stichtte hij Gran Colombia. Sucre, die vele gevechten voor Bolivar won, bevrijdde Ecuador en werd later de tweede president van Bolivia. Venezuela bleef deel uitmaken van Gran Colombia tot 1830, toen een opstand onder leiding van Páez de afkondiging van een nieuwe Republiek Venezuela mogelijk maakte; Páez werd de eerste president.
Venezuela’s negentiende-eeuwse geschiedenis werd voor een groot deel gekenmerkt door politieke onrust en dictatoriaal bewind. In de eerste helft van de 20e eeuw bleven caudillos (militaire machthebbers) de overhand houden, hoewel zij over het algemeen sociale hervormingen toestonden en economische groei bevorderden. Na de dood van Juan Vicente Gómez in 1935 en het einde van het caudillismo (autoritair bewind), dwongen pro-democratische bewegingen het leger uiteindelijk om zich in 1958 terug te trekken uit directe betrokkenheid bij de nationale politiek. Sinds dat jaar heeft Venezuela een reeks democratisch gekozen regeringen gehad. De ontdekking van enorme oliereserves, in totaal zo’n 400 miljoen vaten, tijdens de Eerste Wereldoorlog leidde tot een economische boom die tot in de jaren ’80 duurde; in 1935 was het BBP per hoofd van de bevolking in Venezuela het hoogste van Latijns-Amerika, en de globalisering en zware immigratie vanuit Zuid-Europa en armere Latijns-Amerikaanse landen zorgden voor een duidelijke diversificatie van de Venezolaanse samenleving.
De ineenstorting van de olieprijzen in de jaren ’80, en de enorme overheidsuitgaven en de accumulatie van interne en externe schulden door de regering en de particuliere sector tijdens de Petrodollar-jaren van de jaren ’70 en begin jaren ’80, hebben de Venezolaanse economie verlamd. Terwijl de regering de munt devalueerde om aan haar toenemende lokale en externe financiële verplichtingen te voldoen, daalde de reële levensstandaard van de Venezolanen dramatisch. De neoliberale hervormingen die president Carlos Andrés Perez in februari 1989 invoerde, leidden tot massale rellen en een daaropvolgend hardhandig optreden van leger en politie, dat bekend werd als de Caracazo. Geschat wordt dat de staatsveiligheidsdiensten tussen 27 februari en 5 maart 1989 tussen de 300 en 3.000 Venezolanen hebben gedood na de rellen. Een aantal mislukte economische beleidsmaatregelen en toenemende corruptie bij de overheid en in de samenleving in het algemeen leidden tot toenemende armoede en criminaliteit, verslechtering van de sociale indicatoren en toenemende politieke instabiliteit, wat resulteerde in drie grote couppogingen, twee in 1992 en nog een in 2002. Bij de staatsgreep van februari 1992 probeerde Hugo Chavez, een voormalige parachutist, de regering van president Carlos Andres Perez omver te werpen omdat de woede over de economische bezuinigingsmaatregelen van de president toenam. Chavez slaagde daar niet in en belandde in de gevangenis. In november van dat jaar vond een andere mislukte poging tot staatsgreep plaats, georganiseerd door andere revolutionaire groepen in de Venezolaanse strijdkrachten en degenen die waren overgebleven van Chavez’ vorige poging.
Hugo Chávez kreeg in maart 1994 gratie van president Rafael Caldera, met een schone lei en met herstel van zijn politieke rechten. Toen het vertrouwen in de bestaande partijen instortte, werd Chávez in 1998 tot president gekozen en werd een “Bolivariaanse Revolutie” ontketend, die in 1999 begon met een grondwetgevende vergadering die een nieuwe grondwet voor Venezuela moest schrijven.
In april 2002 werd Chávez kortstondig uit de macht verdreven in een poging tot een Venezolaanse staatsgreep na demonstraties van zijn tegenstanders, maar na twee dagen kwam hij weer aan de macht als gevolg van demonstraties van zijn aanhangers en acties van het leger.
Chávez bleef ook aan de macht na een nationale staking die meer dan twee maanden duurde, van december 2002 tot februari 2003, inclusief een staking/lockout bij de staatsoliemaatschappij PDVSA. De staking leidde tot ernstige economische ontwrichting, waarbij het BBP van het land in de eerste vier maanden van 2003 met 27% daalde en de olie-industrie 13,3 miljard dollar kostte. De kapitaalvlucht voor en tijdens de staking leidde tot de herinvoering van de deviezencontroles (die in 1989 waren afgeschaft), die werden beheerd door het agentschap CADIVI. In het daaropvolgende decennium werd de regering gedwongen tot verscheidene devaluaties van de valuta. Deze devaluaties hebben weinig bijgedragen aan de verbetering van de situatie van de Venezolaanse bevolking, die afhankelijk is van geïmporteerde producten of lokaal geproduceerde producten die afhankelijk zijn van geïmporteerde inputs, terwijl de verkoop van olie in dollars het overgrote deel van de export van Venezuela uitmaakt.
Chávez overleefde nog een aantal politieke beproevingen, waaronder een referendum in augustus 2004 om hem terug te roepen. In december 2006 werd hij voor een nieuwe termijn verkozen en in oktober 2012 werd hij herkozen voor een derde termijn. Hij werd echter nooit beëdigd voor zijn derde termijn, vanwege medische complicaties. Chávez overleed op 5 maart 2013 na een gevecht van bijna twee jaar met kanker. De presidentsverkiezingen die op zondag 14 april 2013 plaatsvonden, waren de eerste sinds Chávez in 1999 aan de macht kwam waarbij zijn naam niet op het stembiljet voorkwam.
Nicolás Maduro is de president van Venezuela sinds 14 april 2013, na het winnen van de tweede presidentsverkiezingen na de dood van Chávez, met 50,61% van de stemmen tegen de oppositiekandidaat Henrique Capriles Radonski die 49,12% van de stemmen had. De Democratic Unity Roundtable (het oppositiekartel van de regering) betwistte zijn benoeming als een schending van de grondwet. Het Hooggerechtshof van Venezuela (TSJ) oordeelt echter dat Nicolás Maduro volgens de Venezolaanse grondwet de president van de Bolivariaanse Republiek Venezuela is en als zodanig is benoemd door het Venezolaanse Congres (Asamblea Nacional).