De mushers zijn dinsdag vroeg over de finish gekomen in de Iditarod. De jaarlijkse hondensleewedstrijd van Anchorage naar Nome begon op 2 maart en de winnaar, Dallas Seavey, kwam om 4.04 uur ’s ochtends, Alaska-tijd, over de finish. Het was de tweede overwinning voor Seavey. Voor Aliy Zirkle, die om 4:06 uur ’s morgens over de finish kwam, was het de derde keer dat ze tweede werd. Het was ook een zware nacht voor Jeff King, die een uur voorsprong had tot hij door een sneeuwstorm uit koers werd geblazen en moest opgeven. De Iditarod kan wreed en zwaar zijn, maar het is altijd spannend. Hier zijn 11 verbazingwekkende feiten over “de laatste grote race op aarde.”
1.
De eerste Iditarod vond plaats in 1973 en duurde ongeveer 20 dagen; tegenwoordig duurt het ongeveer 10 dagen. De winnaar van dit jaar vestigde een nieuw record: acht dagen, 14 uur en 19 minuten. De laatste plaats was in het begin 32 dagen, nu is dat ongeveer 13 dagen.
2. SLEDDOGEN NODIGEN 10-12.000 CALORIEËN PER DAG.
(Getty Images)
Elke slee wordt getrokken door een team van 16 honden, en die moeten blijven eten. Onderweg krijgen ze bevroren snacks zoals stukjes vlees, vis, of geweekte hondenbrokken. Wanneer ze stoppen bij controleposten krijgen ze een warme maaltijd, misschien een lekkere slurry van rundvlees, Arctic char, vitamine supplementen, en brokjes gemengd met water en kippenvet – gekookt in een emmer kamp kachel die ook dient als de bestuurdersstoel op de slee.
3. DE HONDEN DRAGEN BOETES.
Het is koud buiten op het pad, maar dat is niet de reden waarom de honden hun voeten bedekt moeten houden. Hun vacht en efficiënte bloedsomloopsysteem houden ze warm genoeg. Maar het ijs, de sneeuw en het rotsachtige terrein zijn hard voor hun voetzolen, dus moeten ze beschermd worden. Mushers maken meestal zelf de laarsjes voor hun honden, en volgens de regels van de race moeten ze er minstens acht per hond op de slee hebben.
4. ER IS EEN JAMAICAANS HONDENSLED TEAM.
Geïnspireerd door het Olympische Jamaicaanse bobsleeteam, begon een Caribische touroperator een Jamaicaans hondensleeteam om mee te doen aan verschillende races. (Het werd gesponsord door Jimmy Buffett.) In 2010 werd teamlid Newton Marshall de eerste Jamaicaan die deelnam aan de Iditarod. Hij doet nu zelfstandig mee als Mushin’ Mon. Hij kwam onlangs in het Iditarod nieuws toen hij een andere musher hielp redden die zijn enkel had gebroken bij het achtervolgen van een loslopende hond. Die musher was toevallig ook het onderwerp van ons volgende feit…
5. HONDEN KUNNEN WORDEN REDD MET MOUTH TO SNOUT RESUSCITATIE.
(Getty Images)
De musher die Marshall redde, Scott Janssen, een begrafenisondernemer die bekend staat als de Mushing Mortician, kwam in 2012 in het nieuws toen hij een van zijn honden redde die op het parcours in elkaar was gezakt door hem met mond op snuit te reanimeren. De naam van die husky? Marshall. Toeval? Of een mysterieus karma van het parcours?
6. HET IS EEN FAMILIAIR GEBEURTENIS.
Er is nogal wat vriendschappelijke familieruzie in de Iditarod. De winnaar van dit jaar, Dallas Seavey, werd met zijn 25 jaar de jongste Iditarod-winnaar bij zijn eerste overwinning in 2012. In 2013 werd zijn vader Mitch met 53 jaar de oudste winnaar. De vader van Mitch, Dan, eindigde in 1973 als derde in de race. Andere Iditarod families zijn Anna en Kristy Berington, tweelingzussen die dit jaar allebei voor de derde keer meedoen, en de Mackeys – vader Dick en zonen Rick en Lance, die elk bij hun zesde poging de race wonnen, terwijl ze nummer 13 droegen.
7. DE FINISH LINE IS EEN GOEDE PLAATS OM EEN BURGEMEESTER TE WORDEN.
(Getty Images)
Martin Buser verhuisde in 1979 van zijn geboorteland Zwitserland naar Alaska. Hij liep zijn eerste Iditarod in 1980 en is recordhouder van de meeste Iditarods: 29 keer. Hij had ook het vorige record voor snelste finishtijd met zijn overwinning in 2002. Direct na die overwinning werd hij Amerikaans staatsburger tijdens een naturalisatieceremonie onder de monumentale boog die de finishlijn markeert.
8. Sledehonden moeten hun woordenschat leren.
Een deel van de sledehondentraining bestaat uit het aanleren van een aantal standaardcommando’s.
Hike! (Laten we gaan! In beweging!)
Haw! (Sla linksaf!)
Gee! (Sla rechtsaf)
Door! (Passeer een ander team! of Let niet op die afleiding!)
Makkelijk! (Ga langzamer!)
Whoa! (Stop!)
9.
(Wikimedia Commons)
Of tenminste voor de naam van de route die ooit post, voorraden en goudzoekers naar de stad Iditarod vervoerde. De stad is vernoemd naar de Iditarod rivier en was ooit vol met actie van een vroege 20e eeuwse goudkoorts. Maar nadat het goud opraakte in de jaren 1930, vertrok iedereen. Alles wat er nog van over is, zijn een paar verlaten schuilplaatsen en een roestige oude bankkluis.
10. De afstand varieert.
Het parcours is ongeveer 1000 mijl, maar het kan variëren afhankelijk van sneeuw, ijs, en andere terreinomstandigheden. Ook is er elk jaar afwisselend een noordelijk en een zuidelijk parcours. Zo kunnen meer van de kleine steden in het midden van de staat deelnemen aan de actie en profiteren ze van een toename van het aantal bezoekers.
11.
Het is een traditie om bij het begin van de race een lantaarn aan te steken bij de finish in Nome en deze te laten branden zolang er nog mushers op het pad zijn. Het is een knipoog naar het oude gebruik van de “weduwelamp”, die een veiligheidsmaatregel was om bij te houden wanneer sledehondenrijders op pad waren en of ze hun bestemming hadden bereikt of niet. Sommige sledehondenwedstrijden begonnen bij wijze van grap lantaarns uit te delen aan de laatst geëindigde deelnemer, maar nu is de “rode lantaarn” een officiële prijs om trots op te zijn. Als het om de Iditarod gaat – 1000 mijl sneeuw, ijs, bevriezing, slapeloosheid, gevaar en modder – is alleen de finish al geen geringe prestatie.
Volg de actie op Iditarod.com.