Reconnection After Speciation
Speciatie vindt plaats over een tijdspanne van evolutionaire tijd. Wanneer een nieuwe soort ontstaat, is er een overgangsperiode waarin de nauw verwante soorten met elkaar blijven interageren.
Na soortvorming kunnen twee soorten recombineren of zelfs tot in het oneindige met elkaar blijven interageren. Individuele organismen zullen paren met elk individu in de buurt waarmee zij zich kunnen voortplanten. Een gebied waar twee nauw verwante soorten blijven interageren en zich voortplanten, waarbij hybriden worden gevormd, wordt een hybride zone genoemd. In de loop van de tijd kan de hybride zone veranderen, afhankelijk van de fitness-sterkte en de voortplantingsbarrières van de hybriden.
Hybriden kunnen minder fitness, meer fitness, of ongeveer hetzelfde fitnessniveau hebben als de raszuivere ouders. Gewoonlijk zijn hybriden minder fit; daarom zal de voortplanting om hybriden te produceren na verloop van tijd afnemen, waardoor de twee soorten verder uiteen gaan lopen in een proces dat versterking wordt genoemd. Deze term wordt gebruikt omdat het geringe succes van de hybriden de oorspronkelijke soortvorming versterkt. Als de hybriden minder fit zijn dan de ouders, treedt er versterking van de soortvorming op, en zullen de soorten blijven divergeren totdat ze niet langer kunnen paren en levensvatbare nakomelingen kunnen voortbrengen.
Als de hybriden even fit of meer fit zijn dan de ouders, of als de voortplantingsbarrières zwakker worden, kunnen de twee soorten weer samensmelten tot één soort (reconnection). Wil een hybride vorm blijven voortbestaan, dan zal deze over het algemeen in staat moeten zijn de beschikbare hulpbronnen beter te benutten dan één van beide oudersoorten, waarmee hij in de meeste gevallen zal moeten concurreren.
Op den duur kunnen de hybriden zelf, via een proces dat hybride soortvorming wordt genoemd, een aparte soort worden. Vroeger dacht men dat het bijzonder moeilijk was om hybriden en hun ouders voortplantingsgewijs te isoleren; men dacht dan ook dat hybride soorten uiterst zeldzaam waren. Nu in de jaren negentig DNA-analyses toegankelijker zijn geworden, is aangetoond dat hybride soortvorming een vrij algemeen verschijnsel is, vooral bij planten.
Wetenschappers hebben ook waargenomen dat twee soorten soms gescheiden blijven, maar blijven interageren om enkele hybride individuen voort te brengen; dit wordt geclassificeerd als stabiliteit omdat er geen echte netto verandering plaatsvindt. Wil een hybride zone stabiel zijn, dan moeten de nakomelingen die door de hybriden worden voortgebracht, minder fit zijn dan de leden van de oudersoort.