Verpleegkundigen zijn vaak onbezongen helden die in de schaduw worden gesteld van artsen, die veel van de eer krijgen.
Maar niet vandaag.
De onderstaande groep verpleegkundigen heeft een prachtig stempel gedrukt op de geschiedenis van de gezondheidszorg, dat nooit meer kan worden uitgewist. Vele malen hebben deze vrouwen, in het aangezicht van tegenspoed, alles gegeven voor hun patiënten en hun carrière, vaak achter de schermen en zonder erkenning. Dat is waarom WIJ hen eren. Wij hebben hun inzet gezien, en hun historische triomfen die de basis hebben gelegd voor vele verpleegsters van vandaag. Hieronder ziet u een aantal van de baanbrekende verpleegkundigen uit de geschiedenis.
7. Estelle Massey Osborne
Estelle Massey Osborne, geboren in 1901, was de eerste zwarte vrouw die een mastergraad in verpleegkunde behaalde. Maar dit is niet het enige feit dat haar onderscheidt. Gedurende haar hele carrière heeft Osborne zich ingezet om de mogelijkheden voor zwarte verpleegkundigen in het hele land te verbeteren. Haar doel was ervoor te zorgen dat zwarte verpleegsters een even goede opleiding kregen als hun blanke collega’s.
In 1943 werd Osborne adviseur voor de National Nursing Council for War Services en hielp ze het kleurverbod voor verpleegsters in het Amerikaanse leger en de marine te laten opheffen. Ook hielp ze binnen twee jaar het aantal opleidingsscholen dat zwarte studenten wilde toelaten bijna te verdubbelen.
Toen ze in 1945 het eerste zwarte lid werd van de faculteit van de New York University, gebruikte ze haar positie om te blijven vechten voor de rechten van zwarte verpleegsters. Osborne’s nalatenschap leeft voort in de vorm van de Estelle Massey Osborne Scholarship voor geregistreerde zwarte verpleegkundigen die geïnteresseerd zijn in een voltijdse verpleegkundige masterstudie.
6. Jessie Sleet Scales
Een andere baanbrekende Afro-Amerikaanse verpleegster was Jessie Sleet Scales, die in 1900 Amerika’s eerste zwarte verpleegster werd op het gebied van volksgezondheid. Opgeleid in Chicago, verhuisde Scales naar New York en, na maandenlang tevergeefs geprobeerd te hebben een baan te vinden, werd ze wijkverpleegster voor de Charity Organization Society.
Scales werd oorspronkelijk aangenomen om tuberculose te behandelen in de zwarte gemeenschap van de stad, die weinig gezondheidszorgmogelijkheden had en een diepgewortelde weerstand tegen formele medische zorg. Haar werk breidde zich al snel uit tot alles van bevallingen en waterpokken tot hartziekten en kanker. Haar werklast was enorm: Zoals ze beschreef in een artikel in 1901 voor de American Journal of Nursing, omvatte haar werklast in een periode van twee maanden 156 gesprekken met 41 gezinnen.
Scales’ werk inspireerde andere organisaties om zwarte wijkverpleegsters in dienst te nemen, van wie sommigen op haar aanbeveling werden geselecteerd. Ze was een pionier in wat we nu cultureel passende zorg noemen.
5. Lillian Holland Harvey
Geregistreerd verpleegster Lillian Holland Harvey is vooral bekend om haar werk in het onderwijs. Zij werd in 1948 decaan van de Tuskegee University School of Nursing en bekleedde deze functie bijna 30 jaar. Gedurende haar tijd als decaan was Harvey de spil in het opzetten en aanbieden van Alabama’s eerste Bachelor of Science graad in verpleegkunde. Het programma bood studenten een goede opleiding, compleet met praktische ziekenhuiservaring – zowel lokaal als buiten de staat.
Harvey geloofde dat iedereen professionele erkenning verdiende, ongeacht zijn of haar achtergrond. Zelfs de strenge regels van de segregatie in de jaren veertig weerhielden haar niet, en ze behaalde een aantal onderscheidingen. Harvey’s afgestudeerden zeggen dat zij hun leven sterk beïnvloed heeft en het goede voorbeeld gaf. Ze liet hen zien hoe belangrijk het is om een opleiding te volgen, een balans te vinden tussen werk en gezin, en manieren te vinden om betrokken te raken bij hun lokale gemeenschap.
4. Mable Keaton Staupers
Mabel Keaton Staupers (1890-1989), oorspronkelijk afkomstig uit Barbados, werd in 1917 Amerikaans staatsburger en studeerde verpleegkunde aan de Freedmen’s Hospital School of Nursing in Washington, D.C. Net als Scales lag een belangrijk deel van haar vroege carrière in de strijd tegen tuberculose, die vooral de zwarte gemeenschap zwaar had getroffen. Ze hielp bij de oprichting van de kliniek voor tuberculose in het Booker T. Washington Sanatorium en werd later uitvoerend secretaris van het Harlem Tuberculosis Committee.
Staupers werkte ook hard aan de verbetering van de status van Afro-Amerikaanse verpleegkundigen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog leidde ze de campagne voor de integratie van zwarte verpleegsters in het Army Nurse Corps, waarbij ze een ontmoeting had met First Lady Eleanor Roosevelt om uit te leggen…
…wat de dwaasheid was van het plan van de president om blanke verpleegsters op te leiden terwijl zwarte verpleegsters ofwel werkloos waren ofwel alleen krijgsgevangenen en zwarte soldaten mochten behandelen. Dankzij die inspanning maakte president Franklin Roosevelt in 1945 een einde aan de raciale inschrijvingsbeperkingen voor legerverpleegsters.
Staupers werd in 1949 president van de NACGN en orkestreerde de fusie van de organisatie met de ANA twee jaar later. In 1961 publiceerde ze een memoires, No Time for Prejudice: A Story of the Integration of Negroes in Nursing in the United States.
3. Harriet Tubman
Harriet Tubman was een inspirerende figuur die ontelbare keren haar leven riskeerde om anderen te bevrijden uit de slavernij waarin zij zelf was geboren. Maar de ongeveer 300 slaven die ze naar de vrijheid leidde, waren niet de enige mensenlevens die ze veranderde. Tubman diende als verpleegster tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog en gebruikte haar kennis van kruidengeneeskunde om gewonde soldaten te behandelen op het eiland Port Royal voor de kust van South Carolina. Met behulp van traditionele remedies genas Tubman vele soldaten van dysenterie en pokken. En omdat ze zelf geen pokken opliep, deden verhalen de ronde dat ze door God gezegend was.
Tubman’s werk was zo uitmuntend dat een generaal van de Unie er bij het Congres op aandrong haar een pensioen te geven voor haar inspanningen. Na de oorlog bleef Tubman anderen verplegen en hielp ze bij de oprichting van een bejaardentehuis.
2. Brig.Gen. Hazel Johnson Brown, RN, Ph.D.
Toen Hazel W. Johnson-Brown probeerde toegelaten te worden tot een plaatselijk ziekenhuis, kreeg ze te horen: “We hebben nog nooit een zwarte in ons programma gehad, en dat zullen we ook nooit hebben.” Gelukkig zette Johnson-Brown, ondanks de raciale obstakels op haar pad, door en werd ze verpleegster.
Ze studeerde aan de Harlem Hospital School of Nursing, waar ze in 1950 afstudeerde. Daarna ging ze in het leger en werkte tijdens haar diensttijd in Japan en later Korea. In de jaren zestig leidde ze ook chirurgische verpleegsters op die naar Vietnam moesten.
Johnson-Browns capaciteiten in de operatiekamer leidden ertoe dat ze in het leger hoger op de ranglijst kwam. Uiteindelijk werd ze de eerste zwarte vrouw die tot brigadegeneraal werd bevorderd en de eerste die aan het hoofd kwam te staan van het 7.000-koppige US Army Nurse Corps.
Naast haar Harlem-diploma behaalde Johnson-Brown een bachelor in verpleegkunde, een master en een doctoraat in onderwijsadministratie. En als klap op de vuurpijl kreeg ze een aantal onderscheidingen en werd ze twee keer uitgeroepen tot Army Nurse of the Year.
1. Sojourner Truth
Isabella Baumfree – beter bekend onder haar zelfbenoemde naam Sojourner Truth – werd in 1797 geboren als slavin in Ulster County, New York. En hoewel ze later bekendheid zou verwerven als abolitioniste en vrouwenrechtenactiviste, was Truth oorspronkelijk een verpleegster die werkte voor een familie genaamd de Dumonts. Haar vrijheid was haar beloofd een jaar voor de Emancipatiewet van 1827, maar toen haar eigenaar van gedachten veranderde, vluchtte ze met haar jonge dochter Sophia in 1826.
In haar latere jaren werkte Truth bij de National Freedman’s Relief Association in Washington D.C., waar ze zich inspande om de netheid en kwaliteit van de zorg te verbeteren. Maar het meest opmerkelijk is misschien wel dat Truth haar krachtige stem en welsprekende toespraken gebruikte om er bij het Congres op aan te dringen opleidingsprogramma’s voor verpleegsters te financieren.
In een tijdperk voordat er enige formele verpleegstersopleiding bestond, blijven Truth’s perceptie en pleidooi voor de noodzaak van een dergelijke opleiding werkelijk legendarisch. En dat alles van een negenjarig meisje dat voor $100 bij een kudde schapen werd gegooid.