Door Tim Coffman / 7 juni 2020
Er was een onuitgesproken regel dat rock een genre was dat zich richtte op mannen. Van alle grote rocksterren uit de gouden periode van de rock in de jaren 60 en 70, was er maar zelden één die niet door een man werd geleid. Hoewel de jongens alle eer kregen, waren er ook vrouwen die hun eigen unieke merk van kickass lieten horen.
Veel mensen hebben de neiging om te denken dat de meer delicate aard van de vrouwenstem niet past bij de typische instrumenten van rock, maar dat heeft deze dames er niet van weerhouden om de rest van de concurrentie absoluut te verslaan.
Hoewel sommigen hun zachtere stem hebben gebruikt voor een heerlijk effect, zijn er andere vrouwelijke acts die het publiek hebben weggeblazen met hoe krachtig hun geschreeuw is.
Het stemgeluid is misschien niet zo typisch als dat van iemand als Whitney Houston of Dolly Parton, maar deze vrouwen hebben hun plaats tussen de groten aller tijden verdiend door de pure kracht van hun stem.
Dikwijls met een gitaar in de ene hand en een microfoon in de andere, hebben deze zangeressen het idee dat rock een muziekvorm voor mannen is, aan diggelen geslagen.
Lang mogen hun sirenenzangen door de zalen van de rock-‘n-roll galmen.
Debbie Harry – Blondie
Toen de jaren ’70 zich ontvouwden, veranderde de punkbeweging langzaam van gedaante om new-wave te worden. In schril contrast met de rauwe, ongefilterde agressie van bands als de Ramones, ontgonnen deze bands geluiden die een stuk nerveuzer waren dan de typische popmuziek die door de ether schalde. Blondie zat er middenin, met een frontvrouw die evenveel glitter als attitude uitstraalde.
Tijdens het hoogtepunt van de band bleef Debbie Harry de drijvende kracht achter Blondie, met haar zwoele stem die de achtergrond vormde voor hun verhalen over de excentrieke levensstijl van twintigers in het centrum van New York. Hoewel Harry’s bereik niet zo dynamisch was als dat van iemand als Aretha Franklin, gaf de manier waarop ze haar stijlen kon afwisselen haar een voordeel tegen haar meer rauwe leeftijdsgenoten in de punkscene.
Terwijl songs als “Heart of Glass” de gracieuze schoonheid hadden die je van je popprinsessen zou verwachten, lieten andere songs als “Call Me” en “One Way Or Another” zien hoe Harry de brutaliteit terugbracht in haar delivery om de luisteraar op het puntje van hun stoel te houden. Sommige zangeressen hebben het misschien beter gedaan, maar niemand belichaamde zowel elegantie als rauwe agressie zo goed als Debbie Harry.