Antipyretica: werkingsmechanismen en klinisch gebruik bij koortsonderdrukking

Koorts is een complexe fysiologische respons die wordt uitgelokt door infectieuze of aseptische stimuli. Verhogingen van de lichaamstemperatuur treden op wanneer de concentraties van prostaglandine E(2) (PGE(2)) in bepaalde delen van de hersenen toenemen. Deze verhogingen veranderen de vuursnelheid van neuronen die de thermoregulatie in de hypothalamus regelen. Hoewel koorts de niet-specifieke immuunrespons op binnendringende micro-organismen ten goede komt, wordt koorts ook gezien als een bron van ongemak en wordt het gewoonlijk onderdrukt met koortswerende medicatie. Koortswerende middelen zoals aspirine worden al sinds het einde van de 19e eeuw op grote schaal gebruikt, maar de mechanismen waardoor zij koorts verlichten zijn pas de laatste decennia gekarakteriseerd. Het is nu duidelijk dat de meeste koortswerende middelen werken door het enzym cyclooxygenase te remmen en de hoeveelheid PGE(2) in de hypothalamus te verminderen. Recentelijk zijn andere werkingsmechanismen van koortswerende middelen gesuggereerd, waaronder hun vermogen om pro-inflammatoire mediatoren te verminderen, anti-inflammatoire signalen op de plaats van het letsel te versterken, of antipyretische boodschappen in de hersenen te stimuleren. Hoewel de complexe biologische werking van koortswerende middelen beter wordt begrepen, zijn de indicaties voor hun klinisch gebruik minder duidelijk. Ze zijn mogelijk niet geïndiceerd voor alle koortsaandoeningen omdat sommige paradoxaal genoeg bijdragen aan het ongemak van de patiënt, interfereren met de accurate beoordeling van patiënten die antimicrobiële middelen krijgen, of patiënten predisponeren voor bijwerkingen van andere geneesmiddelen. De ontwikkeling van meer selectieve koortsverlagende middelen en hun verstandig gebruik met aandacht voor mogelijke ongewenste gevolgen zijn belangrijk voor de toekomstige kwaliteit van de klinische geneeskunde.