Vraagt u zich wel eens af “mijn nummer is zo goed, maar waarom krijg ik het niet luider?!”
Eén van de grootste mixdown-vragen die we hier bij Cymatics krijgen is “hoe maak ik mijn track luider”.
Je denkt misschien dat het een mastering probleem is, maar het is eigenlijk het mixen.
Voordat een master je nummer echt kan polijsten en verbeteren, heb je een mix nodig die goed werkt als je gemastered wordt.
Nou, als je er over nadenkt, hebben alle nummers hetzelfde volume, zelfs die van jou.
Normaal gesproken raakt een nummer een limiter met een plafond van 0.
Dus eigenlijk betekent dit dat andere nummers gewoon “perceptueel luider” zijn.
Nou, deze perceptuele luidheid kan worden uitgelegd met een ander gezegde, bekend als “maximaal volume, minimale spanning”.
In essentie betekent dit dat je de elementen van je nummer perceptueel luid wilt hebben, terwijl je de minste hoeveelheid daadwerkelijk volume gebruikt.
Dit kan om een veelheid aan redenen gebeuren.
Een geluid met veel harmonische inhoud kan bijvoorbeeld perceptueel luider zijn.
Een ander kan een zwaar gecomprimeerd geluid zijn met een constant dynamisch bereik.
Hieronder staan 5 technieken die je kunt toepassen in je mixen om je muziek perceptueel luider te maken.
Loudheidstechniek #1: Slotting
Als je leert mixen, is een van de eerste vaardigheden die je onder de knie wilt krijgen “slotting”.
Slotting is het concept van het plaatsen van elk element van je track in hun eigen unieke ruimte in de dimensies “hoogte”, “diepte”, en “breedte”.
Deze techniek zal elk element laten schitteren door zijn eigen ruimte in te nemen, wat zorgt voor een maximaal waarneembaar volume.
Stel je voor dat je liedje bestaat in een enorme 3D ruimte.
Elk element kan ergens in de ruimte bestaan, meestal met je belangrijkste elementen dicht bij het midden, en je minder belangrijke elementen elders geplaatst.
Laten we het nu hebben over hoe je elementen in deze drie dimensies kunt plaatsen.
Hoogte:
Bij het luisteren naar geluiden, zijn lage frequenties perceptueel lager bij de grond, en hoe hoger de frequentie, hoe hoger het wordt waargenomen.
Daarom, door elk element zijn eigen ruimte in het frequentiespectrum te geven, vul je je song ook op in de dimensie “hoogte”.
Het voor de hand liggende gereedschap om dit mee aan te pakken is EQ, maar dit moet ook worden toegepast in het schrijfproces.
Je wilt het aantal geluiden in bepaalde frequentiebereiken beperken om ze allemaal afzonderlijk te laten schitteren.
Dus als je schrijft, wees dan heel selectief in welke geluiden waar zitten.
Bijv. misschien heb ik een sub-bas in de laagste frequenties, een lage midden-bas in de middentonen (die licht overlopen in de hoge tonen), een lead in de hoge middentonen, en bekkens en fx in de hoge tonen.
Nu is dit maar een voorbeeld, maar hopelijk zet het je aan het denken.
Eén ding waar je voor moet oppassen is te veel slotting.
Sounds hebben de neiging onnatuurlijk te klinken als je ze beperkt tot een bepaald frequentiegebied.
Bijv. een bas nemen, alle sub, en alle highs verwijderen.
Dit zou waarschijnlijk raar klinken, dus als je slotting gebruikt, probeer dan meer planken te gebruiken dan harde cuts.
Het is natuurlijker als elementen nog steeds het volledige frequentiespectrum bestrijken, alleen minder in bepaalde gebieden.
Diepte:
De “diepte” van je track wordt meestal gecreëerd met op tijd gebaseerde FX zoals vertragingen en nagalm.
Door deze tools te beheersen kun je je geluiden verder weg plaatsen, of, als alternatief met weinig tot geen vertraging of nagalm, kun je je geluid op de voorgrond plaatsen in de mix.
In zijn meest basale vorm, hoe langer nagalm en vertraging een geluid heeft, hoe meer het perceptueel ver weg is. Hier is een basis diagram om dit concept te illustreren:
Breedte:
De breedte van je spoor is waar je je geluiden in het stereo veld plaatst.
Hier hebben we meestal te maken met twee verschillende concepten.
Het eerste is hoe “breed” het eigenlijke geluid is, en het tweede is hoe ver links of rechts gepand is.
Panning is een vrij eenvoudig en voor de hand liggend concept, waar staat het geluid ten opzichte van links of rechts.
Waar het echter ingewikkelder wordt, is hoe breed dat geluid is in het linker en rechter veld.
In het diagram hierboven is het spectrum van links naar rechts opgedeeld in 6 secties.
Stel je voor dat een geluid alleen de middelste sectie links in beslag neemt door het naar die plek te pannen.
Stel je nu eens voor dat dat geluid breder is dan dat, en delen van de twee aangrenzende secties in beslag neemt.
Probeer al je geluiden eens in die zin te bekijken. Is het helemaal in het midden? Of is het dood centrum, maar ook breed?
De echte vraag is nu hoe we een geluid breder of minder breed kunnen maken.
In de meest eenvoudige samenvatting nemen we geluiden waar als “breder” als er verschillen zijn in het geluid tussen de linker en rechter luidspreker, of omgekeerd, iets is perceptueel “mono” als er geen verschillen zijn in het geluid dat uit de linker of rechter luidspreker komt.
Stel bijvoorbeeld dat je je stem hebt opgenomen met een enkele microfoon.
Jouw luidsprekers zouden die stem afspelen met identieke informatie in elk oor om een “fantoom centrum” te creëren, een perceptueel centrum voor het geluid.
Als echter een van de kanten van je stem een paar centen zou worden gedefuned, bijvoorbeeld, zou je oor deze verschillen waarnemen en je geest zou het geluid gaan horen als breder.
Er zijn een heleboel dingen die je kunt doen om een geluid breder te maken, gebaseerd op deze kennis. Je kunt een kant ontstemmen, een beetje timewise vertragen, anders EQen, enz.
Met die kennis kun je nu geluiden om elkaar heen schuiven in het stereo veld.
Sommige geluiden dood in het midden, andere breed uitwaaierend over de hele mix, weer andere heel dicht bij mono aan de zijkant.
Om dit hoofdstuk af te sluiten, kijk eens naar het schema van een echt orkest hieronder.
Je kunt zien hoe dit in het echt wordt gedaan, dus waarom zou je dit niet toepassen op je synthetische geluiden.
Neem een stap verder, en probeer je mix te tekenen voor je begint, zodat je precies weet waar je je geluiden gaat plaatsen.
Nu met dit alles in gedachten, kun je je gaan voorstellen dat je je mixdown gaat zien als het inpassen van geluiden in een 3 dimensionale ruimte.
Door geluiden slim in hun eigen unieke ruimte te plaatsen, kun je meer geluiden kwijt, waardoor je mix een groter waarneembaar volume en maximale helderheid krijgt.
Luidheidstechniek #2: Arrangement
Dit is iets waar ik het kort over had bij het onderwerp frequency slotting, maar waar ik nog wat dieper op in wil gaan.
Als je een song schrijft, wil je je geluiden zo arrangeren dat ze verschillende frequentiebereiken in beslag nemen, of, makkelijker om bij te houden, het octaaf bereik.
Als je bij het schrijven en layeren van je geluiden ieder geluid een uniek octaaf bereik heeft, zul je de beste resultaten bereiken.
Laten we bijvoorbeeld zeggen dat je een song schrijft in E, en om het simpel te houden, je baslijn alleen een lage E raakt bij 41.2 Hz. Nou, dan zou je nu ruimte hebben om je mid bas één octaaf daarboven te spelen met een grondtoon van 87.31 Hz.
Dan zou de grondtoon van je kick één octaaf daarboven kunnen liggen op 164 Hz.
Dan kun je van daaruit verder gaan, het volgende octaaf de grondtoon van je snare, het volgende octaaf is het bereik van je lead, het volgende octaaf is het bereik van je arps.
Nu is dit een wiskundige manier van kijken, maar dit is al eeuwen gebruikelijk in de muziek.
Een strijkkwartet bijvoorbeeld bestaat uit een contrabas, cello, altviool en viool, die elk in hun eigen octaafbereik spelen.
De contrabas in de lage octaven creëert diepe subachtige tonen, terwijl de viool een aantal van de hoogste noten speelt.
Denk hieraan als je aan het schrijven bent. Als je muziek een contrabas zou hebben, maar dan 3 cello’s, zou geen van de cello’s opvallen, en zouden ze elkaar allemaal maskeren.
Hieronder staat een tabel met welke frequentiebereiken geluiden spelen, en in welke octaven ze van nature kunnen spelen.
Bedenk dit als je elementen voor je song kiest, en beperk hun bereik om de elementen op de juiste plek te krijgen.
Loudheidstechniek #3: Compressie
Eén van de eerste dingen waar je aan denkt bij het maximaliseren van ietss volume is compressie.
Compressie is, mits correct gebruikt, een uitstekende manier om iets perceptief luider te maken.
Door de luidste pieken zachter te maken, maar vervolgens te compenseren door het geluid als geheel harder te maken, wordt iets perceptief luider, omdat het dynamisch bereik kleiner is.
Het grote probleem dat ik zie, is dat producenten geluiden verkeerd comprimeren, te sterk comprimeren, of te veel geluiden in de mix comprimeren.
Het hebben van een balans tussen gecomprimeerde geluiden en dynamische geluiden zal de juiste geluiden op het juiste moment laten knallen.
In detail ingaan op het masteren van compressie kost wat tijd, maar wat ik je wel wil leren is hoe je overal net een beetje van de “juiste” klinkende compressie op kunt zetten.
De eerste stap is om een compressor op een geluid te zetten en de instellingen aan te scherpen.
Drempel ver naar beneden, ratio vrij hoog, attack zeer snel, en release ook vrij strak.
Nu is alles wat we hierna gaan doen gebaseerd op “gevoel”. Draai eerst de attack terug, en luister alleen naar de voorkant van het geluid, en luister naar het perfecte “gevoel” voor de voorkant van dat geluid.
Doe hetzelfde met de release.
Daarna draai je de ratio terug, en concentreer je je nog steeds op alleen het “gevoel” van het geluid.
Daarna draai je de threshold terug, zodat het geluid de threshold slechts af en toe raakt.
Daarna draai je de dry/wet naar smaak.
Dit is de meest transparante manier om compressie toe te passen, terwijl je het beste effect hebt op basis van het “gevoel”.
Deze lichte beperking van het dynamisch bereik geeft je geluid die extra boost van waarneembaar volume.
Loudheidstechniek #4: Less Is More
Dit is vrij eenvoudig, het concept van minder is meer.
Toen ik een nieuwe producer was, pakte ik mijn songs altijd tot de nok toe vol; enorme drums, lagen en lagen synths en bas.
Ik dacht altijd dat mijn nummer door deze volheid gigantisch zou aanvoelen, maar door de grote hoeveelheid elementen zou het mastering lang niet zo hard aankomen, en dus zwak klinken in vergelijking met sommige van de meest minimale tracks.
Dit komt simpelweg omdat elk element zoveel headroom in beslag neemt.
Soms is de juiste zet juist om MINDER elementen in je nummer te hebben om het perceptueel groter te maken.
Als je bijvoorbeeld een kick, een 808, wat bekkens, en een ECHT catch trap lead zou hebben, dan zou je nummer GROOT klinken bij mastering, omdat elk element duidelijk zou zijn.
Loudheidstechniek #5: Vervorming
De laatste en laatste manier om je headroom in je nummer te maximaliseren is door gebruik te maken van “vervorming”.
Nou, als je aan distortion denkt, denk je misschien aan een overdreven crunchy geluid, vergelijkbaar met een gitaartoon.
Dat is echter maar één soort distortion en niet noodzakelijkerwijs de techniek waar we voor gaan, althans niet zo voor de hand liggend.
Door de elementen van je song licht te vervormen, introduceer je nieuwe harmonische inhoud in je geluid.
Deze extra harmonische inhoud maakt je geluid perceptueel luider.
Je hebt niet eens heel veel vervorming nodig, zelfs nauwelijks vervormen van al je geluiden geeft net dat beetje extra inhoud om het eruit te laten springen en het volume te maximaliseren, terwijl je minder energie gebruikt.
Conclusie
Daar gaan we, dat waren 5 mogelijke manieren waarop je het perceptuele volume van je geluid kunt verhogen om die “luide” mix en master te maken die je altijd hoort van de pro’s.
Gebruik deze technieken in combinatie om je ware meesterschap te laten zien.